12. Adoracja Najświętszego Sakramentu przed Środą Popielcową:

- w niedzielę 23 lutego po ostatniej Mszy św. , zakończenie wspólną modlitwą o godz. 15.30 z błogosławieństwem sakramentalnym o godz. 15.00.

- w poniedziałek 24 lutego i wtorek 25 lutego od godz. 7.30 do godz. 12.00 i od godz. 15.00 do godz. 18.00, zakończenie błogosławieństwem sakramentalnym o godz. 18.00.

13. Na rok 2020 można zamawiać intencje Mszy świętych w kancelarii lub w zakrystii po mszach świętych.

14. W środę 19 lutego o godz. 19.30 spotkanie Parafialnej Rady Duszpasterskiej.

Składam serdeczne Bóg zapłać wszystkim parafianom, z którymi spotkałem się w czasie odwiedzin duszpasterskich,
za ofiarowany czas, wspólną modlitwę i okazaną życzliwość. Bóg zapłać za złożone ofiary na ogrzewanie kościoła i dla naszych ministrantów.
Niech Pan Bóg Wam błogosławi!

Składam również podziękowanie Siostrze Agacie, która przygotowała grupy „kolędników misyjnych” a naszym dzieciom i młodzieży,
 za podjęcie trudu kolędowania zbierając ofiary dla dzieci Amazonii. Zebrano 3100,00 zł.
Bóg zapłać wszystkim, którzy te grupy przyjęli i złożyli ofiary !

W dniu 26.01.2020 r. zmarł w Heiligenhaus w Nadrenii Północnej Westfalii mgr inż. Erhard Bullmann,
który w dzieciństwie i w latach młodości mieszkał w Ocicach przy ul. Gdańskiej. W roku 1945 był świadkiem niedoszłej egzekucji,
której dokonać chciał żołnierz sowiecki na księdzu proboszczu Bernhardzie Gade.
W naszej szkole podstawowej nr 7 znacznie wybijał się ponad przeciętność, co w latach sześćdziesiątych uwidoczniło się między innymi
zdobyciem tytułu mistrza Polski w biegu lekkoatletycznym na 400 metrów Ludowych Zespołów Sportowych -LZS.
Zaprojektował i wytyczył wraz z ks. proboszczem Gade nasz przykościelny cmentarz.
Po ukończonych studiach był między innymi kierownikiem biura konstrukcyjnego w Raciborskich Zakładach Betoniarskich.
 Po emigracji do Niemiec awansował w zawodzie dalej jako konstruktor, równocześnie intensywnie poświęcając się pracy społecznej.
Między innymi piastował funkcję przewodniczącego Ziomkostwa Górnoślązaków kraju związkowego Nadrenia - Westfalia.
Mocno związany z kościołem katolickim organizował zjazdy i pielgrzymki do wielu miejsc pątniczych.
Utrzymywał stale kontakty, ze swoją małą ojczyzną Ocicami, będąc honorowym członkiem terenowego koła DFK
i włączając się przy tym aktywnie do uroczystości jubileuszowych naszego Kościoła i Szkoły.
Ostatni raz odwiedził swe strony rodzinne w roku 2018,
obchodząc w Rudyszwałdzie (skąd pochodzi Jego żona Maria) diamentowe gody.
Odszedł w 87 roku życia.

Minął kolejny Rok. Niedawno powitaliśmy Nowy 2020 Rok, jednak dla mnie to już prawie siedem lat
od nieszczęśliwszego wypadku i ciągłej pracy nad sobą oraz walki o przywrócenie jakiegokolwiek ruchu w kończynach.
Ciągle mam przed swymi oczami ten moment kiedy to snowboardzista wpadł pod moje narty
no i niestety chcąc go ominąć poległem sam! łamiąc kręgosłup
i miażdżąc krąg C4 w odcinku szyjnym. Chyba już nie da się tego przykrego obrazu wymazać z mej pamięci.
Przed wypadkiem prowadziłem bardzo intensywne życie. Ci którzy mnie znają potwierdzą, że wszędzie było mnie pełno.
 Nigdy nie byłem obojętny na problemy innych ludzi.
Bardzo lubiłem pomagać innym. Sprawiało mi to wielką satysfakcję. Dzisiaj znalazłem się po drugiej stronie.
W dalszym ciągu nie poruszam żadną kończyną w stopniu zadowalającym.
 Zwykła atakująca mucha, komar czy pajęczyna są dla mnie dużym problemem.
Z wielu kolegów pozostał tylko jeden przyjaciel, kilku kolegów dawnych piłkarzy z LKS Ocice,
z którymi grałem oraz nauczyciele wychowania fizycznego z Technikum Mechanicznego, gdzie uczyłem.
 Najważniejsze dla mnie to, że mam ukochaną córeczkę,
która wraz z matką mieszka w Gdańsku. Jestem z nią w stałym kontakcie i często mnie odwiedza. Bardzo jej się podoba w Raciborzu.
 Jest ona moim motorem napędowym i mimo wielkiego inwalidztwa napędza mnie do działania.
W tym roku w maju przystąpi do Pierwszej Komunii Świętej na którą obiecałem jej, że na pewno przybędę.
Będzie to możliwe dzięki osiągnięciom techniki, z którymi staram się być na bieżąco.
Chciałem podzielić się z Wami tym co osiągnąłem dzięki Wam pomijając fakt, iż lekarze nie dawali żadnych szans.
Jestem mobilny, pracuję na komputerze samodzielnie obsługuję telefon i telewizor. Jest to jednak niesamowicie drogie
 np. wózek elektryczny którym steruję joystickiem jest dużo droższy od normalnego ze względu na urządzenie do sterowania go brodą.
Poprzez codzienną rehabilitacje udało mi się w pewnym stopniu ustabilizować tułów.
Potrafię przy pomocy fizjoterapeuty siedzieć na kozetce 5 -10 min bez podparcia pleców wykonując różne ćwiczenia.
Jestem pionizowany 1-2 razy w tygodniu dzięki parapodium dynamicznym co wpływa pozytywnie na układ krążeniowy.
Udało mi się w końcu przenieść swe ciało na podłogę i wykonywać ćwiczenia w siadzie na niestabilnym podłożu
przez co wzmacniam bardziej mięśnie tułowia i obręczy barkowej.
 Wszystko to jest możliwe dzięki hojności ludzi, którzy ofiarują jeden procent podatku, który właściwie nic nie kosztuje,
a czyni tyle dobrego ludziom potrzebującym.
Moje 1600 zł renty wraz z zasiłkiem, które otrzymuje starcza jedynie na lekarstwa i środki higieniczne.
 A gdzie reszta?. Kosztowna rehabilitacja jest niezbędna,  aby moje ciało całkowicie nie zesztywniało.
To też dzięki Wam, ludziom dobrej woli oraz za zaangażowanie Paniom z Caritasu,
 a także księdzu Krystianowi, za ofiarowany dotychczas 1% podatku serdecznie dziękuję.

Jeżeli możesz i chcesz mi pomóc, a także dopingować w pokonywaniu mojego kalectwa to przypominam,
że mój nr nie uległ zmianie i pozostaje ten sam KRS 0000186434 z dopiskiem: Cel szczegółowy Sławomir Praszelik subkonto 293/P .

Pozdrawiam – Sławek