Parafia p

Chcielibyśmy się z Wami podzielić kilkoma uwagami na temat prac związanych z przebiegiem remontu naszego kościoła oraz planami na przyszłość.

Szczęśliwie udało nam się w roku 2013 przeprowadzić wszystkie zaplanowane prace, rozliczyliśmy dotacje z Urzędu Miasta i Starostwa Powiatowego w Raciborzu, natomiast dotację z Federalnego Ministerstwa Kultury Niemiec rozlicza Pan Adam Kempinski z Duren/Niemcy jako upoważniony przedstawiciel tamtejszej parafii. Sądzimy, że lada dzień dostaniemy pozytywną informację jako że z naszej strony dopełniliśmy wszystkich formalności.

Jako Rada Parafialna, widząc konieczność dokończenia rozpoczętych prac (malowanie kościoła, wymiana oświetlenia) oraz konieczność prac ratunkowych mozaiki nad wejściem podjęliśmy decyzję, aby ponownie zwrócić się do Was z deklaracjami na remont. W trakcie kolędy Ksiądz Proboszcz rozdawał je do ewentualnego wykorzystania (złożenia do przedstawicieli Rady Parafialnej). Taka forma pozyskiwania środków sprawdziła się do tej pory, czego namacalnym dowodem jest zakres prac już wykonanych. Pozwala to nam szacować przychody, planować wydatki, podejmować zobowiązania. Będziemy wdzięczni za każdą zdeklarowaną i wpłaconą kwotę. Całość pozyskanych i wydanych środków zostanie jak zawsze podana do Waszej wiadomości w gazetce parafialnej.

Jak już pisaliśmy i zamieściliśmy na deklaracji, zamierzamy w tym roku dokończyć remont wnętrza kościoła (malowanie i oświetlenie). Jednak najpilniejszą i konieczną rzeczą jest restauracja mozaiki nad wejściem do naszego kościoła.

W grudniu 2013 roku przeprowadzona została wizyta konsultacyjna oraz badania naszej mozaiki przez konserwatorów zabytków z Krakowa (Firma Sima Art Pracownia Konserwacji Dzieł Sztuki). Konserwatorzy wykazali konieczność przeprowadzenia prac polegających na wstrzykiwaniu odpowiednich preparatów celem wzmocnienia tynków na których położona jest ta mozaika. Pełną opinię konserwatorską otrzymamy lada dzień i jeżeli zdążymy to zamieścimy ją w tym numerze naszej gazetki a jeżeli nie to w następnym.

Jesteśmy też w trakcie opracowywania dokumentacji konserwatorskiej: „Program prac konserwatorskich” co jest wymogiem formalno –prawnym. Program prac konserwatorskich podlega zatwierdzeniu przez Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków i dopiero pozytywna decyzja daje nam zielone światło do prac. Sądzimy, że do wiosny tego roku uda się nam te sprawy załatwić i będziemy mogli, zgodnie z prawem przystąpić do zaplanowanych robót.

O postępie prac dokumentacyjnych oraz innych będziemy Was na bieżąco informować.

Ich möchte mich mit ein paar Bemerkungen, betreffend der durchgeführten Renovierungsarbeiten an unserer Kirche und über die Zukunftspläne, mit Ihnen teilen.

Glücklich ist es im Jahre 2013 gelungen alle vorgenommenen Arbeiten durchzuführen, die Verrechnungen der Zuwendungen Seitens der Stadtbehörde und des Landratsamtes abzuwickeln, dagegen die Zuwendung des Deutschen Bundeskulturministerium verrechnet Herr Adam Kempinski aus Düren/BRD als Beauftragter der dortigen Partnerpfarrgemeinde.

Wir dürfen annehmen, dass wir von dort in den nächsten Tagen eine positive Benachrichtigung bekommen, dar wir unserseits alle Formalitäten abgewickelt haben.

Die Bauarbeiten im Jahre 2013 verliefen hemmungslos, Danks vieler Personen die sich dabei engagierten. Wir danken Ihnen dafür.

Besonderen Dank möchte ich Baumeister Herrn Eugeniusz Pradela – der die Bauaufsicht von Seite unserer Pfarrgemeinde übernahm – aussprechen, der sehr viel seiner Freizeit opferte um danach zu trachten, dass alle Bauarbeiten konform mit dem Bauprojekt, Bauerlaubnis und Vertrag mit der Baufirma, durchgeführt wurden.

Ich danke nochmals Euch Allen Pfarrgemeindemitgliedern, dass ihr so ohne zu nörgeln alle Begrenzungen und mit der Renovierung verbundenen Erschwernisse, ertragen habt.

Als Pfarrgemeinderat, die Notwendigkeit sehend die angefangenen Arbeiten abzuschließen (streichen der Kirche, Austausch der Beleuchtung) und die Mosaik über dem Kircheneingang mit Hilfe einer Wartung zu retten, haben wir erneut den Beschluss gefasst sich an Euch mit Deklarationen für die Finanzierung weiterer Renovierungsarbeiten zu wenden . Während der Koleda verteilte Diese Herr Pfarrer (zum eventuellen Gebrauch – Rücklegung bei einem Vertreter des Pfarrgemeinderat). Diese Form, die zum Aufbringen von Finanzmittel führt, hat sich bis jetzt bestätigt, dessen spürbares Zeugnis die bis jetzt durchgeführten Renovierungsarbeiten sind. Es erlaubt uns die Einkommen zu schätzen, die Auslagen zu planen, und Verbindlichkeiten zu schließen. Wir werden für jede deklarierte Summe und eingezahlten Betrag sehr dankbar sein. Der ganze eingenommene Betrag und ausgegebenen Geldmittel werden immer zur Euer Kenntnis in unserem Pfarrblatt veröffentlicht.

Im Dezember 2013 wurden Konsultationen und eine Untersuchung unserer Mosaik vom Denkmalkunstpfleger aus Krakau (Firma Sima Art, Werkstatt für Kunstdenkmäler) durchgeführt. Diese Fachleute halten es für nötig besondere Klebstoffe einzuspritzen die den Mörtel unter der Mosaik befestigen.

Ein volles Denkmalschutz - Gutachten erwarten wir in den nächsten Tagen – falls es noch zurecht kommt veröffnen wir es in diesem Pfarrblatt, wenn nicht dann im kommenden.

Wir sind auch dabei eine Denkmalschutz – Dokumentation zu bearbeiten als „Programm der Denkmalschutzarbeiten“. Dieses ist aus juristischen Vorschriften unentbehrlich. Das Programm muss vom Woiwodschaftsbeauftragten für Denkmalschutz bestätigt werden, den erst das gibt uns ein „grünes Licht“ zur Durchführung weiterer Arbeiten. Wir hoffen diese Angelegenheiten bis Frühjahr dieses Jahres positiv zu erledigen, so dass wir dann rechtsverbindlich mit den geplanten Arbeiten anfangen können.

Über die Fortschritte in der Vorbereitung der Dokumentation und Anderes wollen wir Sie weiter fließend informieren.
Pfarrgemeinderat -Februar 2014

Informacja dotycząca problematyki konserwatorskiej mozaiki na zewnątrz kościoła

Kościół św. Józefa, wzniesiony został w latach 1937-38, w stylu modernistycznym, jednak z wyraźnymi reminiscencjami stylów historycznych - przede wszystkim stylu romańskiego, sztuki bizantyjskiej, w mniejszym stopniu można dopatrywać się inspiracji okresem wczesnogotyckim.

Na fasadzie głównej, nad wejściem do kościoła wykonano w 1943 roku mozaikę. Przedstawia ona „Chrystusa Pantokratora” stojącego na lwie w otoczeniu symboli sakramentów świętych. Wizerunek Chrystusa wieńczy napis: „Venite ad me omnes” („Przyjdźcie do mnie wszyscy”). Mozaika wykonana została przez firmę Egbert Lammers – August Wagner, Berlin – Treptow.

Mozaika ta, jest najważniejszym elementem dekoracyjnym na elewacjach kościoła. Razem z nadającym fakturę ścianom nakrapianym tynkiem stanowią jedyne elementy dekoracyjne elewacji. Zgodnie z duchem modernizmu, na elewacjach zastosowano bardzo oszczędne zdobienie detalem architektonicznym. Elementy dekoracyjne zostały zastosowane głównie wewnątrz świątyni.

Warto w tym miejscu przypomnieć ikonografię tematu Pantokratora w sztuce. Grecki termin Pantokrator, czyli Wszechwładca, nie był znany w Grecji klasycznej. Pojawia się on po raz pierwszy na kartach Starego Testamentu, w Septuagincie.

Termin Pantokrator związał się na stałe z ikonografią bizantyńską na oznaczenie wizerunku Chrystusa ujętego frontalnie, z brodą, z aureolą krzyżową, przeważnie w chitonie i himationie, ze zwojem lub księgą w lewej ręce, z prawą ręką w geście błogosławieństwa. Istnieje wiele ujęć formalnych Pantokratora: popiersiowe, półpostaciowe, całopostaciowe tronujące lub stojące; księga może być zamknięta lub otwarta; prawa ręka przy piersi lub wyciągnięta; zróżnicowany układ dłoni i palców. Geneza wizerunku Pantokratora nie jest do końca wyjaśniona. Nie ma też zgody badaczy w kwestii wytyczenia ścisłych granic tego typu. Temat skrystalizował się w VI wieku w wyniku ewolucji przedstawień Chrystusa w sztuce wczesnochrześcijańskiej.

Mozaika wykonana z barwionych szklanych płytek osadzona została na ścianie kościoła na warstwie zwięzłej zaprawy wapiennej o charakterze hydraulicznym. Podłoże stanowi warstwa cementowej zaprawy, położonej na wątku ściany budowli. Zaprawa ta charakteryzująca się dużą twardością o cechach dużej sztywności, na skutek skurczu uległa spękaniu, co spowodowało infiltrację wody opadowej w powstałe szczelinowe pęknięcia, które na skutek cyklu zamarzania i rozmarzania wody w okresie zimowym prowadzą do poszerzania szczelinowych pęknięć, tworząc odspojenia płatów zaprawy na której osadzona jest mozaika.

Głównym zabiegiem zabezpieczającym „mozaikę” przed postępującym procesem odspojeń jej nośnych warstw jest wykonanie iniekcji przy zastosowaniu preparatu, który wypełni puste przestrzenie pomiędzy warstwami zapraw a wątkiem muru fasady zachodniej, tak by uniemożliwić infiltrację wody w głąb zapraw, oraz zespoli rozwarstwione zaprawy. Właściwe wnioski i założenia konserwatorskie, jak również proponowane postępowanie konserwatorskie wraz z technologią zostaną przedstawione w programie konserwatorskim.

Wewnątrz świątyni, podobnie jak na zewnątrz zastosowano szlachetne faktury tynków. Na ścianach występuje tynk nakrapiany. Filarom podtrzymującym chór nadano fakturę gradzinowaną. Istotnym elementem w programie prac konserwatorskich będzie ocena stanu zachowania wewnętrznych tynków, opracowanie technologii odczyszczenia powierzchni z zabrudzeń, jak i technologii malowania, tak by nie utracić oryginalnej struktury tynku przez nakładanie kolejnych warstw malarskich.

Aranżacja oświetlenia świątyni (zmiana lamp, rozmieszczenie lamp pozostaje bez zmian)

Aby wykonać aranżację oświetlenia, konieczne jest, zgodnie z przepisami, pozwolenie Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków.

W istniejącym wystroju świątyni silnie zauważalne są elementy stylów historycznych. Nowe oświetlenie powinno być wykonane w nowoczesnej, oszczędnej formie (w duchu modernizmu), przy czym wzorować się należy na formach historycznych - np. żyrandola.

W zależności od ustaleń z Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków, jak również z Parafią, przedstawione są dwa warianty opracowania aranżacji.

Wariant A - głównym zadaniem będzie dobranie odpowiednich opraw oferowanych katalogowo, wykonanie obliczeń w celu potwierdzenia, że przyjęte oświetlenie będzie spełniało swoją funkcję oraz przedstawienie koncepcji i uzyskanie zgody na wymianę lamp od konserwatora zabytków.

Wariant B - w sytuacji kiedy koniecznym okaże się wykonanie indywidualne opraw - dodatkowo wykonać trzeba będzie projekt koncepcyjny lamp, według którego wytwórca wykona projekt techniczny oświetlenia.

Zniknęły wewnątrz świątyni i na jej zewnętrznych ścianach rusztowania, które były widomym znakiem podejmowanych prac remontowych. Po zdjęciu rusztowań ukazał się nam pięknie odremontowany sufit z całkowicie nowymi atrapami belek. Udało się nam również bez kłopotów położyć warstwę 20 cm dodatkowego ocieplenia nad sufitem w postaci wełny mineralnej. Poza remontem dachu jako całości przeprowadziliśmy gruntowną modernizację kotłowni kościoła wstawiając nowy piec gazowy, na co również dostaliśmy dofinansowanie z ochrony środowiska. Po rozruchu tego pieca wszystko funkcjonuje jak należy. Obecnie (ze względu na dotacje) trwają bardzo uciążliwe (biurokratyczne) czynności polegające na rozliczaniu naszego remontu z Urzędem Miasta Racibórz, Starostwem Powiatowym oraz Ministerstwem Kultury Niemiec. Wymaga to dużego nakładu pracy, ale i z tym sobie poradzimy.

W czasie uroczystości dziękczynnych 12.10.2013 r. ksiądz proboszcz bardzo pięknie mówił o wszystkich, którzy w jakikolwiek sposób przyczynili się do tego dzieła. Podziękował nam wszystkim parafianom: darczyńcom i dobrodziejom. Pominął w tych podziękowaniach jedną osobę o której chcielibyśmy powiedzieć: nie powiedział nic o sobie. Gdyby nie Jego otwartość, zaangażowanie i zaufanie jakim nas wszystkich obdarzył nie byłoby tego remontu. Na każdym kroku wspierał nas Ksiądz Proboszcz dobrą radą, okazywał ogromne zainteresowanie i zaangażowanie w planowanie i przebieg prac remontowych.

Dziękujemy Ci Księże Proboszczu za to wszystko, co już uczyniłeś dla dobra naszego kościoła i za to, że wspierasz nas w dalszych naszych zamierzeniach.

W czasie spotkań Rady Parafialnej staramy się, aby wszystko co planujemy zrobić było akceptowane przez wszystkich. Nieraz dochodziło do sytuacji, że dopiero głosowanie rozstrzygało za przyjęciem tej, czy innej koncepcji (np. tablica ogłoszeń na placu kościelnym). Chcemy przez to pokazać, że podejmowanie decyzji odbywało się po bardzo głębokiej analizie propozycji i dopiero wtedy można ją było podjąć. Podobnie rzecz miała miejsce z wydawaniem naszych środków finansowych. Tu rzec można, „obracaliśmy” 3 razy każdą złotówkę, aby ją wydać na to, co trzeba. Wszystkie nasze działania akceptował i zatwierdzał Ksiądz Proboszcz jako gospodarz parafii. W poprzednich informacjach pisaliśmy, że ten remont jest kolejnym etapem prac i że jeszcze planujemy dalsze niezbędne prace. Otóż chcemy (a właściwie musimy) zabezpieczyć konserwatorsko mozaikę z nad wejścia do kościoła ze względu na jej powolną degradację. Wiele drobnych kamyczków z których się ona składa odpadło, widać również pęknięcia poprzeczne. Poza tym chcemy dokończyć malowanie wnętrza kościoła wraz z wymianą żyrandoli i lamp oświetleniowych. Na cały ten zakres prac musimy mieć zgodę Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, zatwierdzony program prac konserwatorskich i zgode Kurii diecezjalnej w Opolu. Już trwają prace przygotowawcze (rozmowy i spotkania z pracowniami prac konserwatorskich – potencjalnych wykonawców konserwacji mozaiki, architektami wnętrz) mające na celu zgodne z prawem i sztuką budowlaną przygotowanie i przeprowadzenie tych prac. Chcielibyśmy Was prosić -Drodzy Parafianie- wzorem lat ubiegłych o wsparcie finansowe tych niezbędnych prac dla dobra naszej świątyni. Czy to poprzez deklaracje wpłat, czy bezpośrednie wpłaty na konto lub do upoważnionych osób z Rady Parafialnej. O tym wszystkim w stosownym czasie poinformowani zostaniecie z ambony przez Księdza Proboszcza.

Vorigen Monat sprachen wir noch als zukünftig über die Renovierungsarbeiten in unser Kirche, und heute, wie ihr sieht, wurden alle vorgesehene Maßnahmen schon zu Ende geführt. Das Gerüst, das ein sichtbares Zeichen für die Oben geführten Arbeiten war, ist verschwunden.

Nach dem Abbau des Gerüstes zeigte sich uns die schön renovierte Decke mit völlig neuen Attrappen der Balken. Es ist uns auch ohne Schwierigkeiten gelungen, eine 20 cm starke Isolierungsschicht aus Mineralwolle auf die Decke zu legen.

Außer der Renovierung des ganzen Daches, haben wir eine grundsätzliche Modernisierung der Zentralheizung durchgeführt, in dem wir in den Kesselraum ein neuartigen Gasofen installierten. Für diesen bekamen wir auch eine finanzielle Zuwendung aus dem Umweltschutzfonds. Nach dem Antrieb dieses Ofens, funktioniert alles ordentlich.

Jetzt (wegen den Zuwendungen) werden mühsame (bürokratische) Abrechnungen durchgeführt - mit der Stadtbehörde, mit dem Landratsamt und dem Deutschen Bundesverwaltungsamt und Kulturministerium. Dies verlangt einen großen Arbeitsaufwand, aber wir hoffen auch sich damit Rat zu wissen.

Während der Dankesfeier am 12.10.2013, hat Herr Pfarrer sehr schön von denen gesprochen, die in irgendeiner Art und Weise zu diesem Erfolg beigetragen haben.

Er hat uns, allen Pfarrgemeindemitgliedern gedankt, den Gebern und Wohltätern. Bei dieser Danksagung hat er eine Person ausgelassen – sich selbst.

Wenn es nicht seine Offenheit, das Engagement und Vertrauen gegeben hätte, mit denen er uns alle beschenkt hat, wäre es zu dieser Renovierung nicht gekommen. Der Pfarrer hat uns auf jeden Schritt unterstützt, mit gutem Rat und zeigte dabei große Interesse – sein Einsatz bei der Planung und Aufsicht während der Durchführung waren ausschlaggebend für den Erfolg.

Wir danken Ihnen Herr Pfarrer für alles, was Sie schon für unsere Kirche getan haben, dass Sie uns in den weiteren Plänen unterstützen.

Während den Treffen des Pfarrgemeinderates trachten wir danach, dass alle Vorhaben von Allen akzeptiert werden. Vielmals kam es vor, dass erst eine Abstimmung entschieden hat welcher Vorschlag angenommen wurde (z.B. die Informationstafel am Kirchenplatz). Wir wollen dadurch darauf hinweisen, dass ein Beschluss nach gründlicher Analyse des Vorschlages gefasst wurde. Dasselbe betrifft die Wirtschaft mit unseren Finanzmitteln. Hier darf man sagen, dass wir „jeden Zloti dreimal umgedreht haben“ bevor er ausgegeben wurde.

Alle unsere Vorhaben akzeptierte und bestätigte der Pfarrer als Hausherr unser Kirche.

In den vorigen Berichten schrieben wir, dass diese Renovierung eine weitere Etappe darstellt, und dass noch unentbehrliche Arbeiten durchgeführt werden müssen. Wir wollen (eigentlich wir müssen) das Mosaikbild über dem Kircheingang vor fortschreitender Degradierung schützen. Viele kleine Steinchen, aus denen es gelegt wurde, sind abgefallen. Man sieht auch Querrisse. Wir wollen auch das Streichen im Innern der Kirche beenden, gleichzeitig mit dem Austausch der Kronleuchter und Lampen. Für diesen ganzen Bereich brauchen wir ein Erlaubnis des Denkmalschutzbeauftragten der Woiwodschaft, wie auch ein bestätigtes Denkmalschutzprogramm. Schon wird Vorarbeit geleistet (Vorgespräche und Treffen mit Denkmalschutzwerkstätten – den potenziellen Ausführenden der Arbeiten beim Mosaikbild und Innenraumarchitekten) um alles vorschriftsmäßig und fachmännisch abzuwickeln.

Liebe Mitglieder der Pfarrgemeinde, wir möchten Euch bitten, so wie in vorigen Jahren finanziell diese Arbeiten, zu Gute unser Kirche, zu unterstützen. Dies kann wie früher geschehen durch Bereitschaftserklärungen zur weiterer Unterstützung, durch unmittelbare Überweisungen aufs Konto, oder über dazu befugte Mitglieder des Kirchengemeinderates. Über Alles wird bei entsprechender Gelegenheit, von der Kanzel Euch der Herr Pfarrer informieren.

Święto w Ocicach

Trzy rocznice obchodzono 12 października w Ocicach: 75-lecie poświęcenia kościoła św. Józefa, 60-lecie śmierci ks. prałata Carla Ulitzki, głównego budowniczego oraz, już nie okrągłą rocznicę, 102-lecie urodzin ks. prałata Bernharda Gadego, pierwszego proboszcza.

Przede wszystkim jednak parafianie Ocic cieszyli się ze szczęśliwego ukończenia generalnego i kosztownego remontu swojego kościoła. Kilka lat temu szlifowano posadzkę, zafundowano nowe ławki, ale głównym problemem był dach i sufit. Kościół powstał w latach 1937 – 38. Budowano tanio, bo i ludność Ocic była uboga, a czasy dla Kościoła nieprzychylne.

Uroczystość sobotnią rozpoczął koncert Kwartetu Bramy Morawskiej pod batutą Andrzeja Rosoła. Prawdziwa uczta muzyczna! Wykonano kilka najpiękniejszych utworów religijnych klasyki muzycznej. Wraz z dźwiękami unosiły się ku niebu dusze słuchaczy.

Mszę św. sprawował ks. biskup Paweł Stobrawa z Opola, mając przy boku wzruszonego proboszcza miejscowego Krystiana Hampla oraz poprzednika na tym stanowisku, ks. Henryka Wyciska. Ks. biskup mówił o znaczeniu kościoła w życiu społeczności parafialnej oraz wspomniał dwóch kapłanów stojących u początków świątyni, których tablicę pamiątkową miał za chwilę poświęcić. Długo dziękował na końcu mszy św. ks. proboszcz drżącym ze wzruszenia głosem wszystkim, którzy przyczynili się do szczęśliwego ukończenia dzieła odnowy kościoła i do uświetnienia tej jubileuszowej uroczystości.

Mała procesja podeszła pod koniec do tyłu kościoła, gdzie Helmut Sauer z Niemiec i Danuta Hopko odsłonili tablicę pamiątkową ks. Carla Ulitzki i ks. Bernharda Gadego. Pan Sauer jest krewnym ks. Ulitzki, a że był przez wiele lat posłem Bundestagu, mógł swoim wpływem znacząco przyczynić się do uzyskania pomocy finansowej z Niemiec. Pani Hopko zaś jest projektantką tablicy i członkiem rady parafialnej. Tablica upamiętnia dwie główne postacie związane z początkiem 75-letniego kościoła św. Józefa, dwóch wielkich raciborskich kapłanów: ks. Carla Ulitzkę i Bernharda Gadego.

Dzielnica Ocice ma za sobą starą historię, wzmianki sięgają XIII w., ale jej rozwój dokonał się w latach 30. ub. wieku. Miasto Racibórz nabyło folwarczne pola i opracowało plan zabudowy. Teren rozparcelowano na działki, pierwotnie o rozrzutnej wprost powierzchni 12 – 16 arów (później o połowę mniejsze), i zabudowano je jednolitymi dwurodzinnymi domkami. Z każdej strony był parter oraz obudowane poddasze. Domki przydzielono biedniejszym rodzinom raciborskim, zwłaszcza wielodzietnym. Zarówno grunta jak domy pozostały własnością miasta, ludzie płacili najem.

Nieodłączną częścią dzielnicy Ocice była tzw. Mała Moskwa (Klein Moskau). Był to zespół baraków, prymitywnych mieszkań, postawionych między kościołem Matki Bożej i Ocicami przy ul. Górnej. Przeniesiono ludzi, których eksmitowano z miejskich mieszkań za niepłacenie czynszu. Uważani byli za element aspołeczny, odrzucony. Żyli tam w ogromnej ciasnocie; w jednym baraku potrafiło wegetować nawet 17 rodzin! Łatwo się domyśleć, że poglądy tych biedaków były bliskie komunistycznym, stąd też nazwa osady. Po wojnie część baraków rozebrano, inne przerobiono na magazyny lub garaże.

Ale na nowym osiedlu Ocic też zrobiło się ciasno. Domki, obliczone pierwotnie na dwie rodziny, były często zamieszkały przez cztery! Wg rocznika z 1940 r. liczba ludności wyniosła ok. 2.600. Dziś, mimo domków popowodziowych i całych nowych ciągów ulicznych, mieszkańców jest tylko 2.000. Musiano wybudować ogromną szkołę, dzieci bowiem w wieku szkolnym było ok. 700.

Ten aglomerat ludzi, pochodzących z różnych środowisk, trzeba było zintegrować, tworzyć z niej wspólnotę. Terytorialnie Ocice należały do parafii św. Mikołaja, gdzie proboszczem był znany prałat Carl Ulitzka. Cały swój autorytet zaangażował w dzieło budowy domu Bożego dla nowej części swej parafii. Kiedyś był posłem Reichstagu, miał dostęp do różnych funduszy, m.in. do tzw. Osthilfe. Jednak w 1933 r. rozwiązano jego partię Centrum i ks. Ulitzka utracił wszelkie wpływy polityczne, a nawet stał się osobą podejrzaną dla brunatnych partyjniaków. Dla swoich ludzi był jednak dalej Niekorowanym Królem, jak go nazywano. Na jego apel o wsparcie budowy kościoła w Ocicach odpowiedziała cała parafia. Wiedział bowiem, że sami mieszkańcy Ocic są za biedni do tego dzieła.

20 czerwca 1937 r. przyszła na plac budowy procesja ze Starej Wsi i ks. Ulitzka dokonał pierwszego wbicia rydla. Potem szło wszystko bardzo szybko: 20 października położono kamień węgielny, a rok później, 29 październiku 1938 r., ks. Ulitzka dokonał wstępnego poświęcenia nowej świątyni i można było odprawiać nabożeństwa. Uroczystej konsekracji dokonał ks. kardynał, arcybiskup Wrocławia Adolf Bertram 29 maja 1939 r.

Następnym genialnym posunięciem ks Ulitzki było wykreowanie na duszpasterza nowo tworzącej się parafii młodziutkiego kapłana ks. Bernarda Gadego. Choć delikatny i ascetyczny z wyglądu, był już ks. Gade sprawdzonym bojownikiem w sprawach Bożych. Syn sztygara zabrzańskiego, wyświęcony w wieku 23 lat kapłanem, został w 1935 r. wikarym na Starej Wsi, ale dwa lata później zgłosił się jako ochotnik do opieki duszpasterskiej dla śląskich robotników sezonowych w Meklenburgii. Jego pracę duszpasterską władze uznały za nielegalną, uwięziły go, a następnie wydaliły. Wrócił na Starą Wieś, skąd ks. Ulitzka wysłał go w grudniu 1938 r. do Ocic. Nie było plebanii, mieszkał wśród swoich ludzi i na ich sposób w jednym z osiedlowych budynków. Plebanię wybudowano dopiero w 1950 r. Po wojnie był przez władze komunistyczne wygnany z parafii w 1953 r. Wrócił w opinii prawie męczeńskiej i doczekał się w Ocicach diamentowego jubileuszu kapłańskiego w styczniu 1995 r. Tydzień później umarł. Pod koniec życia był niewidomy. Troskliwym opiekunem stał się jego następca ks. Henryk Wycisk. Od 2000 r. proboszczem Ocic jest ks. Krystian Hampel, doskonały gospodarz parafii, organizator jubileuszowej uroczystości.

Piękne jest to, że młodzi kapłani nie zapominają o swoich poprzednikach, pamiętając, że budują na założonych przez innych fundamentach, zarówno tych kamiennych jak i duchowych

	Parafia p.w. Św. Józefa

POWRÓT	VARIA - NA CZASIE
Aktywny parafianin odwołany do Pana. W dniu 26.01.2020 r. zmarł w Heiligenhaus w Nadrenii Północnej Westfalii mgr inż. Erhard Bullmann, który w dzieciństwie i w latach młodości mieszkał w Ocicach przy ul. Gdańskiej. W roku 1945 był świadkiem niedoszłej egzekucji, której dokonać chciał żołnierz sowiecki na księdzu proboszczu Bernhardzie Gade. W naszej szkole podstawowej nr.7 znacznie wybijał się ponad przeciętność, co w latach sześćdziesiątych uwidoczniło się między innymi zdobyciem tytułu mistrza Polski w biegu lekkoatletycznym na 400 metrów Ludowych Zespołów Sportowych -LZS. Zaprojektował i wytyczył wraz z ks. proboszczem Gade nasz przykościelny cmentarz. Po ukończonych studiach był między innymi kierownikiem biura konstrukcyjnego w Raciborskich Zakładach Betoniarskich. Po emigracji do Niemiec awansował w zawodzie dalej jako konstruktor, równocześnie intensywnie poświęcając się pracy społecznej. Między innymi piastował funkcję przewodniczącego Ziomkostwa Górnoślązaków kraju związkowego Nadrenia - Westfalia. Mocno związany z kościołem katolickim organizował zjazdy i pielgrzymki do wielu miejsc pątniczych. Utrzymywał stale kontakty, ze swoją małą ojczyzną Ocicami, będąc honorowym członkiem terenowego koła DFK i włączając się przy tym aktywnie do uroczystości jubileuszowych naszego Kościoła i Szkoły. Ostatni raz odwiedził swe strony rodzinne w roku 2018, obchodząc w Rudyszwałdzie (skąd pochodzi Jego żona Maria) diamentowe gody. Odszedł w 87 roku życia. Erhardzie („Harry”) spoczywaj w Bogu. Twoi Koledzy „Miko”, „Ria” i „Hugo”. Ein aktives Gemeindemitglied wurde vom Herrn abgerufen. Am 26. Januar 2020 starb in Heiligenhaus Nordrhein – Westfalen Dipl. Ing. Erhard Bullmann. Seine Jugendzeit verbrachte Er in Ottitz, bei der Neulandstrasse (ul. Gdańska). Im Jahre 1945 war Er Zeuge eines in der letzten Minute verhinderten Erschießung des Pfarrers Bernhard Gade durch einen Rotarmisten. In unser Grundschule Nr.7 . zeigte Erhard viele überdurchschnittliche Fähigkeiten, die in den sechziger Jahren unter anderen mit der Errungenschaft des Titels „Polnischer Meister“ im 400 Meterlauf der Volks-Sportgemeinschaften (LZS) sich zeigten. Zusammen mit Pfarrer Gade entwarf Erhard den Friedhof neben unser Kirche und führte die Abmessungen durch. Nach Abschluss des Höheren Studiums leitete unter anderen das Projektierungsbüro in der Ratiborer Betonfabrik (früher Petruco genannt). Nach der Übersiedlung nach Deutschland erarbeitete sich Erhard beruflich als leitender Konstrukteur nach vorne. Gleichzeitig opferte Er sich gesellschaftlichen Aktivitäten. Unter anderen leitete Er den Verband der Landsmannschaft der Oberschlesier in Nordrhein – Westfalen. Innig verbunden mit der katholischen Kirche veranstaltete Erhard große Treffen und Pilgerfahrten. Mit seiner Heimat – Ottitz hielt Erhard ständigen Kontakt, war Ehrenmitglied des Ottitzer Ortsverbandes „Deutscher Freundschaftskreis – DFK“, nahm aktiv bei allen Jubiläumsfeiern unserer Kirche und Schule teil. Das letzte Mal besuchte Er Ratibor Stadt und Land im Jahre 2018, wo Erhard in Ruderswald (Geburtsort seiner Ehefrau Maria) die Diamantenhochzeit feierte. Erhard Bullmann verstarb im 87 Lebensjahr und wurde 6. Februar 2020 am städtischen Friedhof Werkerwald in Heiligenhaus beerdigt. Erhard („Harri“) ruhe in Frieden! Deine Kollegen „Miko“, „Ria“ und „Hugo“ OCICKIE ZAMKI, KRZYŻE I POMNIKI (uzupełnienie do referatu z 17. września 2017r., o historii Ocic od czasów prehistorycznych do okresu międzywojennego modernizmu) dr inż. Josef Gonschior Budynki mieszkalne w najnowszym okresie historii Ocic, to wielorodzinne domy robotników rolnych obsługujących trzy folwarki, zagrody nielicznych chłopów i chałupników w Ocicach Górnych, sto domków osiedlowych wybudowanych po 1930 roku dla robotników, oraz siedem baraków „socjalnych” przy ul.Górnej, określanych za czasów niemieckich pogardliwie „Małą Moskwą”, zamieszkanych przez rodziny z tzw. nizin społecznych, niechcących lub niemogących płacić czynszu. Istnieją poważne i niepoważne przypuszczenia, iż w Ocicach istniały aż dwa zamieszkiwane zamki. Za niepoważne przypuszczenie należy uznać wpis widniejący w Wikipedii wolnej encyklopedii już od połowy 2006r., dostępny w Google pod hasłem „Ocice Racibórz”. Tam w rozdziale „Nazwa” czytamy – „Legenda głosi, że to właśnie na Ocicach znajdował się zamek, w którym rezydowali ojcowie książąt raciborskich, dlatego też nazwa dzielnicy wywodzi się od słowa Oteć, co znaczy ojciec”. No niesamowite – w Ocicach kilkaset lat temu miałby istnieć „dom spokojnej starości dla książąt raciborskich”? Więcej prawdy zawiera zapewnie tom II. albumu „Schlesische Schlösser” Roberta Webera z roku 1907. Tam na str.39 widnieje zdjęcie (zob. zał.) z następującym objaśnieniem, które w tłumaczeniu brzmi następująco: Tablica 95, Ocice Górne, powiat Racibórz, Właściciel: Walter Riedinger, podporucznik rezerwy 2.Śląskiego Pułku Ułanów von Goetzen-a Nr.6. Ocice Górne do połowy XVII wieku należały do Księstwa Raciborskiego i przeszły później na własność klasztoru. Po rozwiązaniu klasztorów, w międzyczasie podzielony majątek Ocice Górne, został sprzedany prof. Kuh z Wojnowic. W roku 1892 ojciec dzisiejszego właściciela, wydawca „Oberschlesischer Anzeiger” i „Generalanzeiger für Schlesien und Posen” pan Karl Riedinger z Raciborza, kupił majątek (Dominialgut) Ocice Górne od pana podporucznika Wuthe. Po jego śmierci przeszedł on najpierw w ramach najmu, a od roku, 1900 jako sprzedaż, na obecnego właściciela. Dworek (Herrenhaus) został wybudowany przez mnichów. Przez renowację w ubiegłym wieku (wiek XIX – przyp. tłum.) i przebudowę w roku 1903, uzyskał obecny kształt. Z opowiadań żyjących jeszcze świadków wynika, iż rodzina Riedingerów, dość wcześnie opuściła Ocice Górne przed działaniami wojennymi. Podczas frontu, albo wkrótce po tym zamek-pałac uległ spaleniu. Nowi właściciele po wojnie mogli wykorzystać przy odbudowie budynku tylko niektóre mury. Pałacyk i jego otoczenie zupełnie uległy zmianie. We wspomnieniach urodzonych jeszcze przed wojną mieszkańcach ocickiego osiedla, pozostało określenie Ocice – Zamek (Schloss Ottitz) w powiązaniu z willą ostatniego przedwojennego właściciela Gerharda Zimmera. Znajduje się ona na skraju parku za wysokim nowym budynkiem biurowym (zob. zał.), obecnie niezamieszkała, wydzierżawiona przez AGROMAX. Czy ten budynek, wykazujący również cechy architektury modernistycznej okresu międzywojennego, ma jakąś znakomitą przeszłość? Czy został przebudowany lub stoi na miejscu starszego, może znacznie znakomitszego zamku? Wygląda, że tak, – chociaż brak jednoznacznego potwierdzenia w źródłach pisanych (AGROMAX nie dysponuje żadnymi wiadomościami z tego zakresu). Najważniejszy dokument zbiorczy o naszym mieście to dzieła ks. dr. Augustina Weltzla z Tworkowa. Tylko raz wspomina o Ocicach Zamek (Schloß Ottitz) i to w powiązaniu z nazwą w połowie XIX w. Elektryzuje natomiast stara mapa wydana w latach 1764 – 1770 pod nadzorem pruskiego generała wojsk inżynieryjnych Ludwiga Wilhelma von Regeler zwana mapą Reglera, na której w oryginale kierunek południowy znajduje się na górze mapy. Otóż oprócz Ocic Górnych w odpowiednim kierunku i oddaleniu odpowiadającemu późniejszym Ocice Zamek umieścił obok napisu „Odzütz“ dwa folwarki określając je Schlosß Vorwerk i Jungfern Vorwerk. Tłumaczenie drugiego wyrażenia nie budzi wątpliwości, bo skądinąd wiadomo, iż raciborski książę Przemysł podarował Dominikankom teren w Ocicach. Natomiast nazwa pierwszego folwarku może zarówno wskazać, iż w tym folwarku znajdował się zamek, albo też, iż jest to folwark zamkowy, w sensie przynależny do Raciborskiego Zamku na Ostrogu. Znany historyk naszego regionu pan Paweł Newerla (autor wielu prac w tym dzieła „Dzieje Raciborza i jego dzielnic”) skłania się raczej do przyjęcia drugiej interpretacji. Nawet, jeżeli mieliśmy w Ocicach tylko jeden zamek, którego najprawdopodobniej nigdy nie zamieszkiwali „ojcowie książąt raciborskich”, to jednak doczytać się można, iż rezydował tu, co najmniej jeden przedstawiciel śląskiej arystokracji z rodziny von Wrochem. W okresie 1765 – 1841- przez trzy generacje rodzina ta obsadzała stanowisko Raciborskiego Starosty. Jeden z nich był naczelnikiem (Amtsvorsteher) miejscowości z południowej części powiatu raciborskiego i rezydował w Ocicach Zamku. Najstarsi, zamieszkujący przed wojną w Ocicach, jeszcze dość dobrze przypominają sobie wystrój i obejście „zamku” (rezydencji Zimmera) w Ocicach Zamek. Willa była dobrze wyposażona, między innymi w meble gdańskie. Pomieszczenia były wykładane dębowym parkietem. Do wyposażenia należały również pięknie zdobione piece kaflowe. W ogrodzie w stylu angielskim znajdował się staw. W dole ogrodu znajdował się kort tenisowy. Od strony ul. Gdańskiej był sad z drzewami owocowymi i truskawkami, które sprzedawano pobliskiej przetwórni owoców i warzyw „Seidel”. Posiadłość była solidnie ogrodzona. Mimo tego zdarzył się tragiczny i dość głośny wówczas wypadek. Wysokie ogrodzenie i tablice ostrzegawcze o wyłożonych „samopałach” wszystkich nie odstraszył. Chłopak z rodziny mieszkającej wtedy przy dzisiejszej ulicy Wrocławskiej ( ok. 1943 r.) został w tym ogrodzie śmiertelnie zraniony. Takie metody ochrony mienia są na szczęście dzisiaj nie do pomyślenia. Ostatni właściciel posesji Gerhard Zimmer był porucznikiem rezerwy i lubił jak chłopcy mu zasalutowali. Dawał wtedy drobne kwoty na cukierki. Zapamiętany został jak wędrował idąc z góry z majątku i kierując się ulicą Dolną w kierunku Stańkowca, który to folwark był wówczas własnością jego siostry Eryki. Po wojnie folwark i przynależne gospodarstwo były zarządzane przez firmę z Tymbarku, a później przez PGR. Na parterze „zamku” mieściły się biura, a na piętrze mieszkali zarządzający PGR-em i ogrodnik. Po wojnie ogród przez wiele lat był jeszcze pielęgnowany, dzisiaj przedstawia zarośnięty, zaniedbany park. Na obrzeżu, przy ul. Dolnej została uruchomiona z inicjatywy obywatelskiej siłownia na wolnym powietrzu, dobrze służąca mieszkańcom nie tylko Ocic, ale i przyjeżdżającym na rowerach z dalszych części miasta. Na wspomnianej już mapie Reglera z 1770 roku naniesiona jest między innymi droga, która prowadziła ze „STUDENNA” do „Odzütz” (Górnych), omijając od strony wschodniej „Odzütz“ (Zamkowy z dwoma wspomnianymi folwarkami). Na odcinku tej drogi kartograf naniósł położenie trzech krzyży (pisane „Creutz”), z których dwa znajdowały się na dzisiejszym terenie Ocic. Pierwszy w przybliżeniu znajdował się na wysokości ulicy Opawskiej gdzie obecnie odbija polna droga na Studzienną, drugi na przecięciu z drogą łączącą wówczas Ocice Zamek ze Starą Wsią („Altendorff”) w rejonie gdzieś ulicy Osiedleńczej. Na mapie z 1825 roku pojawia się obecna szosa Racibórz – Opawa obok dalej istniejącej na skraju Ocic drogi dyliżansowej (pocztowej Racibórz-Opawa), oraz drogi łączącej „Studziena – Ottitz”, która nadal omija Ocice Zamek z dwoma folwarkami określane teraz jako „Ottitz Mittel – Nid.” (Ocice Środkowe i Dolne). Kompleks zagród przy ul. Górnej (dawnej drogi pocztowej) przed skrzyżowaniem z obecną ul. Jana Pawła II oznaczony jest na mapie, jako „Ottitzer Col.”, czyli Kolonia Ocice. Na mapie o sto lat późniejszej, bo z roku 1923, znika droga z krzyżami łącząca Studzienną z Ocicami Górnymi, ale na skarpie rowu przy dzisiejszej ulicy Dolnej w odległości około sto metrów od zabudowań Ocice Zamek pojawia się symbol pomnika. Do dzisiaj zachował się jeszcze fundament i cokół tego pomnika (zob. zał.), który istniał w całości jeszcze wiele lat po Drugiej Wojnie Światowej. W pamięci starszych mieszkańców Ocic Południowych (tych od strony szkoły) pozostał, jako tablicowy nagrobek wysokości metra, otoczony w kwadracie kunsztownie kutym opłotkiem ozdobnym. Wykute na tablicy napisy były gotyckie. Treści jednak już nikt nie pamięta. Ponoć w tym miejscu upamiętniano śmierć wysokiej rangą wojskowego ( zapewne szlachcica), który nieszczęśliwie spadł z konia do szerokiego wówczas rowu. Przypuszcza się, iż mógł to być oficer nadzorujący manewry, ułanów lub piechoty, z jakichś raciborskich koszar, (których w okresie rządów pruskich w Raciborzu nie brakowało). Manewry te odbywały się na ocickich polach w okresie pożniwnym. Zachowała się pamięć o dziewczętach z Ocic Południowych, które w okresie Wszystkich Świętych ukwiecały ten pomnik i pod nim zapalały świeczki (do tego przyczynić się mógł zarówno powszechny szacunek do arystokracji i wojska jak i duża odległość do „swojego starowiejskiego cmentarza”). Ocice mają, o czym już powiedziano w referacie z września 2017 r., drugi pomnik, wprawdzie nie o wartości historycznej, bo postawiony dopiero w 1998r., ale mający prehistoryczny cokół, bo ok. 500 tyś. lat stary głaz narzutowy (zob. zał.) . Pomnik poświęcony jest Matce Bożej Królowej Pokoju i stoi obok kościoła św. Józefa. Reasumując może warto powiedzieć, iż nasze Ocice to wprawdzie żaden śląski Rzym ani królewski Kraków, ale jako nasza mała ojczyzna ma wielu urodzonych tu współmieszkańców przed i po wojnie. Ma również swoją interesującą przeszłość, którą warto uratować od zapomnienia, zatrzymać w teraźniejszości dla przyszłych pokoleń. *Panu Pawłowi Newerli dziękuję za udostępnienie szeregu* *materiałów źródłowych i cenne uwagi merytoryczne!* ZAMEK nie tylko w OCICACH GÓRNYCH W tej chwili sprawa jest wyjaśniona - mały budynek za biurowcem AGROMAX-u (naprzeciwko naszego kościoła), to również zamek. Jego wygląd sto lat temu pokazuje powyższa, ostatnio odnaleziona widokówka (przez p. Pawła Newerlę), wysłana na front do znajomego porucznika-szlachcica od dzierżawcy i właściciela tego zamku i folwarku w latach 1921 – 1945 Gerharda Zimmera, w dniu 16 sierpnia 1916 roku. Zarys historii Ocic od zarania dziejów aż do jej dzisiejszej rozbudowy w stylu międzywojennej architektury górnośląskiego modernizmu. (Referat wygłoszony w ramach cyklu wykładów na temat historii lokalnej, organizowanych przez Towarzystwo Społeczno - Kulturalnego Niemców, Koło Terenowe DFK Racibórz-Ocice. Dr inż. Josef Gonschior, salka katechetyczna kościoła św. Józefa, 19.11.2017r. „Zleciały już wszystkie ptaki, kosy drozdy, zięby szpaki” Jest to popularna pieśń ludową w rytmie marszowym, do której w roku 1860 słowa napisał bibliotekarz księcia raciborskiego Hoffmann von Fallersleben. Od nazwy tych ptaszków pochodzą pierwsze utworzone w Ocicach Płd. drogi , dzisiejsze ulice -Wałbrzyska, Kolonialna, Wesoła i Kołłątaja, wówczas nazwane - Amselweg, Drosselweg, Finkenweg i Starweg. Na temat znaczenia znajomości historii wypowiedziało się dosadnie wielu znakomitości, w tym niedawno zmarły kanclerz Niemiec Kohl przestrzegł: ,„Kto nie zna przeszłości, nie zrozumie teraźniejszości i nie potrafi kształtować przyszłości”. Zatem spróbujmy dzisiaj, zainteresować się naszą dzielnicą - Ocicami. Proponuję startować od historii kamienia, który obecnie służy za postument figurze Matki Bożej Królowej Pokoju przed naszym kościołem, umieszczony tam w 1998r. dzięki staraniom ówczesnego ks. proboszcza Henryka Wyciska Okazuje się, iż jest to jeden z największych głazów narzutowych Śląska, o wadze 30 ton, toczony do Ocic w górnej warstwie moreny dennej w czasie tzw, drugiego zlodowacenia Sanu, w plejstocenie, (ok. 500 tyś. lat temu). My starsi pamiętamy jak wystawał swym czubkiem na boisku szkolnym, po stronie ulicy Wrocławskiej. O pierwszych mieszkańcach Ocic dowiadujemy się z licznych znalezisk pochodzących głównie z wykopalisk prowadzonych intensywnie na przełomie XIX i XX wieku. Przedwojenny raciborski archeolog dr. Georg Raschke pisał, iż na terenach Ocice-Zamek i w Ocicach Górnych zanotowano po pięć znalezisk a w Ocicach Północnych jedno znalezisko. To niezwykłe tu skomasowanie znalezisk tłumaczył wystąpieniem brzegów wysoczyzn, z których mieszkańcy, mogli obserwować pola żyznej doliny Odry, nadbiegającą zwierzynę i pojawienie obcych przybyszów – handlarzy lub wojowników. Ponadto przypuszczał, iż właśnie tutaj krzyżowały się szlaki handlowe prowadzące z Węgier przez przełęcz Jabłonkowska , dolinami Olzy i Odry, ze szlakiem z południa biegnącym przez Bramę Morawską . Tym samym nie zaskoczy nas wiadomość iż pierwszymi mieszkańcami Ocic , którzy pozostawili ślady w znaleziskach, to żadni przybysze z za Buga, ani lokatorzy z nad Renu lub Łaby, ale osadnicy z terenów naddunajskich zajmujących się rolnictwem. Miało to miejsce na początku neolitu, młodszego okresu kamienia łupanego, tj. 5000 do 4000 lat p.n.e., Z ich sztuki garncarskiej pozostały różne naczynia i skorupy. Najstarsze ślady osadnictwa neolitycznego w Ocicach były związane z kulturą ceramiki wstęgowej kłutej. Znaleziono, szerokootworowe misy, naczynia baniaste z szyjką lekko rozchyloną, fragmenty naczyń dwustożkowych i pucharki na pustej nóżce. Prawdziwą sensacją okazało się znalezienie znacznych ilości odłamków obsydianu, szklistej, twardej skały magmowej, której najbliższe złoża znajdują się w łańcuchu podgórskim blisko miasta Tokay w północnych Węgrzech. Wychodzi na to, iż w Ocicach istniały już warsztaty wytwórcze kamiennych narzędzi i broni, a obsydian do produkcji był sprowadzany z Węgier, transportowany przez przełęcz Jabłonkowską. Typowe dla ludów naddunajskich były tu również ślady domostw częściowo podziemnych i sposób grzebania zmarłych w pozycji podkurczonej. Późniejsi Słowianie budowali domostwa naziemne Światowego rozgłosu zdobyła mała, ułamana, kilkucentymetrowa figurka ceramiczna, znaleziona przez archeologa amatora porucznika Rudolfa von Stöckel, nazwaną „ idolem kobiecym z Ocic lub Wenus z Ocic”. Kiedy informację na jej temat, w roku 1908, główny archeolog Ślaska z Wrocławia prof. Seegers, zamieścił w najpoważniejszym do dzisiaj czasopiśmie naukowym Nature, znalezisko to określono jako „the most ancient model of human form in existance”.. Póżniej znaleziono podobne figurki, z których najbardziej znana jest austriacka Wenus z Willendorf . Ostatnio, w roku 2009 koło Lubomii , podczas budowy zbiornika przeciwpowodziowego wykopano też „Wenus z Raciborza”. Co przedstawiają te postacie? Zdania uczonych są podzielone. Viktor Paul w 1920 r. przypuszczał, iż idol z Ocic przedstawia matronę magna mater, boginię płodności. W prasie austriackiej wysnuwa się dość ekstrawagancką hipotezę, iż Wenus z Willendorff precyzyjnie przedstawiająca korpus starszej już kobiety, po urodzeniach dzieci, pochodzi z okresu polowania na mamuty, kiedy ludziom nie brakowało pożywienia. Na temat Wenus z Raciborza z 2009r. uzyskałem niedawno opinię pewnego historyka kultury, za którym cytuję: ta Wenus przypomina mi figurki-idole z kultury cykladzkiej, czyli z epoki brązu w Grecji. Schematyczne potraktowanie postaci, daleko idące uproszczenia sylwetki ludzkiej, sprowadzonej do kształtu przypominającego instrument muzyczny, wiolinę Mniejsza o interpretacje tych plastyk figuralnych - kobiecych idoli. Podsumowując całokształt wartości znalezisk w Ocicach, możemy być poniekąd dumni, ponieważ – ślady po budynkach, pochówkach, pozostałości po sztuce garncarskiej, odpadki krzemienne obsydianu i figurka określona jako Wenus z Ocic, doprowadziły w archeologii już w I połowie XX wieku do wydzielenia w systematyce tzw. kultury ocickiej jako części kultury z Jordanowa, obejmującej okres od 5000 do 3000 lat p.n.e. Ten sam podział uwzględniony jest w systematyce polskiej, gdzie wymienia się grupę ocicką obejmującą Górny Śląsk w ramach tzw. kultury lendzielskiej (Lengyel miejscowość na Węgrzech). Z epoki brązu (od 2000 do 800 lat przed Chrystusem) brak śladów w samych Ocicach. Dopiero po ludach Celtyckich przybyłych również z terenów naddunajskich, w kilkaset lat przed narodzeniem Chrystusa, znaleziono czarne lśniące stłuczki wyrobów garncarskich zawierających już grafit. Prof. Jan z Wrocławia datował je, jako powstałe w pierwszym wieku przed Chr. Do dyskusji na temat zasiedlania Śląska w pierwszym tysiącleciu po Chrystusie, Ocice nie wnoszą żadnego wkładu. Raschke pisze wprost: „Die Germanen scheinen, soweit bisher bekannt ist, auf der Ratibor-Ottitzer Hohe nicht gesiedelt zu haben“. Nie znalazłem również w polskojęzycznej literaturze żadnych informacji jakoby Ocice w pierwszym tysiącleciu naszej ery były zasiedlone. Przechodząc do drugiego tysiąclecia – żegnamy wykopaliska i zaczynamy opierać się na historii pisanej. Tu nieoceniony jest zwany żartobliwie „śląskim Tacytem” ks. proboszcz z Tworkowa dr Augustyn Weltzel , którego dwusetną rocznicę urodzin obchodzimy w tym roku. W swoim wiekopomnym dziele o raciborskich parafiach, Ocice zostały uwzględnione, jako część parafii Starowiejskiej i parafii Janowickiej. Warto przytoczyć pierwsze zdanie wywodu o naszym terenie, w której Weltzel podaje pochodzenie nazwy naszej miejscowości - cytuję „Ottitz 2,5 km odległe od Ratibor, położone w pobliżu kościoła Matka Boża,* nazywały się niegdyś Ottonis villa, Ottendorff, po słowiansku* Oczycy”. Ottonis villa, Ottendorf w tłumaczeniu oznacza - wieś Ottona, co historiografia niemiecka łączy z rodem cesarskim Ottonów. Przypominam, iż król niemiecki i zarazem cesarz rzymski Otton III w roku 1000, pielgrzymując do grobu św. Wojciecha w Gnieźnie założył tam metropolię z biskupstwami w Krakowie, Kołobrzegu i Wrocławiu i koronował Bolesława Chrobrego na króla Polski. Obszar należący do Ocic: północno-zachodni róg to tereny Ocic Górnych , z których na wschód biegła droga łącząca z Bramą Główną Raciborza w Bronkach, położoną gdzieś na wysokości Placu Wolności. Od wschodu, granicę zapewne tworzyła droga idąca na południe dzisiejszą ul.Starowiejską i jej przedłużeniem ul. Jana Pawła Drugiego. Na pewno, po minięciu kościoła Matki Bożej, przed obecną kapliczką skręcała na zachód ulicą Górną, której ujście do dzisiejszej ul.Opawskiej leżało na obecnym wylocie ul. Ks. Gadego do ulicy Opawskiej. Ten trakt to późniejsza droga dyliżansów, znana starszym mieszkańcom Ocic Południowych pod nazwą „Postweg”. Tym starym traktem, który wspomina Wespazjan Kochowski w swoim eposie, szły zapewne wojska Jana III Sobieskiego na odsiecz Wiednia. Ul. Opawska od południa odgradza Ocice od pól przynależnych do Studziennej i Wojnowic. Przecinając ul Folwarczną skręca na północ do folwarku Stańkowiec zwany Ocicami Nowymi i dalej biegnie na północny wschód do Ocic Górnych pozostawiając po lewej stronie pola przynależne do Lekartowa i Janowic(Cyprzanowa). Na terenie Ocic, aż do początków XX wieku, występują trwale trzy zasiedlone skupiska – na krańcach wieś Ocice Górne i folwark Ocice Nowe (Stańkowie), a na środku terenu Ocice Zamek (folwark z zabudową Ocic Średnich). Stosunki własnościowe pradawnych mieszkańców Ocic nie są znane. Na początku średniowiecza właścicielami są książęta piastowscy. Pierwsze darowizny pochodzą od księcia Przemysława, który w latach 1291, 1298 i 1306 obdarowywał kolejno połaciami w Ottendorf burmistrza Raciborza Thilo i swego sługę Fritsche, a klasztorowi Panien (Dominikanek) podarował na szczerym polu położoną wieś Ottitz (Ocice) z przyległymi do niej polami . Później poszczególne części Ocic zmieniały często swego właściciela, co zestawiono na slajdzie. Co do administracji kościelnej Weltzel podaje, iż już od 1294 położona na zachód od Starej Wsi wieś Ocice należała do parafii Janowickiej. Własność klasztoru Dominikanek - Ocice Dolne , zwane później Ocice Zamek, należały do parafii Starowiejskiej. Ksiądz Weltzel dokładnie podaje gdzie w Ocicach hodowano głównie owce, krowy, a gdzie ryby, oraz ile i komu płacono daniny. Natomiast brakuje informacji na temat budowli. Taka pojawia się dopiero dla Górnych Ocic w XIX w. Mianowicie wielce zasłużony mecenas Ziemi Raciborskiej dr Kuh z Wojnowic, jednocześnie właściciel Ocic w roku 1829 zarządził utworzenie z przerobionej stajni szkoły. Odtąd dzieci z Ocic Górnych i Żerdzin nie musiały już chodzić do Janowicz. Pierwszym nauczycielem ponoć bardzo zaangażowanym, był pan Anton Unger, który znał się również na pielęgnacji drzew owocowych i hodowli jedwabników. Liczba uczni wzrosła od 73 w roku 1842 do 148 w roku 1883. W roku 1868 uboga parafia postawiła masywną, murowaną kaplicę, w której umieszczono drewnianą figurę św. Jana Nepomucena. Dzwon „na Anioł Pański” ufundował kolejny właściciel Górnych Ocic, podporucznik Paul Wuthe. Przełom wieków XIX i XX opisuje Paweł Newerla w swej obszernej pracy „Dzieje Raciborza i jego dzielnic”. Ocice Górne jako samodzielna wieś miały od 1874r. własny urząd stanu cywilnego, który był właściwy miejscowo również dla mieszkańców Ocice Zamek. W 1890 roku wieś oraz obszary dworskie Ocic Górnych i Ocice Nowe, czyli Stańkowie połączono w jeden organizm administracyjny Ocice Górne. Ten w roku 1945 włączono do gminy Pietrowice Wielkie, a w roku 1977 do Raciborza. Ocice Zamek, który na przełomie wieków liczył 70 mieszkańców, stał się częścią Raciborza już w roku 1927. Początek XX wieku, to dynamiczny rozwój Raciborza. Populacja w pierwszym trzydziestoleciu wzrasta z 25 do 50 tysięcy mieszkańców. Po Pierwszej Wojnie Światowej powiat raciborski traci wprawdzie poważną część swego terenu na rzecz nowo powstałej Czechosłowacji, ale sam Racibórz, choć będąc miastem nadgranicznym staje się siedzibą władzy ustawodawczej pruskiej prowincji górnośląskiej, z duszpasterzem i politykiem trudnych czasów, ks. prałatem Carlem Ulitzką na czele. Nadszedł okres wielkich przemian i to w każdej dziedzinie. Do architektury wkracza modernizm - funkcjonalizm międzywojenny. Na Górnym Śląsku modna staje się odmiana niemieckiego modernizmu - architektura weimarska, określana „Bauhaus – Neues Bauen” („nowe budownictwo”). Architekturę tą cechuje – stosowanie nowych materiałów i konstrukcji, powściągliwe i oszczędne proste geometryczne formy, a w budownictwie mieszkaniowym, szczególnie socjalnym i budowlach użytku publicznego stosowanie tzw. lustrzanego odbicia. Pionierami modernizmu w architekturze są słynni architekci Le Corbusier i Walter Gropius. Nie ustępuje im wiele Konrad Wachsmann, projektant domu letniskowego słynnego Alberta Einsteina w Szwajcarii. Właśnie to Wachsmann projektuje pierwszą na terenie Ocic budowlę modernistyczną, usadowioną pomiędzy cmentarzem Jeruzalem i kościołem Matki Bożej. Jest nim - ukończone w 1927r. Górnośląskie Krajowe Naukowe Obserwatorium Ziemi, kierowane wówczas przez jej założyciela, słynnego odkrywcę sejsmografów prof. dr. Carla Mańkę. Wybija godzina narodzin Ocic naszych czasów. Mianowicie po 1.wojnie światowej, w roku 1919, uchwalono prawo osiedlowe na podstawie, którego rozpoczęło działalność Górnośląskie Towarzystwo Terenowe. Jego oddział w Raciborzu podjął się budowy trzech osiedli – w Rudniku, Miedoni i w Ocicach. Pionierem budowy osiedli robotniczych na Śląsku był prezydent chrześcijańskiej partii Centrum i Reichstagu pan na Pławniowicach koło Gliwic hrabia Franz von Ballestrem. Ten uczciwy, wielki polityk przełomu XIX i XX wieku władając rozległym majątkiem, kierując się nauką św. Tomasza z Akwinu o podwójnym sensie własności, wybudował pierwsze kolonie dla górników w Rokitnicy, dzisiejszej części Zabrza. Na południu od folwarku Ocice Zamek rozpoczęto budowę osiedla zwanego osiedlem na skraju miasta ”Stadtrandsiedlung”. Jeszcze do dzisiaj zachowało się oznakowanie ówczesnej granicy miasta na ul. Opawskiej, pomiędzy ulicami Wałbrzyską i Kolonialną, w postaci obelisku z lastryka. Początki budowy nie były wolne od zgrzytów. Ogrody przy ul. Wałbrzyskiej zachodziły częściowo na przymusowo odstępowane miastu pola chłopskie. Co niektóre córki gospodarzy z ulicy Górnej przyszły się wykłócać z mierniczymi terenu i karetka policyjna, zwana „grüne Mina” zabierała kłótliwe kobiety siłą i uwolniła dopiero w centrum miasta. Ponieważ pierwsze osiedle miało cztery równoległe drogi, przy nadaniu nazw sięgnięto do słów zaprezentowanej na początku pieśni, do której słowa napisał autor tekstu hymnu niemieckiego Heinrich Hofmann von Fallersleben. Przypominam, iż chodziło o kosy, drozdy, zięby i szpaki, które obecnie mniej szczęśliwie zastąpiono nazwami – Wałbrzyska, Kolonialna, Wesoła i Kołłątaja. Budowę osiedla rozpoczęto jeszcze za czasów Republiki Weimarskiej. W roku 1932 r ruszył. tzw. pierwszy ciąg budowlany obejmujący ulicę Wałbrzyską i górną część ulicy Wesołej. Trzeci i czwarty ciąg budowlany, obejmował pozostałe ulice Ocic Płd. i rozpoczął się w połowie 1933 roku. Jeden z osadników prowadził pamiętnik z którego cytuję:„W roku 1932 w Urzędzie Pracy wywieszono ogłoszenie, kto ma ochotę budować w Ocicach może się zgłosić. Ja oczywiście z pełnym zapałem uchwyciłem się tej propozycji, jednak nie załapałem się do pierwszego ciągu budowlanego, ponieważ było już 50 chętnych. Rozpoczęliśmy w drugim rzucie 44 osiedleńców, dnia 2.sierpnia 1933 roku.. Każdy budujący musiał zaangażować pomocnika, któremu dziennie trzeba było płacić jedną markę. U mnie pomocnikiem był mój szwagier Fritz, który otrzymywał zasiłek dla bezrobotnych i któremu nie musiałem płacić. Budową kierowało trzech inspektorów dostarczających materiały budowlane – Klose, Kuhnert i Poppek. Praca była dobrze zorganizowana. Na naszej ulicy dowodził (dosłownie „Siedlungsfuhrer”) pan Wolter, który wydawał materiały budowlane. Kiedy nasze domki dwurodzinne były pod dachem i uzgodniliśmy, kto gdzie zamieszka, pracowaliśmy w nadgodzinach i nawet w niedzielę. Wprowadziliśmy się 18.grudnia 1933 roku, ale w środku było jeszcze wiele do zrobienia... (No tempo imponujące!!!). Jako początkujący osiedleńcy otrzymaliśmy: 5 cetnarów (250 kg) sadzeniaków, prosiaka, kozę, 10 kur – leghornów, wózek ręczny (z dyszlem), różne narzędzia ogrodnicze, 10 drzewek i 20 krzaków owocowych. I tak się zaczęło – „mit Ackerbau und Viehzucht” (z uprawą roli i hodowlą), a działki były stosunkowo duże, bo po ok. 1400 metrów kwadratowych”. W roku 1934 przystąpiono do budowy Ocic Płn. tzw. Nowej Ziemi ”Neulandu”, Domki, na trzech równoległych ulicach – Gdańskiej, Osiedleńczej i Francuskiej, były jeszcze skromniejsze, a ogródki miały powierzchnie rzędu 200 m2. Tak powstała osiedle - kolonia, bardzo oszczędnego, a przy tym funkcjonalnego, modernistycznego budownictwa socjalnego ze 100 domkami bliźniaczymi, w którym strona północna domku stanowiła lustrzane odbicie domku od strony południowej. apewne nie zachował się już żaden z tych domków w pełnej oryginalnej formie. Najmniej przebudowane jeszcze wydają się domy przy ul. Gdańskiej. Duże skomasowanie osadników na Ocicach, w którym bezrobocie w latach 1936\|1937 sięgało 60 % rodziło wiele konfliktów. Dlatego władze szybko, bo już w roku 1936, zdecydowały się na budowę szkoły i kościoła, a były to już czasy kościołowi nieprzychylnych narodowych socjalistów. Jak powszechnie wiadomo inicjatorem i budowniczym kościoła, był ówczesny proboszcz parafii p.w. św. Mikołaja, Prałat Domowy Jego Świątobliwości i Kanonik Kapituły Katedralnej we Wrocławiu ks. Carl Ulitzka. Życie i twórczość księdza i polityka Ulitzki jest omawiana w licznych książkach i artykułach, z których monografia niemieckojęzyczna liczy aż 1500 stron. Modernistyczny charakteru architektury naszego kościoła ujął w rekomendacji z 2012 r. naukowiec Katedry Teorii Projektowania i Historii Architektury Politechniki Śląskiej w Gliwicach , wykazując szczególne zasługi jej architekta Feliksa Hinsena. Hinsen, który później współpracował przy projektowaniu dzielnicy mieszkaniowej Berlina z samym Le Cobusierem, zastosował przy naszym kościele charakterystyczną dla niego głęboką niszę posiadająca od góry okulus (okrągłe okna) i duże prostokątne drzwi wejściowe. Nasz kościół, mimo stosunkowo młodego wieku został wpisany do rejestru zabytków kultury. Budowę szkoły rozpoczęto w 1936r. a zakończono w 1938r.. Architekt o nazwisku Wucherpfennig wziął za wzór budynek w Weimarze. Tu bardzo widoczne jest to charakterystyczne dla modernistycznych budynków lustrzane odbicie prawej części do części lewej. Na starej fotografii widoczne są jeszcze dwa identycznie rozstawione maszty do flagowania i zegar, którego po 1945 roku nie udało się już uruchomić. Całość terenu otoczona była typowym wówczas płotem z drewnianych pół okrąglaków typu „myśliwski”. Szkoła urządzona jak na owe czasy bardzo nowocześnie – była zradiofonizowana, posiadała wielką kuchnię do nauki gotowania i salę z maszynami do szycia. Budynek należy chyba do najładniejszych w całym Raciborzu, a w tej ośmioklasowej szkole podstawowej uczyło się początkowo ok. 500 dzieci. Cały modernistyczny kompleks, składający się z osiedleńczych domków robotniczych, kościoła i szkoły uzupełniał jeszcze jeden już nieistniejący zespół budownictwa socjalnego, baraki przy ul. Górnej – określane wówczas pogardliwie „Małą Moskwą”. Niestety nie zachowały się fotografie tych siedmiu parterowych wielorodzinnych familoków. Stały one na terenie dzisiejszych garaży samochodowych. Na zakończenie chciałbym jeszcze poświęcić parę słów kilku postaciom, które moim zdaniem znacznie przysłużyły się Ocicom. Chronologicznie – pierwszy to wielki lekarz i dobroczyńca, właściciel Wojnowic i wielu wiosek w zachodniej części powiatu raciborskiego, między innymi Ocic, dr Johann Karl Christian Kuh, który już w roku 1829 założył pierwszą szkołę w Ocicach Górnych. Pomnik upamiętniający jego wielkie dokonania dla Ziemi Raciborskiej stoi w Wojnowicach, przed wejściem do kościoła, a tablica pamiątkowa dekoruje również jedną ze sal wykładowych kompleksu liceum im. J. Kasprowicza i Dwujęzycznego Gimnazjum im. Eichendorffa w Raciborzu. Następna postać to Adolf Kaschny, od 1926 r. nadburmistrz miasta Raciborza, przez nazistów dymisjonowany w roku 1933. Wśród wielu dokonań dla miasta, jemu przypisuje się rolę „Spiritus Rektor” podjęcia budowy osiedla robotniczego w Ocicach,i to w tak trudnych dla Raciborza czasach. W przytoczonych Państwu zapiskach jednego z osiedleńców znalazła się również informacja iż nadburmistrz Kaschny bardzo często osobiście przyjeżdżał do Ocic, aby sprawdzić postępy robót budowlanych. Oczywiście nic się nie działo bez poparcia kwartetu, który wówczas rządził Raciborzem, a zwanego żartobliwie „Propiulka” w tym wpływowego posła do Reichstagu ks. prał. Carla Ulitzki. Dla wyjaśnienia - „Propiulka” to skrót czterech nazwisk osób, zaangażowanych wówczas kierowaniem Miasta - Proske, Piątek, Ulitzka i Kaschny. Ks. prałat Ulitzka był inicjatorem budowy naszego kościoła wybrał za patrona św. Józefa, dokonał wmurowania kamienia węgielnego, zakupił i poświęcił dwa dzwony i dokonał 23. października 1938 r. tzw. prostego poświęcenia kościoła. Ksiądz prałat Ulitzka posiada piękną tablicę pamiątkową w kościele św. Mikołaja na Starej Wsi, w którym wiele lat był proboszczem. Mało kto już dzisiaj pamięta fabrykę przetworów warzyw i owoców naprzeciw naszego kościoła, uruchomioną przez mistrza ogrodnictwa pana Willi Seidla. A przecież wiele lat i po wojnie dawał możliwość zbytu owoców i warzyw z naszych ogródków, a w sezonie zatrudniał nawet do 100 osób, szczególnie kobiet z Ocic. Sam, jako uczeń i student dorabiałem „u Seidla” podczas wakacji obierając truskawki, czereśnie i śliwki. W ewentualnym plebiscycie, miano najbardziej zasłużonego dla zespolenia społeczności Ocic, przypadłoby długoletniemu, oddanemu Bogu i ludziom księdzu Bernhardowi Gade. Władze Miasta doceniły zasługi księdza, upamiętniając Jego nazwisko w nazwie jednej z ulic rozbudowujących się Południowych Ocic. W roku 2013 parafianie upamiętnili w kościele wspólną tablicą obu wielkich prałatów – ks. Gadego i ks. Ulitzki . Jeden z nich kościół zbudował, a drugi do końca życia w nim służył. I tak staraliśmy się w skrócie i po amatorsku prześledzić historię naszej dzielnicy, od epoki kamienia łupanego, aż do okresu między ostatnimi wojnami światowymi. Przekonaliśmy się przy tym, jak słuszna jest uwaga piewcy rzeki Odry Hansa Niekrawtza kiedy zauważa – „iż wiecznie Odra płynie ku morzu nie zważając na czas i zmieniających się władców” Podaję pod rozwagę, czy nie warto wrócić do pomysłu sprzed lat urządzenia w Ocicach regionalnej izby pamięci. Pobudzanie i zachowanie świadomości historycznej są obecnie w Polsce mocno lansowane. Byłoby to i po myśli naszego górnośląskiego wieszcza Eichendorffa, którego mniej znany aforyzm nie doczekał się jeszcze poetyckiego przekładu na język Polski . Josef Gonschior ------------------------------------------------------------------ -------------------------------------------------------- ----------------------------------------- Ottitz von der Urgeschichte bis zum heutigen Ausbau im architektonischen Stiel des Oberschlesischen Modernismus der zwanziger und dreißiger Jahre des zwanzigsten Jahrhunderts Ein Vortrag von Dr.-Ing. Josef Gonschior, gehalten im Rahmen eines Zyklus von Vorlesungen der Deutschen Freundschaftskreisverbände, über die Geschichte der Heimatregionen. Katechetensaal der St. Josefskirche in Ratibor-Ottitz, am 19. September 2017 „Alle Vögel sind schon da, alle Vögel alle Amsel, Drossel, Fink und Star“ Wir hörten ein bekanntes Wanderlied, zu dessen die Worte, im Jahre 1860, der Bibliothekar des Ratiborer Herzogs und Fürst von Corvey, Hoffmann von Fallersleben schrieb . Mit den Namen der Vögel wurden die ersten Wege in der neuentstandenen Stadtrandsiedlung Ratibor Ottitz benannt, die heute die Namen – ulica Wałbrzyska, Kolonialna, Wesoła und Kołłątaja tragen. Auf die Wichtigkeit (4) der Kenntnisse seiner Herkommensgeschichte haben mehrere Wissenschaftler und Politiker hingewiesen. Unter anderem der unlängst verstorbene deutsche Bundeskanzler Helmut Kohl, der dies folgend formulierte: „Wer die Vergangenheit nicht kennt, kann die Gegenwart nicht verstehen und die Zukunft nicht gestalten.“ Deswegen wollen wir uns heute etwas mit der Geschichte unseres Stadtteils Ottitz befassen. Ich schlage vor, mit der Geschichte des Findlings anzufangen, der jetzt als Sockel der Muttergottesfigur – Maria Königin des Friedens – dient, die rechts vor dem Kircheneingang steht und dort Dank den Bemühungen des vorletzten Pfarrers Henryk Wycisk, aufgestellt wurde. Sein Gewicht beträgt ungefähr 30 Tonnen, und damit gehört er zu den größten Findlingen in Schlesien. Er wurde in der zweiten Eiszeitperiode, vor 500 Tausend Jahren, aus Nystadt in Finnland herangeschoben. Wir Älteren können uns noch daran erinnern, als er noch mit seiner Spitz, am Schulplatz, nicht weit von der Straße ulica Wroclawska , aus dem Boden ragte. Aus den archiologischen Ausgrabungen, die besonders während der Jahrhundertwende XIX/XX intensiv geführt wurden, erfuhren wir einiges über die ersten Menschen, die in Ottitz siedelten. Dr. Georg Raschke, Landesbeauftragter für prähistorische Archäologie aus Ratibor, schrieb, dass in Schloßottitz und Oberottitz je fünf Ausgrabungen mit Funden getätigt wurden, und in Nordottitz eine Grabungsstätte. Diese hohe Fundzahl erklärte er mit der Behauptung, dass auf den Hügeln mit abrupt fallenden Hängen in Richtung des Odertals die Einwohner gute Beobachtungsmöglichkeiten hatten, sowohl auf das Wild, das die die auf dem nahrhaften Lössboden gelegene Felder überquerten, wie auch auf die sich nähernden Händler oder feindlichen Krieger. (8)Außerdem stellte er die Hypothese, dass sich hier die Handelswege kreuzten. Der erste aus Ungarn über den Jablunkapass, der über die Täler der Olsa und Oder führte, mit dem zweiten, der aus Süden über die Mährische Gesenke, zwischen den Beskiden und Sudeten, führte. Deswegen überrascht uns nicht die Nachricht, dass die ersten Einwohner von Ottitz, deren Hinterlassenschaften gefunden wurden, nicht aus dem hinter dem Fluss Bug gelegenen Gebieten im Osten kamen und auch keine Siedler aus Bayern oder Sachsen waren, sondern Bauern aus dem Donaugebiet des späteren Ungarns. Ottitz wurde von diesen Bauern in der Jungsteinzeit 5 bis 4 Tausend Jahre vor Christus besiedelt. Aus dieser Zeit wurden zahlreiche Gegenstände aus Ton gefunden – Gefäße und Scherben. Die ältesten Spuren der Jungsteinzeit in Ottitz sind verbunden mit der sogenannten Band- und Stricheltonkultur. Eine wahre Sensation war der Fund großer Mengen von Obsidian – Abfällen, eines glasartigen Magmasteines, dessen nächste Ablagerungen in der Bergkette nahe der Stadt Tokay in Ungarn vorkommen. Es sieht danach aus, dass sich in Ottitz eine größere Werkstatt befand, in der man verschiedene Werkzeuge und Waffen, bestückt mit harten Obsidian, herstellte. Das Material wurde höchstwahrscheinlich von Händlern aus Ungarn über den Jablunkapass herangebracht. Typisch für das Donauvolk waren auch die Spuren der „Grubenhäuser“ und die Art der Bestattung in gekrümmter Hockeposition. Die späteren Slawen bauten ihre Hütten über der Erde (ohne Erdvertiefungen – Gruben) Einen weltlichen Ruf bekam der Fund einer kleinen ein paar Zentimeter langen abgebrochenen Tonfigur, die von einem Amateur, Archäologen Oberleutnant Rudolf von Stöckel, gefunden wurde, die ein „frauliches Idol“ darstellte und später als „Venus aus Ottitz“ bezeichnet wurde. Eine Information darüber veröffentlichte im Jahre 1908, in der bis heute bedeutenden wissenschaftlichen Zeitschrift Nature, der Hauptarchäologe Schlesiens, der Breslauer Prof. Seeger. Diese Nachricht wurde in der Zeitschrift als „the most ancient model of human form in existance” bezeichnet. Später wurden ähnliche Idole auch anderen Ortes gefunden. Die berühmteste ist die „Venus aus Willensdorf„ in Österreich. Im Jahre 2009, während der Erdarbeiten beim Bau eines Staubeckens bei Lubomia nicht weit von Ratibor, wurde eine weitere „Venus aus Ratibor“ ausgegraben. Was stellen diese Skulpturen dar? Die Meinungen der Gelehrten unterscheiden sich. Der Ratiborer Archäologe Viktor Paul vertrat im Jahre 1920 die Hypothese, dass die „Ottitzer Venus“ ein Idol – eine Matrone „Mater Magna“, eine Art von Fruchtbarkeitsgöttin, darstellt. In der österreichischen Presse konnte man letztens eine extravagante Vermutung lesen. Die Venus aus Willensdorf soll den Corpus einer älteren Frau darstellen, nach Geburt mehrerer Kinder. Die Fettleibigkeit soll ihren Unsprung in dem haben, dass die Skulptur aus der Zeitspanne der Mammutsjagd stammt, während deren die Menschen genügend Nahrung hatten und dadurch korpulenter wurden. Über die letzte Venus aus Ratibor bekam ich die folgende Beurteilung eines Kunsthistorikers, ich zitiere wörtlich –„ diese Venus erinnert mich an Idolfiguren aus der griechischen Bronzezeit. Die schematisch gezeigte Gestalt mit weitgehender Vereinfachung zur Darstellung eines Musikinstruments, einer Violine. Lassen wir die Frage, was diese Idole von Frauengestalten darstellen, offen. Wenn wir die gesamten Ottitzer Funde bewerten, dürfen wir als regionale Patrioten stolz darauf sein, dass die Spuren von Bauten, die Art der Begrabungen, die Reste von Obsidian, die Darstellung eines weiblichen Idols, schon in der ersten Hälfte des XX Jahrhunderts zu einer Benennung Ottitzer Kultur in Rahmen der Jordansmühler Kultur in der Archäologie – Systematik führte. Diese umfasst den Zeitabschnitt ihres Entstehens zwischen fünf und dreitausend Jahre vor Christus. Dasselbe finden wir auch in der polnischsprachigen Systematik, in der man von einer Ottitzer Gruppe spricht als Teil der Lengyel Kultur (Lengyel ein Ort in Ungarn). Aus der Bronzezeit (2000 – 800 Jahre vor Christus) wurden in Ottitz keine Spuren gefunden. Erst die Celten, die auch aus dem Donaugebiet ein paar Jahrhunderte vor Christus zuwanderten, hinterließen glänzende Tongefässe, die schon Graphit als Bestandteil hatten. Professor Jan aus Breslau datierte diese auf das erste Jahrhundert vor Christus. Zur Diskussion über die Besiedlung von Schlesien in den ersten Tausend Jahren der Neuzeit bringt Ottitz nichts ein. Georg Raschke schreibt wörtlich: “Die Germanen scheinen, soweit bisher bekannt ist, auf der Ratibor-Ottitzer Hohe nicht gesiedelt zu haben“. Auch in der polnischsprachigen Literatur fand ich keinen Hinweis darauf, dass dieses Gebiet besiedelt war. Im Zweiten Jahrtausend verlassen wir die archäologischen Funde für die schriftlich erfasste Geschichte. Hier unbezahlbar ist der so etwas übertrieben bezeichnete „oberschlesische Tacitus“ – Pfarrer von Tworkau Dr. Augustin Weltzel, dessen 200. Geburtstag wir dieses Jahr feiern. In seinem fundamentalen Werk über die Pfarreien in Ratibor Stadt und Land wird Ottitz beschrieben als Teil der Janowitzer und Altendorfer Parochien Es ist sehr lehrreich, gleich den ersten Satz seiner Beschreibung von Ottitz wörtlich im Original hier wiederzugeben, in dem er die Abstammung der Bezeichnung unseres Stadtteiles erklärt – „ 2,5 Kilometer von Ratibor, in der Nähe der Matka Boża Kirche gelegen, hieß ehemals Ottonis villa, Ottendorf, slawisch Oczycy.“ Ottonis villa bedeutet „ ein Dorf vom Otto“, was man in der deutschen Historiographie mit dem königlichen Geschlecht der Ottonen verbindet. Ich erinnere daran, dass der deutsche König und gleichzeitig römische Kaiser Otto III, als er im Jahre 1000 zum Grabe des Hl. Adalbert nach Gnesen pilgerte, dort eine Kirchenprovinz mit drei Diözesen in Kolberg, Krakau und Breslau anlegte, und Boleslaw Chrobry zum polnischen König krönte. Die Landkarte zeigt das Ottitzer Gebiet. In der nordwestlichen Ecke befindet sich Oberottitz von der eine Strasse nach Osten zum Haupttor von Ratibor führte, welches sich in Brunken, heute in der Höhe des Polkoplatzes befand. Von Osten bildete die Grenze höchstwahrscheinlich die Altendorferstrasse mit ihrer Verlängerung der heutigen Johannes Paul des Zweiten Strasse. Bestimmt, hinter der Matka Boza Kirche, vor der heutigen Kapelle, drehte sie nach Westen mit der Bergstrasse, deren Verbindung mit der heutigen Troppauer Strasse auf der Höhe der Gadestrasse lag. (19) Dieser Abschnitt ist noch den älteren Ottitzer Bewohnern unter der Bezeichnung Postweg bekannt. Auf diesem Landweg, der später von den Postkutschen, die nach Troppau eilten, benutzt wurde, zog das Heer des Königs Johannes Sobieski, das dem belagerten Wien 1683 zu Hilfe eilte, und im Epos von Wespasian Kochowski (Sekretär des Königs Sobieski) beschrieben wurde. Die Troppauerstrasse grenzt von Süden die zur Studzienna und weiter zu Woinowitz angehörigen Felder von Ottitz ab. Nachdem sie die Vorwerksstrasse kreuzt, biegt die Grenze nach Norden ab zum Vorwerk Stankowietz, auch Neuottitz benannt, und weiter nordöstlich nach Oberottitz, auf der linken Seite die zu Lekartow und Jannowitz gehörigen Felder lassend. Das Ottitzer Gebiet umfasste von Anfang an, bis in das XX. Jahrhundert, drei bewohnte Ballungsgebiete. An der Nordgrenze Oberottitz und Neuottitz (Vorwerk Stankowietz) und in der Mitte Schlossottitz (Vorwerk und das bebaute Mittelottitz). Die Eigentumsverhältnisse im prähistorischen Ottitz sind nicht bekannt. Am Anfang des Zweiten Jahrtausend der Neuzeit sind die Piastenfürsten Eigentümer. Die ersten Schenkungen kommen vom Herzog Przemyslav, der im Jahre 1291 dem Vogt Thilo von Ratibor volle Freiheit für seine vier Hufen in Ottendorf verlieh und 1298 seinem Diener Fritsche zwei Freihufen daselbst. Dem Jungfrauenkloster vermachte er 1306 das „auf dem blanken Felde“ gelegene Dorf Ottitz mit 30 kleinen Hufen. Später änderten die Einzelteile von Ottitz sehr oft ihre Eigentümer, was im Dia zusammengestellt wurde. Was die kirchliche Zugehörigkeit anbelangt, gibt Weltzel bekannt, dass schon ab 1294 das westlich von Altendorf gelegene Dorf Ottitz zur Parochie Janowitz gehörte. Dagegen das Eigentum des Dominikanerinnenkloster Niederottitz – das später genannte Schlossottitz – zur Gemeinde Altendorf gehörte. Pfarrer Weltzel berichtet oft darüber, dass es in Ottitz Kühe gab, Teiche für Fischzucht, aber hauptsächlich Schafzucht betrieben wurde. Es gibt keine Auskunft über die Bauten und wer wem Tribut zollte. Die erste Erwähnung über Bebauung in Oberottitz findet man erst im XIX. Jahrhundert. Nämlich der für das Land Ratibor sehr verdiente Mäzene Dr. Kuh aus Woinowitz, gleichzeitig Eigentümer von Ottitz, baute im Jahre 1829 in Oberottitz, einen Stall in eine Schule um. Von jetzt ab brauchten die Kinder aus Oberottitz und Scherdzin nicht mehr nach Janowicz zur Schule zu laufen. Der erste in seinem Fach sehr engagierte Lehrer hieß Anton Unger. Er kannte sich auch sehr gut im Obstbau und in der Zucht von Seidenspinner aus. Die Zahl der Schüler wuchs ab 1842 von 73 bis auf 148 im Jahre 1883. Im Jahre 1868 baute die arme Dorfgemeinde eine massive gemauerte Kapelle, ausgestattet mit einer Holzfigur des Hl. Johannes von Nepomuc. Eine zum Läuten des Angelus vorgesehene Glocke schenkte der spätere Eigentümer von Oberottitz, der Leutnant Paul Wuthe. Paul Newerla schreibt in seinem ausführlichen Werk „Geschichte Ratibor und seiner Stadtteile“ über den Zeitraum der Jahrhundertwende XIX/XX. Oberottitz, als selbstständiges Dorf, hatte ab 1874 ein eigenes Standesamt, das auch für die Bewohner von Schlossottitz zuständig war. Im Jahr 1890 wurden Oberottitz Vorwerk und Dorf mit Neuottitz (Stankowitz) zu einer administrativen Einheit Oberottitz verbunden. Diese wurde 1945 zur Groß Peterwitz eingemeindet und 1977 zu Ratibor. Der Anfang des XX. Jahrhunderts ist mit einer dynamischen Entwicklung der Stadt verbunden. Die Population in den ersten dreißiger Jahren verdoppelt sich von 25 auf 50 Tausend Einwohner. Nach dem Ersten Weltkrieg verliert zwar Ratibor einen bedeutenden Teil seines Landkreises an die neu gegründete Tschechoslowakei, aber trotz Grenzstadt wird sie als Sitz der legislativen Hauptstadt von der deutschen Provinz Oberschlesiens gewählt. Seelsorger und Politiker der schweren Zeiten war der Prälat, Pfarrer Carl Ulitzka. Eine Periode großer Veränderungen in allen Lebensbereichen begann. In der Architektur begann der Modernismus – der Funktionalismus der Zwischenkriegszeit. In Oberschlesien regiert eine Variante des deutschen Modernismus, die Weimarer Architektur, die als „Bauhaus – Neues Wohnen“ bezeichnet wird. Bei diesem architektonischen Stil werden neue Baumaterialien und Konstruktionen angewendet, einfache sparsame geometrische Formen. Beim Sozialwohnungsbau und Gebäuden für allgemeine Zwecke wird eine „Spiegelbildart“ eingeführt (im Sinne, dass der rechte Flügel des Gebäudes ein genaues Spiegelbild des linken darstellt, die Siedlungshäuser sind zwillingsartig). Zu dem berühmtesten Vertreter des Modernismus in der Architektur gehören Le Cobusier und Walter Gropius. Nicht viel weniger bekannt ist Konrad Wachsmann, der dem berühmten Albert Einstein in der Schweiz ein Ferienhaus entworfen hat. Wachsmann entwarf auch die erste modernistische Baute in Ottitz, die zwischen dem Jerusalemer Friedhof und der Matka Boza Kirche gelegene Oberschlesische Landeswarte, deren Bau im Jahre 1927 beendet wurde. Diese leitete der berühmte Erfinder der Seismographen Dr. Manka. Es hat die Stunde eines neuartigen Bauens in Ottitz geschlagen. Nämlich nach dem Ersten Weltkrieg, im Jahre 1919, wurde das Siedlungsrecht eingeführt, auf dessen Grundlage die Oberschlesische Landgesellschaft einberufen wurde. Ihre Abteilung in Ratibor hat beschlossen, Siedlungen in Rudnik, Nedane und Ottitz zu bauen. Vorkämpfer des Siedlungsbaus in Oberschlesien war der Präsident des Reichtages und gleichzeitig der Zentrumspartei während der Jahrhundertwende Graf Franz von Ballestrem, Herr in Plawniowitz bei Gleiwitz Landbesitzer und Industrieller. Der ehrliche Politiker, der die Lehren des Hl. Thomas von Aquin von doppelter Funktion des Eigentums sehr ernst nahm, baute die ersten Sozialsiedlungen für seine Grubenarbeiter in Rokitnitz, heute Stadtteil von Hindenburg. Südlich vom Vorwerk Schloss – Ottitz wurde angefangen, eine Stadtrandsiedlung zu bauen. Noch heute auf der Troppauer Straße, zwischen den Strassen Walbrzyska und Kolonialna, befindet sich eine Grenzmarke in Form eines rechteckigen Achtquaders beschichtet mit Lastriko. Der Anfang des Bebauens verlief nicht ohne Vorfälle. Die Gärten von der heutigen Walbrzyska Straße lagen auf den, unter Druck der Stadtbehörden, enteigneten Feldern von Bauern. Einige Töchter dieser Bauern, die an der Bergstraße ihre Gehöfte hatten, lieferten sich Auseinandersetzungen mit den Landvermessern (Geodäten). So musste die Polizei einschreiten. Die Randaliererinnen wurden mit dem Wachtauto „grüne Mina“ in das Zentrum von Ratibor gefahren, wo sie wieder auf freien Fuß gesetzt wurden. Diese „Behandlung“ wiederholte sich nach Zeugenangaben ein paar Mal. Weil der erste Teil der Siedlung vier parallele Wege besaß, nutzte man bei der Straßenbenennung das hier schon vorgeführte Wanderlied „Alle Vögel sind schon da“, dessen Text von dem Verfasser der deutschen Hymne Hoffmann von Fallersleben stammt. Ich erinnere, dass es um die Vögel Amsel, Drossel, Fink und Star ging, die die Namen der vier Wege bis 1945 schmückten und heute – Walbrzyska, Kolonialna, Wesola und Kollataja heissen. Der Bau der Siedlung fing noch während der Zeit der Weimarer Republik, unter Brüning, an. Im Jahre 1932 startete der „Erste Bauzug „ der den Amselweg und die obere Hälfte des Finkenweges umfasste. Der dritte und vierte Bauzug umfasste alle anderen Wege der Stadtrandsiedlung, deren Bau Mitte des Jahres 1933 begann. Einer der Siedler vom unteren Teil des Finkenweges schrieb ein Tagebuch, aus dem ich einen Ausschnitt, ohne Korrektur, vorlesen möchte….“Im Arbeitsamt im Jahre 1932 wurde eine Bekanntmachung ausgehangen – wer Lust hat in Ottitz zu bauen darf sich melden. Ich habe mich gleich dazu entschlossen, aber ich kam zum Ersten Bauzug nicht mehr an, weil sich schon vor mir 50 Leute angemeldet haben. Wir fingen im zweiten Schub, am 2. August 1933 an, 44 Siedler. Jeder Siedler musste einen Handlanger für den Bau anstellen, dem man täglich eine Mark bezahlen musste. Bei mir war es Fritz mein Schwager, der Arbeitslosengeld in Ratibor bezog, und dem ich nicht zahlen brauchte. Es gab drei Bauleiter die auch das Material besorgten – Klose, Kuhnert und Poppek. Die Arbeit war gut organisiert. Bei uns machte den Siedlungsführer, auch Siedler Herr Wolter, der das Baumaterial verteilte. Als die Zweifamilienhäuser unter Dach waren, und wir vereinbarten wo wer wohnen wird, arbeiteten wir in Überstunden sogar am Sonntag. Eingezogen sind wir am 18 Dezember 1933, aber Innern war noch viel zu tun. Als anfangende Siedler bekamen wir 5 Zentner Pflanzkartoffeln, ein Schweinchen, eine Ziege, 10 Leghornhühner, ein Handwagen mit Deichsel, 10 Obstbäume und 20 Sträucher. Und so fing es an mit „Ackerbau und Viehzucht“. Die Gartenflächen waren relativ groß, 1400 Quadratmeter.“ Im Jahre 1934 hat man begonnen, den nächsten Teil der Siedlung, die „Neulandsiedlung”, nördlich von Schlossottitz zu bauen. Die Häuser waren noch bescheidener und an drei parallelen Straßen gesetzt, die heute – Gdanska, Osiedlencza und Francuska heißen. Die Flächen der Gärten betrugen nur 200 Quadratmeter. So entstand eine Siedlung – Kolonie von insgesamt 100 sehr sparsam aber funktionell im modernistischen Still gebauten Häusern, bei denen die Südseite spiegelartig der Nordseite ähnelte. Bestimmt blieb schon kein Häuschen mehr in seiner vollen ursprünglichen Form erhalten. Am wenigsten scheinen noch die Häuser bei der Gdanska – Strasse umgebaut zu sein. Die hohe Anzahl von Siedlern in Ottitz, zwischen denen in den Jahren 1936 – 1937 die Arbeitslosigkeit ungefähr 60 % betrug, führte zu Konflikten. Deswegen haben die Stadtväter schon 1936 beschlossen, in Ottitz eine Schule und eine Kirche zu bauen, und das obwohl schon die Nazis an der Regierung waren. Wie allgemein bekannt ist, Spiritus Rektor und Bauherr der Kirche war der Pfarrer aus Altendorf von der St. Nikolauskirche, Päpstlicher Hausprälat und Ehrendomherr der Metropolitankirche in Breslau und Ehrenbürger der Stadt Ratibor Carl Ulitzka. Das Leben und Werk von Carl Ulitzka wurde in vielen Artikeln und Büchern beschrieben. Der Umfang der Biographie, geschrieben von Guido Hitze, beträgt 1500 Seiten. Den modernistischen Charakter unserer Kirche beschrieb in einer Empfehlung aus dem Jahre 2012 ein Wissenschaftler des Lehrstuhles für Geschichte der Architektur aus der Polytechnischen Hochschule in Gleiwitz. Dabei zeigt er auf die besonderen Verdienste des Entwerfers des Bauprojektes Felix Hinssen. Hinssen, der später mit Le Cobusier beim Entwurf eines ganzen Wohnviertels für Berlin zusammen wirkte, benutzte als charakteristische Elemente in unserer Kirche die in Tiefe Nischen eingelassenen Fenster oben und einer großen rechteckigen Eingangstür. Unsere Kirche, trotz ihrem relativ jungen Alter, wurde in die Liste der Kulturdenkmäler aufgenommen. Der Bau der Schule wurde im Jahre 1936 begonnen und 1938 beendet. Der Architekt Namens Wucherpfennig nahm als Grundlage des Entwurfs ein modernistisches Gebäude aus Weimar. Hier sieht man wieder sehr auffällig die Spiegelartigkeit des rechten Flügels des Gebäudes zu seinem linken Flügel. Auf der alten Fotografie sieht man noch die identisch eingebauten Maste und eine Uhr, die man nach 1945 nicht mehr in Betrieb setzen konnte. Das ganze Schulgebiet war mit einem Jägerzaun umzäunt, der nach 1945 verschwand. Die Schule war für die damaligen Verhältnisse sehr modern. Sie besaß eine Hörfunkanlage, eine große Küche zum Kochen lernen, und einen Raum bestückt mit Nähmaschinen. Das Schulgebäude gehört zu den schönsten in Ratibor. In dieser achtklassigen Schule wurde damals für ungefähr 500 Schüler der Unterricht erteilt. Der ganze modernistische Komplex, bestehend aus einfachen Siedlerhäuschen, einer Kirche und Schule, ergänzte noch eine Kolonie von sieben Baracken, die Sozialwohnungen beinhalteten und verächtlich als „Klein Moskau“ benannt wurden. Die standen damals bei der Bergstrasse, wo heute die Autogaragen stehen. Zum Ende möchte ich noch ein paar Worte den Männern widmen, die sich besonders für Ottitz verdient machten. Chronologisch vorgegangen sollte man als ersten den Arzt und Mäzenen, der in seiner Zeit Eigentümer von Woinowitz und vielen anderen Dörfern und Gütern im westlichen Teil des Kreises Ratibor, unter anderem von Oberottitz war, Dr. Johann Carl Christian Kuh nennen. Schon im Jahre 1829 hat er die erste Schule in Oberottitz gegründet. Ein Denkmal, das an alle Vorhaben, die er für Ratibor Stadt und Land mit Erfolg durchgeführt hat, steht vor der Kirche in Woinowitz,(36) und eine Gedenktafel an ihn ist auch in einem Unterrichtssaal des Jan Kasprowicz Lyzeum und bilingualen Eichendorffgymnasium in Ratibor angebracht. Der nächste Verdiente ist Adolf Kaschny, Oberbürgermeister von Ratibor ab 1926 und von den Nazis demissioniert im Jahre 1933. Zwischen vielen Leistungen für die Stadt Ratibor wird auch ihm der erfolgreiche Bau der Stadtrandsiedlung in Ottitz zugeschrieben, und das in so einer schweren Zeit für die Stadt nach dem Plebiszit in Oberschlesien. In dem Ihnen schon zitierten Tagebuch eines Siedlers von Ottitz gibt es auch eine Bemerkung, dass Bürgermeister Kaschny persönlich sehr oft den Bau in der Stadtrandsiedlung inspizierte. Freilich ist damals in Ratibor nichts Geschehen, was nicht im Quartet „Propiulka“ abgesprochen wurde, in dem der sehr einflussreiche Reichstagsabgeordnete Prälat Carl Ulitzka das Sagen hatte. Die Bezeichnung „ProPiUlKa“ ist eine scherzhafte Abkürzung der ersten zwei Buchstaben der Zunamen der vier wichtigsten Stadt- und Landesväter von Oberschlesien – Proske, Piontek, Ulitzka, und Kaschny. Prälat Ulitzka war der Initiator des Baues der Kirche in Ottitz und Wähler des Schutzpatrons den Hl. Josef (Betreuer der Arbeiter). Er hat den Grundstein der Kirche eingeweiht, den Einkauf von zwei Glocken finanziert und am 23. Oktober 1938 die Einweihung der Kirche (mit Bewilligung des Breslauer Kardinals Adolf Bertram) durchgeführt. Prälat Ulitzka hat eine schöne Erinnerungstafel in der St. Nikolauskirche in Ratibor – Altendorf, in der er viele Jahre als Pfarrer tätig war. Wenige von uns können sich heute noch an die Obst- und Gemüse Konservenfabrik gegenüber der Kirche erinnern, die vom Gärtnermeister Willi Seidel gegründet wurde(42,43). Diese Fabrik gab es noch viele Jahre nach dem Zweiten Weltkrieg. Dort konnten wir den Überschuss von Obst und Gemüse aus unseren Siedlungsgärten verkaufen und in der Saison fanden dort hundert Frauen Arbeit. Die Frauen waren fast alle aus Ottitz. Ich selber als Gymnasiast verdiente „bei Seidel“ in der Ferienzeit ein paar Zloty beim Entfernen der Stengel von Kirschen und Erdbeeren und bei der Entkernung von Pflaumen. Möchten wir aber zwischen uns eine Volksbefragung durchführen, wer die meisten Verdienste für Ottitz hatte, möchte bestimmt der so gottfürchtige und für „seine Schafe“ so gute Seelsorger, der langjährige Pfarrer, Prälat Bernhard Gade, eindeutig gewählt werden. Auch die Stadtväter teilten diese Meinung und benannten mit seinem Namen eine der neuen Straßen in dem sich weiter ausbauenden Ottitz. Im Jahre 2013 ehrte unsere St. Josefgemeinde beide Prälaten Pfarrer Ulitzka und Pfarrer Gade mit einer gemeinsamen Gedenktafel, die auf die Innenwand im hinteren Teil der Kirche angebracht wurde. Der erste Priester baute die Kirche und der zweite diente ihr über 57 Jahre. Und so bemühten wir uns heute in aller Kürze und laienartig die Geschichte unseres Stadtteiles, ab der Steinzeit bis in die Zwischenzeit der zwei letzten Weltkriege, zu umrahmen. Dabei überzeugten wir uns, wie Recht hat der „Sänger der Oder“, Hans Niekrawietz aus Oppeln, wenn er bemerkt –„Und ewig strömt die Oder – der Zeit und ihrer wechselnden Herrschaften nicht achtend – meerwärts“. Zu überlegen wäre, ob man nicht den vor ein paar Jahren unterbreiteten Vorschlag, hier in Ottitz, für unseren Stadtteil eine Gedenkstube zu errichten, wieder aufgreifen sollte. Das diente dem Erhalt des historischen Bewusstseins und sollte nachfolgenden Generationen zum Nachdenken über das Woher und Wohin anregen. Die Erhaltung des historischen Bewusstseins wird in Polen doch gefördert. Dies wäre auch konform mit dem wenig bekannten und noch dichterisch nicht übersetzten Aphorismus unseres Landesdichters Joseph Freiherr von Eichendorff – ich zitiere im Original und in meiner „rohen“ Übersetzung (siehe Dias 48). Ich danke für die Aufmerksamkeit! Wyjątkowa tradycja. W wielu parafiach należy do tradycji, raz w roku, odprawianie Mszy Św. w intencji członków niektórych grup zawodowych, np. górników w dniu św. Barbary 4. grudnia, lub cieśli i stolarzy w dniu św. Józefa 19. marca. W naszej parafii, od zarania, tj. od czasu wybudowania „Stadtrandsiedlung” czyli Ocic Południowych, określanych powszechnie jako „Ocic po stronie szkoły”, zachowała się do dziś dodatkowa tradycja - odprawianie w okresie Bożego Narodzenia Mszy Św. w intencji I i II Oddziału Budowlanego, a następnie dla III i IV Oddziału Budowlanego. Skąd się to wzięło? Otóż budowę ocickiego osiedla rozpoczęto od domów przy dzisiejszej ulicy Wałbrzyskiej, określony jako „ I Bauzug” (pierwszy oddział budowlany). Drugi ciąg budowlany ( „II Bauzug”) nazwano budowane prawie równolegle w czasie domki przy ulicy Wesołej, przy czym obejmował on tylko odcinek od ulicy Opawskiej do ul. Tuwima. „III Bauzug” to ulica Kolonialna i „IV Bauzug” to dzisiejsza ulica Kołłątaja. Nazwy ulic zaczerpnięto następnie z bardzo popularnej piosenki dla dzieci „Alle Vögel sind schon da” („wszystkie ptaki już przyleciały”) do której słowa napisał Hoffmann von Fallersleben, bibliotekarz hrabiego raciborskiego z Rud. Tak więc kolejno nazwano ulice: - Wałbrzyską - Kosowa (Amselweg) - Kolonialną - Drozdowa (Drosselweg), - Wesołą - Ziębowa (Finkenweg) - Kołłątaja - Szpakowa (Starweg) Początkowo intencję mszalną formułowano „für die Lebenden und Verstorbenen des I und II Bauzuges”,czyli „budowniczych I i II” oddziału budowlanego”. Pod tym określeniem kryli się inwestorzy, którzy zarazem angażowali się fizycznie jako wykonawcy, oraz przez nich opłacani pomocnicy (każdy inwestor musiał zatrudnić co najmniej jednego „Handlanger” czyli pomocnika w czasie budowy). Miasto udzielało kredytu w wysokości 2000 DM, spłacany w następnych latach przez mieszkańców ( nie wszyscy do końca wojny z tym zdążyli). Teraz intencję nieco zmodyfikowano, dostosowując ją do obecnego stanu. Mianowicie modlimy się za wszystkich mieszkańców, żyjących i zmarłych, którzy kiedykolwiek przy ulicach tych oddziałów budowlanych mieszkali. Po 80 latach oczywiście nikt z ówczesnych budowniczych już nie żyje, a przemieszczenia ludności, szczególnie związane z zakończeniem Drugiej Wojny Światowej, spowodowało, iż z drugiego pokolenia (synowie, córki budowniczych) mieszkają na swej ojcowiźnie tylko jednostki (na Wałbrzyskiej z 25 rodzin inwestorskich już jedynie tylko jedna osoba, na dalszych trzech ulicach po dwie osoby na każdej z ulic). Podziękowania należy się wielu zaangażowanym parafianom za podtrzymywanie tej oryginalnej tradycji, a szczególnie wszystkim księżom proboszczom, począwszy od księdza Gadego aż po dzisiejszego księdza Krystiana. Bo tradycja nie oznacza żeby tylko zabezpieczyć jej popielisko, lecz by żywy jej płomień przekazywać dalszym pokoleniom! „Tradycja nie czci popiołów. Ona podsyca ogień przekazywany dalej” Josef Gonschior Modlitwa starzejącego się człowieka O Panie, Ty wiesz lepiej ode mnie, iż starzeję się z każdym dniem i pewnego dnia będę stary. Zachowaj mnie od przeświadczenia, iż przy każdej sposobności i na każdy temat powinieniem coś powiedzieć. Wybaw mnie od wielkiej pokusy porządkowania spraw dotyczących innych. Naucz mnie być zadumanym (ale nie marzycielskim), być pomocnym (ale nie dyktatorskim). Zachowaj mnie przed wyliczaniem nieskończonej ilości szczegółów i użycz skrzydeł do szybkiego podsumowania Naucz mnie milczenia na temat moich chorób i dolegliwości One narastają a chęć ich opisania rośnie z każdym rokiem. Nie mam odwagi prosić o łaskę opisy chorób innych przyjąć z radością, ale naucz mnie wysłuchać je z cierpliwością. Naucz mnie cudownej mądrości być przeświadczonym iż mogę się mylić Spraw abym był sympatycznym jak tylko to możliwe. Naucz mnie odkryć u innych nieoczekiwane talenty i użycz mi Panie daru również o nich wspomnieć. (Teresa z Avili ,1515 – 1582) ------------------------------------------------------------------ -------------------------------------------------------- ----------------------------------------- Gebet des älter werdenden Menschen Oh Herr, Du weißt besser als ich, dass ich von Tag zu Tag älter und eines Tages alt sein werde. Bewahre mich vor der Einbildung, bei jeder Gelegenheit und zu jedem Thema etwas sagen zu müssen. Erlöse mich von der großen Leidenschaft, die Angelegenheiten anderer ordnen zu wollen. Lehre mich, nachdenklich (aber nicht grüblerisch), hilfreich (aber nicht diktatorisch) zu sein. Bewahre mich vor der Aufzählung endloser Einzelheiten, und verleihe mir Schwingen, zur Pointe zu gelangen. Lehre mich schweigen über meine Krankheiten und Beschwerden. Sie nehmen zu und die Lust, sie zu beschreiben, wächst von Jahr zu Jahr. Ich wage nicht, die Gabe zu erflehen, mir die Krankheitsschilderungen anderer mit Freude anzuhören, aber lehre mich, sie geduldig zu ertragen. Lehre mich die wunderbare Weisheit, dass ich mich irren kann. Erhalte mich so liebenswert wie möglich. Lehre mich, an anderen Menschen unerwartete Talente zu entdecken, und verleihe mir o Herr, die schöne Gabe, sie auch zu erwähnen. (Teresa von Avila ,1515 – 1582) Biskup Joseph M. Nathan (1867 – 1947) - człowiek przynaglany Bożą Miłością. Biskup Nathan – postać niezwykle ważna i zasłużona dla naszej społeczności regionalnej – wrócił do Branic, po 67 latach od jego śmierci. 8. listopada 2014 roku biskup ostrawsko-opawski Frantisek Lopkowicz przekazując diecezji opolskiej w kościele św. Rodziny w Branicach trumnę z prochami biskupa Nathana podkreślił, że powraca on do Branic, gdzie pozostało jego kapłańskie serce i jego życiowe dzieło. Uroczystą Mszę Świętą sprawowało 12 biskupów w obecności niezliczonej ilości kapłanów, sióstr zakonnych, kleryków i wiernych. Głównym celebransem był abp. Alfons Nossol wraz z biskupami gliwickim Janem Kopcem i opolskim Andrzejem Czają. Wszyscy podkreślali, że przeniesienie ciała biskupa Nathana z Opawy do Centrum Miłosierdzia w Branicach, to wypełnienie ostatniej woli zmarłego budowniczego szpitala w Branicach, by mógł spocząć wśród tych którym służył przez ponad pół wieku. Biskup Joseph M. Nathan urodził się 11. listopada 1867r. w Tłustomostach. Jego ojciec był nauczycielem, rodzice pochodzili z Hulczyna w Czechach. Do gimnazjum uczęszczał w Głubczycach i Raciborzu. Studiował teologię we Freiburgu i Wrocławiu, gdzie też został w 1891 r. wyświęcony na kapłana. W lipcu 1892 r. został skierowany na parafię do Branic jako wikariusz. Nominację na proboszcza otrzymał w 1899 r. Jako kapłan był wszechstronnie zaangażowanym proboszczem – obok posługi duszpasterskiej zajmował się budową kościołów w pobliskich miejscowościach należących do jego parafii. Szczególnie przejęty był sytuacją społeczną i nędzą materialną okolicznych mieszkańców, spostrzegł w jak nieludzkich warunkach żyli psychicznie chorzy i niepełnosprawni wykluczeni ze swoich rodzin. Aby im zapewnić odpowiednią opiekę biskup Nathan poprosił siostry Marii Niepokalanej z Raciborza o pomoc. Od tego czasu biskup Nathan rozpoczął budowanie zakładu leczenia i opieki dla chorych, który stał się w ciągu 40 lat prawdziwym miasteczkiem miłosierdzia. Na powierzchni 12,5 ha powstały 23 pawilony które mogły pomieścić 2000 pacjentów. Chorymi opiekowało się 9 lekarzy, 130 sióstr zakonnych i 225 osób personelu. Zakład miał własne laboratoria, obiekty rehabilitacyjne, i gospodarstwo rolne które było samowystarczalne. W latach 1931 – 1932 ks. Nathan wybudował na terenie swojej kliniki przepiękny kościół pod wyzwaniem Świętej Rodziny. W 1943 roku papież Pius XII mianował go biskupem pomocniczym diecezji w Ołomuńcu, do której Branice należały. Hasłem posługi biskupiej uczynił słowa „Miłość Chrystusowa przynagla nas” („Caritas Christi urget nos” – 2 kor. 5.14). Lata II. Wojny Światowej, jak i okres powojenny zostały w życiu J. Nathana naznaczone trudnymi doświadczeniami. Jego jesień życia zakończyła się wypędzeniem z Branic. 21 grudnia 1946 r. dowieziono ciężko chorego biskupa na granicę polsko – czeską i zostawiono go. Biskupa Nathana przyjęły siostry Córki Bożej Miłości w Opawie. Po krótkiej chorobie biskup J.M. Nathan zmarł 30 stycznia 1947 r. i został pochowany 4. lutego 1947 r. na cmentarzu w grobie rodziny czeskiej, która wyjechała za granicę. Na końcu należy podkreślić, że do naszych czasów biskup Nathan zostaje niezauważony, jako wielki szpitalnik. Doceniał trud pracy wszystkich współpracowników. Dążył do wprowadzenia prawdziwej społeczności szpitalnej. Dzieło jego życia mimo różnych burz przetrwało w postaci „Samodzielnego Szpitala dla Nerwowo i Psychicznie Chorych”, które nosi imię swojego założyciela – „Miasteczko Miłosierdzia imieniem Biskupa Józefa Marcina Nathana”. Dorota Borus- styczeń 2015 Bischof Joseph M. Nathan (1867 – 1947) - ein Mensch mit Gottes Liebe beschleunigt Bischof Nathan – eine wichtige, für unsere Region sehr verdiente, Persönlichkeit – ist 67 Jahre nach seinem Tode nach Branitz zurückgekehrt. Am 8. November 2014, als der Troppauer Bischof Frantisek Lobkowicz, in der Branitzer Hl. Familie - Kirche , der Diözese Oppeln den Sarg mit den Überresten des Bischofs Nathan übergab, unterzeichnete er, dass der Verstorbene nach Branitz zurückkehrt, dort wo sein Priesterherz und Lebenswerk blieb. Die Hl. Messe zelebrierten 12 Bischöfe, mit einer Vielzahl von Priestern, Klosterschwestern, Alumnen und Gläubigen. Die Hauptzelebranten waren Erzbischof Alfons Nossol mit dem Gleiwitzer Bischof Jan Kopiec und Oppelner Bischof Andrzej Czaja. In allen Ansprachen wurde unterstrichen, dass die Überführung des Leichnams von Bischof Nathan aus Troppau in das Branitzer Zentrum der Barmherzigkeit , die Erfüllung eines letzten Wunsches des Erbauers des Krankenhauses in Branitz ist. So kann er jetzt zwischen denen ruhen, den er ein halbes Jahrhundert seines Lebens geopfert hat. Joseph M. Nathan wurde am 11. November 1867 in Stolzmütz geboren. Sein Vater war Lehrer, seine Eltern stammten aus Hultschin. Er besuchte die Gymnasien in Leobschütz und Ratibor. Theologie studierte er in Freiburg und Breslau, wo er auch zum Priester geweiht wurde. Im Juli 1892 wurde er in der Pfarrgemeinde Branitz als Vikar eingesetzt. Die Nominierung zum Pfarrer kam im Jahre 1899. Als Priester trat er als vielseitig engagierter Pfarrer auf – außer Ausübung der Seelsorge baute er Kirchen in nahe gelegenen Orten die zu seiner Gemeinde gehörten. Besonders ergriff ihn die Lage der Einwohner aus der Umgebung – ihre materielle Armut. Ihn bewegten die unmenschlichen Verhältnisse in denen die psychisch Kranken und Behinderten, aus ihren Familien ausgeschlossen, lebten. Um ihnen eine entsprechende Fürsorge zu gewähren, bat er um Hilfe die Schwestern aus dem Orden der Unbefleckten Empfängnis in Ratibor. Von dieser Zeit ab fing Bischof Nathan an eine Genesung - und Betreuungsanstalt für die Kranken zu bauen, die in den 40 Jahren zu einem richtigen Städtchen der Barmherzigkeit sich entwickelte. Auf einer Fläche von 12,5 Hektar entstanden 23 Pavillons die 2000 Patienten aufnehmen konnten. Mit den Kranken befassten sich 9 Ärzte, 130 Klosterschwester und 225 Personen des Hilfspersonal. Die Anstalt besaß eigene Laboratorien, Objekte zu Rehabilitierung und eine selbstauskommende Bauernwirtschaft. In den Jahren 1931 - 1932 erbaute Bischof Nathan auf dem Gelände der Klinik eine sehr schöne Kirche die der Hl. Familie gewidmet wurde. Im Jahre 1943 ernannte Papst Pius XII ihn zum Weihbischof der Ollmützer Diözese zu der auch Branitz gehörte. Zum Motto seiner bischöflichen Tätigkeit wählte er den Spruch „ Die Liebe Christus treibt uns zu Eile“ („Caritas Christi urget nos” – 2 kor. 5.14). Der Zweite Weltkrieg, wie auch die Nachkriegsjahre, brachten in das Leben von J. Nathan schwere Prüfungen. Sein letzter Lebensabschnitt endete mit der Vertreibung aus Branitz. Am 21. Dezember stellte man den schwerkranken Bischof an der polnisch-tschechischen Grenze ab. Den Bischof nahmen sich die Schwestern aus dem Orden „Töchter der Göttlichen Liebe“ in Troppau an. Nach kurzer Krankheit starb Bischof Nathan am 30. Januar 1947. Er wurde am 4. Februar 1947 im Grab einer tschechischen Familie, die in das Ausland auswanderte, beigesetzt. Am Ende soll noch zugefügt werden, dass bis heute der so für das Gesundheitswesen verdiente Bischof kein entsprechendes Ansehen fand. Wie kein Anderer strebte er danach eine wahre Krankenpflege – Gesellschaft aufzubauen. Sein Lebenswerk, trotz verschiedenartiger Schwierigkeiten blieb Erhalten als „Selbständiges Krankenhaus für Nerven- und Psychischkranke“, das den Namen seines Gründers trägt – „ Bischof Joseph M. Nathans - Städtchen der Barmherzigkeit“. Dorota Borus- styczeń 2015 Odwiedziny z Düren Przeprowadzony w zeszłym roku remont dachu naszego kościoła był finansowany głównie ze środków uzyskanych z Ministerstwa Kultury Niemiec. Przepisy wymagały znalezienie w Niemczech partnerskiej pozarządowej instytucji, która pośredniczyłaby przy pozyskiwaniu i rozliczaniu wykorzystanych środków. Tego niełatwego zadania podjęła się rzymsko-katolicka parafia św. Łukasza w Düren (Nadrenia – Westfalia). Jak wiadomo i wcześniej informowaliśmy, remont zakończyliśmy z powodzeniem i szczęśliwie, a nasi partnerzy z Düren wywiązali się znakomicie z przyjętego zadania. Podczas roboczego spotkania w ubiegłym roku w Düren, nasz ks. proboszcz i przedstawiciele rady parafialnej zaprosili gospodarzy narady do złożenia wizyty i odwiedzin naszego kościoła. To życzenie zostało spełnione w piątek 5. września 2014. Mianowicie pełnomocnik ks. proboszcza Hansa-Otto von Danwitz z parafii św. Łukasza, pan Adam Kempiński, który po studiach parę lat pracował w Raciborzu – z organizował dla grupy zainteresowanych znawców historii, muzyki i literatury wyprawę studyjną na Morawy, szlakiem apostołów Słowian św. Cyryla i Metodego (którzy w IX w. szerzyli wiarę chrześcijańską na ziemiach zamieszkałych przez Słowian). Wprawdzie głównym celem było zwiedzenie Ołomuńca, Brna i przede wszystkim uczestnictwo w koncertach w ramach Festiwalu św. Wacława w Morawskiej Ostrawie, ale jeden dzień poświęcono zwiedzaniu Ziemi Raciborskiej a szczególnie miejsc upamiętniających wpływy morawsko-czeskie w tym regionie. Z pomocą dr. Josefa Gonschiora Goście najpierw krótko zwiedzili w Krzyżanowicach zespół pałacowo – parkowy byłych właścicieli rodziny von Lichnowsky z tablicą upamiętniającą pobyt wielkich kompozytorów Ludwika van Beethovena i Franciszka Liszta. Następnie szczegółowiej zapoznali się w Łubowicach z upamiętnieniami wielkiego niemieckiego romantyka Josepha von Eichendorffa, którego rodzina ze strony ojca zamieszkiwała wcześniej również w morawskiej części Śląska (Krawarze, Shilorovice, Siedlnice). W Raciborzu głównie zwiedzano Kościoły p.w. św. Jakuba, WNMP (z obrazami malarza Jana Bochenka rodem z Hulczyna) i kościoła Matki Bożej . Aby zdążyć na koncert do Ostrawy a przed tym jeszcze zwiedzić nasz kościół św. Józefa w Ocicach, pięknie odnowiony Zamek Raciborski wraz z kaplicą – perłą gotyku – można było Gościom pokazać jedynie tylko z daleka. Jak wiemy z pierwszych pisemnych wzmianek historycznych mieszkańcy grodu, który stał w tamtym miejscu, zamieszkały prawdopodobnie przez plemię Golenżyców, był nękany i zdobywany zarówno przez wojów piastowskiego księcia Bolesława Krzywoustego jak i czeskiego Borivoja II, albo też ołomunieckiego (morawskiego) Svatopluka.. Gości w naszej parafii przywitał ks. proboszcz Krystian Hampel, który w kościele poinformował o historii Ocic i kościoła św. Józefa. Członek Rady Parafialnej inż. Feliks Monasterski przedstawił etapy przeprowadzonego w ostatnich dziesięciu latach remontu kościoła i przed nami stojące jeszcze główne zadania, w tym bardzo nagląca renowacja mozaiki nad głównym portalem wejściowym, oraz wymalowanie wnętrza wraz z wymianą oświetlenia. Po krótkiej modlitwie grupa Gości licząca 20 osób udała się do naszej przykościelnej salki katechetycznej, gdzie przez nasze parafianki z Caritasu zostali poczęstowani kawą i śląskim kołaczem. Zespół koordynujący ubiegłoroczny remont w osobach ks. proboszcza Hampla i panów Pradeli i Monasterskiego wykorzystali czas na podziękowania za duży wkład pracy parafii z Düren, a szczególnie p. Adama Kempińskiego pełnomocnika proboszcza von Danwitza – przy pozyskiwaniu i rozliczaniu środków finansowych z Niemiec potrzebnych przy remoncie dachu naszego kościoła. W podziękowaniu p. Kempińskiemu podarowano książkę - dzieło autorstwa rodzimego znanego historyka Pawła Newerli p.t. „Dzieje Raciborza i jego dzielnic”. Pan Kempiński dziękując w imieniu grupy za oprowadzanie po Ziemi Raciborskiej - krainie wielu kultur - i za serdeczne, zgotowane przyjęcie w naszej parafii, przekazał datek na poczet dalszego remontu kościoła. Obie strony wyraziły nadzieję, iż były to wprawdzie pierwsze, ale nie ostatnie odwiedziny naszego kościoła św. Józefa przez parafian z Düren. Do widzenia ! – Auf ein baldiges Wiedersehen! Besuch aus Düren Die Kosten der Renovierung des Daches unserer Kirche wurden hauptsächlich vom Deutschen Kulturministerium getragen. Die bestehenden Vorschriften verlangten aber, dass ein außerstattlicher Partnerschaftsverein in Deutschland diese Finanzmittel vermittelt und verrechnet. Diese nicht leichte Aufgabe übernahm die Römische – Katholische Pfarrgemeinde St. Lukas aus Düren. Wie wir schon früher berichtet haben, wurde die Renovierung erfolgreich und ohne Unfall abgeschlossen, und unsere Partner aus Düren haben die angenommene Aufgabe gut gelöst. Während des Arbeitstreffens in Düren voriges Jahr hat unserer Herr Pfarrer mit Mitgliedern des Pfarrgemeinderates die Gastgeber zu einem Besuch bei uns eingeladen. Dieser Wunsch wurde am 5. September 2014 erfüllt. Nämlich der Beauftragte des Pfarrers Hans – Otto von Danwitz aus der St. Lukas Gemeinde – Herr Adam Kempinski – der nach seinem Studium ein paar Jahre in Ratibor angestellt war, veranstaltete für eine Gruppe von Interessenten (Geschichte, Musik und Literatur) eine Studienreise nach Mähren „auf den Spuren der Aposteln der Slawen - der Heiligen Kyrill und Method“ ( im IX. Jahr. verbreiteten sie den christlichen Glauben auf den von den Slawen bewohnten Gebieten). Zwar standen im Mittelpunkt die Besichtigung von Ollmütz, Brünn und vor allem der Besuch von Konzerten im Rahmen des St. Wenzlaus – Festival in Mährisch Ostrau, aber ein Tag wurde Ratibor Stadt und Land gewidmet -besonders aus dem Gesichtspunkt der mährischen und tschechischen Einflüsse. Mit Hilfe von Dr. Josef Gonschior besichtigte man den Parkkomplex in Kreuzenort der früher der Fürstenfamilie von Lichnowsky gehörte und wo Ludwig van Beethoven und Franz Liszt konzertiert und komponiert haben sollten. Dann in Lubowitz machten sie sich mit den Gedenkzeichen des großen deutschen romantischen Dichters Joseph Freiherr von Eichendorff kund. Seine Familie Vater seit stammte auch aus dem mährischen Teil Schlesiens (Deutsch Kravarn, Shilersdorf, Sedlnitz). In Ratibor besichtigt man hauptsächlich die Liebfrauenkirche (mit Bildern von Johannes Bochenek aus Hultschin), St. Jakobus und die Matka Boza Kirche. Um noch zum Konzert nach Mährisch Ostrau zu Recht zu kommen, und vorher noch unsere St. Josefkirche in Ottitz zu besichtigen, konnte man den Gästen das schön renovierte Ratiborer Schloss und die Schlosskapelle (als Perle der Gotik bezeichnet) nur noch von Weiten zeigen. Wie es aus den ersten geschichtlichen, schriftlichen Unterlagen bekannt ist, wurden die Erbauer der ersten Burg die vorher dort stand (wahrscheinlich aus dem Stamm der Golensitzer), ständig erobert sowohl von den Kriegern des Piastenherzog Boleslaus Schiefmud, wie auch des tschechischen Borivoj II oder des mährischen (aus Olmütz) Svatopluk. In unserer Gemeinde begrüßte die Gäste Pfarrer Krystian Hampel, der in der Kirche die Geschichte des Stadtteiles Ottitz wie auch des Gotteshauses vorführte. Mitglied des Gemeinderates Herr Ing. Feliks Monasterski besprach den vollen zehnjährigen Vorgang der Renovierung des Gebäudes und dessen Inventar, wie auch die zukünftigen Pläne, vor allem die unbedingt nötige Reparatur der Mosaik über dem Haupteingang, wie auch das Auswechseln der Kirchenbeleuchtung und das Anstreichen der Kirche von Innen und Außen. Nach kurzem Gebet begab sich die Gruppe aus Düren (20 Teilnehmer) in den Katechetensaal, wo unsere Caritas – Vertreterinnen die Gäste mit Kaffee und oberschlesischen Kuchen empfingen. Das Koordinierungskomitee für die Renovierung (Pfarrer Hampel und die Herren Pradela und Monasterski) nützten die Gelegenheit um sich für den großen Arbeitseinsatz bei der Kirchengemeinde aus Düren herzlich zu bedanken. Ein besonderer Dank wurde Herrn Adam Kempinski ausgesprochen, der als Bevollmächtigter des Pfarrer Otto von Danwitz die Finanzierungs- und Abrechnungsmodalitäten mit den deutschen Behörden betreute. Als Andenken wurde Herrn Kempinski das Buch des bekannten Ratiborer Historiker Pawel Newerla – „Dzieje Raciborza i jego dzielnic“ übergeben. Herr Kempinski, der sich im Namen der Gruppe für die Führung durch Ratibor Stadt und Land – der Region mit vielen Kulturen -, wie auch herzlichen Empfang in unser St. Josefgemeinde bedankte, übergab eine Spende für die weitere Renovierung der Kirche. Beide Seiten brachten zum Ausdruck, dass dieser Besuch zwar der erste aber nicht der letzte in unser Gemeinde sein soll. Auf ein baldiges Wiedersehen ! Do widzenia ! Dr. J. Gonschior - październik 2014 Ku czci umęczonego kapłana „ Gdy gaśnie pamięć ludzka, dalej mówią kamienie” Ks. kardynał Stefan Wyszyński Dwunastego października mija rok, kiedy w uroczystej Mszy Św. dziękowaliśmy za szczęśliwe przeprowadzenie remontu dachu naszego kościoła. Przy tej okazji ks. biskup Stobrawa również poświęcił tablicę ufundowaną przez parafian, upamiętniającą dwóch tak bardzo zasłużonych dla naszej społeczności ks. prałatów – budowniczego kościoła ks. Carla Ulitzki i długoletniego kustosza ks. Bernharda Gade. Jednym z gości uczestniczących w uroczystości był, pochodzący z Dolnego Śląska, emerytowany nadburmistrz miasta Salzgitter w Niemczech, któremu tak spodobał się projekt i wykonanie tablicy, iż zakomenderował nas swoim ziomkom. Mianowicie, byli mieszkańcy Bolesławca zrzeszeni w Stowarzyszeniu Bolesławian w mieści Siegburg utrzymującym z Bolesławcem stosunki partnerskie , od lat zabiegali o uczczenie swojego byłego proboszcza tablicą pamiątkową. Podobnie jak u nas, proboszcz ówczesnego Bunzlau/Bolesławca ks. dziekan Paul Sauer był prześladowany przez oba systemy totalitarne – najpierw niemieckich narodowych socjalistów, a później polskich komunistów. Łączył w sobie cechy charakteru - przebojowość prałata Ulitzki i dobroć serca księdza Gadego. Zapalony muzyk, przyjaciel młodzieży już wówczas szerzył idee ekumenizmu, dając w czasie frontu i zaraz po nim schronienie w kościele parafialnym zarówno katolikom jak i protestantom. Tak jak ksiądz Gade nie opuścił swych wiernych parafian w okresie wielkiej próby i wyrzeczeń. Poświęcenie upamiętniającej go tablicy na wymownym obelisku odbyło się 26 września 2014r w ogrodzie dzisiejszego Młodzieżowego Domu Kultury w Bolesławcu, w którym w 1946r był niesprawiedliwie więziony w areszcie śledczym i zmarł wskutek tortur stosowanych podczas przesłuchań. Mszę Św. odprawił pochodzący z Raciborza – Płoni ojciec franciszkanin dr Bernard Arndt. Na szczególną uwagę zasługuje to, iż oba projekty tablic oraz projekt obelisku wykonała pani Danuta Hopko - członek naszej rady parafialnej zaś tablice wykonała firma Artforma z Czarnej Podlaskiej. Czytelników, którzy chcieliby się dokładniej zapoznać z życiem i działalnością Ks. Sauera odsyłamy na strony internetowe:http://bobrzanie.pl/2014/09/23/cemoi07/ein-guter-mensch ZUM GEDENKEN EINES GEFOLTERTEN PRIESTER „Wenn die menschliche Erinnerung schwindet, sprechen weiter die Steine“ Kardinal Stefan Wyszynski Am 12. Oktober ist ein Jahr vergangen, als wir in einem erhobenen Hochamt für die glückliche Durchführung der Dachrenovierung unser Kirche gedankt haben. Bei dieser Gelegenheit hat Bischof Stobrawa eine Gedenktafel, gestiftet von unserer Pfarrgemeinde, die den zwei für unsere lokale Gesellschaft so verdienten Prälaten – dem Erbauer des Gotteshauses Carl Ulitzka und dem langjährigen Pfarrer Bernhard Gade – gewidmet wurde, eingeweiht. Einer der Gäste war der aus Niederschlesien stammende Oberbürgermeister a.D. der Stadt Salzgitter, dem das Projekt und Ausführung der Tafel so gefallen hat, dass er uns seinen Landsleuten empfahl. Nämlich die früheren Einwohner der Stadt Bunzlau vereint in einer Heimatgruppe in Siegburg, die eine Partnerschaft mit dem heutigen Boleslawiec pflegt, bemüht sich schon jahrelang mit einer Gedenktafel ihren damaligen Pfarrer zu ehren. Ähnlich wie bei uns, wurde der Pfarrer von Bunzlau, Erzpriester Paul Sauer, von beiden totalitären Systemen verfolgt – zu erst von den deutschen Nationalsozialisten und gleich nach dem Kriege von den polnischen Kommunisten. In seinem Charakter verband er die Durchschlagskraft des Prälaten Ulitzka und die Gutherzigkeit von Pfarrer Gade. Ein beseelter Musiker und Freund der Jugend verbreitete er schon damals die Ökumene in dem er sowohl den Katholiken wie auch den Protestanten die Zuflucht in der Pfarrkirche ermöglichte. So wie Pfarrer Gade verliest er nicht seine Gemeinde in der Zeit der Verfolgung und großer Entbehrung. Die Einweihung der Tafel auf einem eindrucksvollen Postumen, fand am 26 September 2014 im Garten des heutigen Bunzlauer Jugendkulturhauses statt, wo Pfarrer Sauer im Jahre 1946 lange gefangen, verhört und die angewendeten Folter zu seinem Tod führten. Die Hl. Messe zelebrierte der aus Ratibor – Plania stammende Franziskanerpater dr Bernard Arndt. Dazu darf erwähnt werden, dass die Projektierung beider Tafeln und des Postumen vom Mitglied unseres Kirchenvorstandes Frau Danuta Hopko durchgeführt wurde. Die Tafeln wurden danach von der Firma Artforma aus Czarna Podlaska graviert. Leser, die sich mehr mit Leben und Werk von Pfarrer Sauer befassen wollen, schicken wir zur Internetseite: http://bobrzanie.pl/2014/09/23/cemoi07/ein-guter-mensch Dr. J.Gonschior - październik 2014 „Voices for Hospices” - 12 październik 2014 - Parafia pw. Św. Józefa. "Jesteś ważny, ponieważ jesteś sobą, jesteś ważny aż do ostatniej chwili Twojego życia. Zrobimy wszystko, co w naszej mocy, żebyś odszedł w spokoju i żebyś żył w pełni do samego końca”. Słowa Cicely Saunders, prekursorki idei hospicyjnej i założycielki pierwszego na świecie hospicjum są myślą przewodnią i wytycznymi dla nas – pracowników i wolontariuszy raciborskiego hospicjum Św. Józefa. Nasze hospicjum rozpoczęło działalność, jako grupa nieformalna, związana z Parafią Św. Józefa w Raciborzu – Ocicach w drugiej połowie 1990 r. Założycielami byli Lucyna i Marek Rajczykowscy, lekarze, którzy do dnia dzisiejszego są filarami raciborskiego hospicjum. Hospicjum daje świadectwo o życiu a także o umieraniu. Hospicjum to ludzie, to rodzina (a nie instytucja), to zbiór kilku wspólnot – pacjentów i ich rodzin, zespołów medycznych, wolontariuszy. Wszyscy razem i każdy z osobna po swojemu wzbogaca istnienie hospicjum. Troska o ludzi chorych, umierających polega na okazywaniu miłości, łagodzeniu cierpienia, rozmowie z pacjentem i jego bliskimi w perspektywie bliskiej śmierci oraz na towarzyszeniu. Choć towarzyszenie osobom u kresu życia jest jednym z najtrudniejszych życiowych wyzwań, opieka hospicyjna stara się tym wyzwaniom sprostać. Hospicjum w Raciborzu to opieka hospicyjna prowadzona w domu chorego. Zespół hospicyjny współpracując z rodziną roztacza opiekę nad chorym w jego domu, zwykle w sytuacji, gdy jest on już wypisany ze szpitala, po ostatnich zabiegach zwalczających chorobę, jakie można było przeprowadzić z medycznego punktu widzenia. Podczas ponad 20 letniej działalności w raciborskim hospicjum zaszło wiele zmian, jednak najważniejsza idea pozostała, „że pacjent jest najważniejszy” a „szef” – Św. Józef czuwa. Z okazji przypadającego w październiku Światowego Dnia Hospicjów i Opieki Paliatywnej, nasze Hospicjum im. Św. Józefa organizuje koncert charytatywny „Voices for Hospices”. Głosy dla hospicjów mają długą tradycję. Pierwsze takie przedsięwzięcie miało miejsce w 1994 r. w Anglii. Ideą koncertu jest propagowanie idei hospicyjnej, jak również pozyskiwanie funduszy, na potrzeby opieki hospicyjno/paliatywnej. Parafia św. Józefa jest dla naszego hospicjum bardzo ważnym miejscem, dlatego też koncert „Voices for Hospices”, który organizujemy po raz pierwszy odbędzie się właśnie tu, u Św. Józefa. Krystyna Wolnik hospicjum św. Józefa - www. hospicjum – raciborz.pl Szanowni Parafianie, Chcielibyśmy się z Wami podzielić kilkoma uwagami na temat prac związanych z przebiegiem remontu naszego kościoła oraz planami na przyszłość. Szczęśliwie udało nam się w roku 2013 przeprowadzić wszystkie zaplanowane prace, rozliczyliśmy dotacje z Urzędu Miasta i Starostwa Powiatowego w Raciborzu, natomiast dotację z Federalnego Ministerstwa Kultury Niemiec rozlicza Pan Adam Kempinski z Duren/Niemcy jako upoważniony przedstawiciel tamtejszej parafii. Sądzimy, że lada dzień dostaniemy pozytywną informację jako że z naszej strony dopełniliśmy wszystkich formalności. Jako Rada Parafialna, widząc konieczność dokończenia rozpoczętych prac (malowanie kościoła, wymiana oświetlenia) oraz konieczność prac ratunkowych mozaiki nad wejściem podjęliśmy decyzję, aby ponownie zwrócić się do Was z deklaracjami na remont. W trakcie kolędy Ksiądz Proboszcz rozdawał je do ewentualnego wykorzystania (złożenia do przedstawicieli Rady Parafialnej). Taka forma pozyskiwania środków sprawdziła się do tej pory, czego namacalnym dowodem jest zakres prac już wykonanych. Pozwala to nam szacować przychody, planować wydatki, podejmować zobowiązania. Będziemy wdzięczni za każdą zdeklarowaną i wpłaconą kwotę. Całość pozyskanych i wydanych środków zostanie jak zawsze podana do Waszej wiadomości w gazetce parafialnej. Jak już pisaliśmy i zamieściliśmy na deklaracji, zamierzamy w tym roku dokończyć remont wnętrza kościoła (malowanie i oświetlenie). Jednak najpilniejszą i konieczną rzeczą jest restauracja mozaiki nad wejściem do naszego kościoła. W grudniu 2013 roku przeprowadzona została wizyta konsultacyjna oraz badania naszej mozaiki przez konserwatorów zabytków z Krakowa (Firma Sima Art Pracownia Konserwacji Dzieł Sztuki). Konserwatorzy wykazali konieczność przeprowadzenia prac polegających na wstrzykiwaniu odpowiednich preparatów celem wzmocnienia tynków na których położona jest ta mozaika. Pełną opinię konserwatorską otrzymamy lada dzień i jeżeli zdążymy to zamieścimy ją w tym numerze naszej gazetki a jeżeli nie to w następnym. Jesteśmy też w trakcie opracowywania dokumentacji konserwatorskiej: „Program prac konserwatorskich” co jest wymogiem formalno –prawnym. Program prac konserwatorskich podlega zatwierdzeniu przez Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków i dopiero pozytywna decyzja daje nam zielone światło do prac. Sądzimy, że do wiosny tego roku uda się nam te sprawy załatwić i będziemy mogli, zgodnie z prawem przystąpić do zaplanowanych robót. O postępie prac dokumentacyjnych oraz innych będziemy Was na bieżąco informować. Rada Parafialna - luty 2014 Sehr geehrte Mitglieder der Pfarrgemeinde. Ich möchte mich mit ein paar Bemerkungen, betreffend der durchgeführten Renovierungsarbeiten an unserer Kirche und über die Zukunftspläne, mit Ihnen teilen. Glücklich ist es im Jahre 2013 gelungen alle vorgenommenen Arbeiten durchzuführen, die Verrechnungen der Zuwendungen Seitens der Stadtbehörde und des Landratsamtes abzuwickeln, dagegen die Zuwendung des Deutschen Bundeskulturministerium verrechnet Herr Adam Kempinski aus Düren/BRD als Beauftragter der dortigen Partnerpfarrgemeinde. Wir dürfen annehmen, dass wir von dort in den nächsten Tagen eine positive Benachrichtigung bekommen, dar wir unserseits alle Formalitäten abgewickelt haben. Die Bauarbeiten im Jahre 2013 verliefen hemmungslos, Danks vieler Personen die sich dabei engagierten. Wir danken Ihnen dafür. Besonderen Dank möchte ich Baumeister Herrn Eugeniusz Pradela – der die Bauaufsicht von Seite unserer Pfarrgemeinde übernahm – aussprechen, der sehr viel seiner Freizeit opferte um danach zu trachten, dass alle Bauarbeiten konform mit dem Bauprojekt, Bauerlaubnis und Vertrag mit der Baufirma, durchgeführt wurden. Ich danke nochmals Euch Allen Pfarrgemeindemitgliedern, dass ihr so ohne zu nörgeln alle Begrenzungen und mit der Renovierung verbundenen Erschwernisse, ertragen habt. Als Pfarrgemeinderat, die Notwendigkeit sehend die angefangenen Arbeiten abzuschließen (streichen der Kirche, Austausch der Beleuchtung) und die Mosaik über dem Kircheneingang mit Hilfe einer Wartung zu retten, haben wir erneut den Beschluss gefasst sich an Euch mit Deklarationen für die Finanzierung weiterer Renovierungsarbeiten zu wenden . Während der Koleda verteilte Diese Herr Pfarrer (zum eventuellen Gebrauch – Rücklegung bei einem Vertreter des Pfarrgemeinderat). Diese Form, die zum Aufbringen von Finanzmittel führt, hat sich bis jetzt bestätigt, dessen spürbares Zeugnis die bis jetzt durchgeführten Renovierungsarbeiten sind. Es erlaubt uns die Einkommen zu schätzen, die Auslagen zu planen, und Verbindlichkeiten zu schließen. Wir werden für jede deklarierte Summe und eingezahlten Betrag sehr dankbar sein. Der ganze eingenommene Betrag und ausgegebenen Geldmittel werden immer zur Euer Kenntnis in unserem Pfarrblatt veröffentlicht. Im Dezember 2013 wurden Konsultationen und eine Untersuchung unserer Mosaik vom Denkmalkunstpfleger aus Krakau (Firma Sima Art, Werkstatt für Kunstdenkmäler) durchgeführt. Diese Fachleute halten es für nötig besondere Klebstoffe einzuspritzen die den Mörtel unter der Mosaik befestigen. Ein volles Denkmalschutz - Gutachten erwarten wir in den nächsten Tagen – falls es noch zurecht kommt veröffnen wir es in diesem Pfarrblatt, wenn nicht dann im kommenden. Wir sind auch dabei eine Denkmalschutz – Dokumentation zu bearbeiten als „Programm der Denkmalschutzarbeiten“. Dieses ist aus juristischen Vorschriften unentbehrlich. Das Programm muss vom Woiwodschaftsbeauftragten für Denkmalschutz bestätigt werden, den erst das gibt uns ein „grünes Licht“ zur Durchführung weiterer Arbeiten. Wir hoffen diese Angelegenheiten bis Frühjahr dieses Jahres positiv zu erledigen, so dass wir dann rechtsverbindlich mit den geplanten Arbeiten anfangen können. Über die Fortschritte in der Vorbereitung der Dokumentation und Anderes wollen wir Sie weiter fließend informieren. Pfarrgemeinderat -Februar 2014 Informacja dotycząca problematyki konserwatorskiej mozaiki na zewnątrz kościoła Kościół św. Józefa, wzniesiony został w latach 1937-38, w stylu modernistycznym, jednak z wyraźnymi reminiscencjami stylów historycznych - przede wszystkim stylu romańskiego, sztuki bizantyjskiej, w mniejszym stopniu można dopatrywać się inspiracji okresem wczesnogotyckim. Na fasadzie głównej, nad wejściem do kościoła wykonano w 1943 roku mozaikę. Przedstawia ona „Chrystusa Pantokratora” stojącego na lwie w otoczeniu symboli sakramentów świętych. Wizerunek Chrystusa wieńczy napis: „Venite ad me omnes” („Przyjdźcie do mnie wszyscy”). Mozaika wykonana została przez firmę Egbert Lammers – August Wagner, Berlin – Treptow. Mozaika ta, jest najważniejszym elementem dekoracyjnym na elewacjach kościoła. Razem z nadającym fakturę ścianom nakrapianym tynkiem stanowią jedyne elementy dekoracyjne elewacji. Zgodnie z duchem modernizmu, na elewacjach zastosowano bardzo oszczędne zdobienie detalem architektonicznym. Elementy dekoracyjne zostały zastosowane głównie wewnątrz świątyni. Warto w tym miejscu przypomnieć ikonografię tematu Pantokratora w sztuce. Grecki termin Pantokrator, czyli Wszechwładca, nie był znany w Grecji klasycznej. Pojawia się on po raz pierwszy na kartach Starego Testamentu, w Septuagincie. Termin Pantokrator związał się na stałe z ikonografią bizantyńską na oznaczenie wizerunku Chrystusa ujętego frontalnie, z brodą, z aureolą krzyżową, przeważnie w chitonie i himationie, ze zwojem lub księgą w lewej ręce, z prawą ręką w geście błogosławieństwa. Istnieje wiele ujęć formalnych Pantokratora: popiersiowe, półpostaciowe, całopostaciowe tronujące lub stojące; księga może być zamknięta lub otwarta; prawa ręka przy piersi lub wyciągnięta; zróżnicowany układ dłoni i palców. Geneza wizerunku Pantokratora nie jest do końca wyjaśniona. Nie ma też zgody badaczy w kwestii wytyczenia ścisłych granic tego typu. Temat skrystalizował się w VI wieku w wyniku ewolucji przedstawień Chrystusa w sztuce wczesnochrześcijańskiej. Mozaika wykonana z barwionych szklanych płytek osadzona została na ścianie kościoła na warstwie zwięzłej zaprawy wapiennej o charakterze hydraulicznym. Podłoże stanowi warstwa cementowej zaprawy, położonej na wątku ściany budowli. Zaprawa ta charakteryzująca się dużą twardością o cechach dużej sztywności, na skutek skurczu uległa spękaniu, co spowodowało infiltrację wody opadowej w powstałe szczelinowe pęknięcia, które na skutek cyklu zamarzania i rozmarzania wody w okresie zimowym prowadzą do poszerzania szczelinowych pęknięć, tworząc odspojenia płatów zaprawy na której osadzona jest mozaika. Głównym zabiegiem zabezpieczającym „mozaikę” przed postępującym procesem odspojeń jej nośnych warstw jest wykonanie iniekcji przy zastosowaniu preparatu, który wypełni puste przestrzenie pomiędzy warstwami zapraw a wątkiem muru fasady zachodniej, tak by uniemożliwić infiltrację wody w głąb zapraw, oraz zespoli rozwarstwione zaprawy. Właściwe wnioski i założenia konserwatorskie, jak również proponowane postępowanie konserwatorskie wraz z technologią zostaną przedstawione w programie konserwatorskim. Malowanie wnętrza kościoła Wewnątrz świątyni, podobnie jak na zewnątrz zastosowano szlachetne faktury tynków. Na ścianach występuje tynk nakrapiany. Filarom podtrzymującym chór nadano fakturę gradzinowaną. Istotnym elementem w programie prac konserwatorskich będzie ocena stanu zachowania wewnętrznych tynków, opracowanie technologii odczyszczenia powierzchni z zabrudzeń, jak i technologii malowania, tak by nie utracić oryginalnej struktury tynku przez nakładanie kolejnych warstw malarskich. Aranżacja oświetlenia świątyni (zmiana lamp, rozmieszczenie lamp pozostaje bez zmian) Aby wykonać aranżację oświetlenia, konieczne jest, zgodnie z przepisami, pozwolenie Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków. W istniejącym wystroju świątyni silnie zauważalne są elementy stylów historycznych. Nowe oświetlenie powinno być wykonane w nowoczesnej, oszczędnej formie (w duchu modernizmu), przy czym wzorować się należy na formach historycznych - np. żyrandola. W zależności od ustaleń z Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków, jak również z Parafią, przedstawione są dwa warianty opracowania aranżacji. Wariant A - głównym zadaniem będzie dobranie odpowiednich opraw oferowanych katalogowo, wykonanie obliczeń w celu potwierdzenia, że przyjęte oświetlenie będzie spełniało swoją funkcję oraz przedstawienie koncepcji i uzyskanie zgody na wymianę lamp od konserwatora zabytków. Wariant B - w sytuacji kiedy koniecznym okaże się wykonanie indywidualne opraw - dodatkowo wykonać trzeba będzie projekt koncepcyjny lamp, według którego wytwórca wykona projekt techniczny oświetlenia. Rada Parafialna Drodzy Parafianie, Zniknęły wewnątrz świątyni i na jej zewnętrznych ścianach rusztowania, które były widomym znakiem podejmowanych prac remontowych. Po zdjęciu rusztowań ukazał się nam pięknie odremontowany sufit z całkowicie nowymi atrapami belek. Udało się nam również bez kłopotów położyć warstwę 20 cm dodatkowego ocieplenia nad sufitem w postaci wełny mineralnej. Poza remontem dachu jako całości przeprowadziliśmy gruntowną modernizację kotłowni kościoła wstawiając nowy piec gazowy, na co również dostaliśmy dofinansowanie z ochrony środowiska. Po rozruchu tego pieca wszystko funkcjonuje jak należy. Obecnie (ze względu na dotacje) trwają bardzo uciążliwe (biurokratyczne) czynności polegające na rozliczaniu naszego remontu z Urzędem Miasta Racibórz, Starostwem Powiatowym oraz Ministerstwem Kultury Niemiec. Wymaga to dużego nakładu pracy, ale i z tym sobie poradzimy. W czasie uroczystości dziękczynnych 12.10.2013 r. ksiądz proboszcz bardzo pięknie mówił o wszystkich, którzy w jakikolwiek sposób przyczynili się do tego dzieła. Podziękował nam wszystkim parafianom: darczyńcom i dobrodziejom. Pominął w tych podziękowaniach jedną osobę o której chcielibyśmy powiedzieć: nie powiedział nic o sobie. Gdyby nie Jego otwartość, zaangażowanie i zaufanie jakim nas wszystkich obdarzył nie byłoby tego remontu. Na każdym kroku wspierał nas Ksiądz Proboszcz dobrą radą, okazywał ogromne zainteresowanie i zaangażowanie w planowanie i przebieg prac remontowych. Dziękujemy Ci Księże Proboszczu za to wszystko, co już uczyniłeś dla dobra naszego kościoła i za to, że wspierasz nas w dalszych naszych zamierzeniach. W czasie spotkań Rady Parafialnej staramy się, aby wszystko co planujemy zrobić było akceptowane przez wszystkich. Nieraz dochodziło do sytuacji, że dopiero głosowanie rozstrzygało za przyjęciem tej, czy innej koncepcji (np. tablica ogłoszeń na placu kościelnym). Chcemy przez to pokazać, że podejmowanie decyzji odbywało się po bardzo głębokiej analizie propozycji i dopiero wtedy można ją było podjąć. Podobnie rzecz miała miejsce z wydawaniem naszych środków finansowych. Tu rzec można, „obracaliśmy” 3 razy każdą złotówkę, aby ją wydać na to, co trzeba. Wszystkie nasze działania akceptował i zatwierdzał Ksiądz Proboszcz jako gospodarz parafii. W poprzednich informacjach pisaliśmy, że ten remont jest kolejnym etapem prac i że jeszcze planujemy dalsze niezbędne prace. Otóż chcemy (a właściwie musimy) zabezpieczyć konserwatorsko mozaikę z nad wejścia do kościoła ze względu na jej powolną degradację. Wiele drobnych kamyczków z których się ona składa odpadło, widać również pęknięcia poprzeczne. Poza tym chcemy dokończyć malowanie wnętrza kościoła wraz z wymianą żyrandoli i lamp oświetleniowych. Na cały ten zakres prac musimy mieć zgodę Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, zatwierdzony program prac konserwatorskich i zgode Kurii diecezjalnej w Opolu. Już trwają prace przygotowawcze (rozmowy i spotkania z pracowniami prac konserwatorskich – potencjalnych wykonawców konserwacji mozaiki, architektami wnętrz) mające na celu zgodne z prawem i sztuką budowlaną przygotowanie i przeprowadzenie tych prac. Chcielibyśmy Was prosić -Drodzy Parafianie- wzorem lat ubiegłych o wsparcie finansowe tych niezbędnych prac dla dobra naszej świątyni. Czy to poprzez deklaracje wpłat, czy bezpośrednie wpłaty na konto lub do upoważnionych osób z Rady Parafialnej. O tym wszystkim w stosownym czasie poinformowani zostaniecie z ambony przez Księdza Proboszcza. Rada Parafialna - listopad 2013 Liebe Pfarrgemeinde. Vorigen Monat sprachen wir noch als zukünftig über die Renovierungsarbeiten in unser Kirche, und heute, wie ihr sieht, wurden alle vorgesehene Maßnahmen schon zu Ende geführt. Das Gerüst, das ein sichtbares Zeichen für die Oben geführten Arbeiten war, ist verschwunden. Nach dem Abbau des Gerüstes zeigte sich uns die schön renovierte Decke mit völlig neuen Attrappen der Balken. Es ist uns auch ohne Schwierigkeiten gelungen, eine 20 cm starke Isolierungsschicht aus Mineralwolle auf die Decke zu legen. Außer der Renovierung des ganzen Daches, haben wir eine grundsätzliche Modernisierung der Zentralheizung durchgeführt, in dem wir in den Kesselraum ein neuartigen Gasofen installierten. Für diesen bekamen wir auch eine finanzielle Zuwendung aus dem Umweltschutzfonds. Nach dem Antrieb dieses Ofens, funktioniert alles ordentlich. Jetzt (wegen den Zuwendungen) werden mühsame (bürokratische) Abrechnungen durchgeführt - mit der Stadtbehörde, mit dem Landratsamt und dem Deutschen Bundesverwaltungsamt und Kulturministerium. Dies verlangt einen großen Arbeitsaufwand, aber wir hoffen auch sich damit Rat zu wissen. Während der Dankesfeier am 12.10.2013, hat Herr Pfarrer sehr schön von denen gesprochen, die in irgendeiner Art und Weise zu diesem Erfolg beigetragen haben. Er hat uns, allen Pfarrgemeindemitgliedern gedankt, den Gebern und Wohltätern. Bei dieser Danksagung hat er eine Person ausgelassen – sich selbst. Wenn es nicht seine Offenheit, das Engagement und Vertrauen gegeben hätte, mit denen er uns alle beschenkt hat, wäre es zu dieser Renovierung nicht gekommen. Der Pfarrer hat uns auf jeden Schritt unterstützt, mit gutem Rat und zeigte dabei große Interesse – sein Einsatz bei der Planung und Aufsicht während der Durchführung waren ausschlaggebend für den Erfolg. Wir danken Ihnen Herr Pfarrer für alles, was Sie schon für unsere Kirche getan haben, dass Sie uns in den weiteren Plänen unterstützen. Während den Treffen des Pfarrgemeinderates trachten wir danach, dass alle Vorhaben von Allen akzeptiert werden. Vielmals kam es vor, dass erst eine Abstimmung entschieden hat welcher Vorschlag angenommen wurde (z.B. die Informationstafel am Kirchenplatz). Wir wollen dadurch darauf hinweisen, dass ein Beschluss nach gründlicher Analyse des Vorschlages gefasst wurde. Dasselbe betrifft die Wirtschaft mit unseren Finanzmitteln. Hier darf man sagen, dass wir „jeden Zloti dreimal umgedreht haben“ bevor er ausgegeben wurde. Alle unsere Vorhaben akzeptierte und bestätigte der Pfarrer als Hausherr unser Kirche. In den vorigen Berichten schrieben wir, dass diese Renovierung eine weitere Etappe darstellt, und dass noch unentbehrliche Arbeiten durchgeführt werden müssen. Wir wollen (eigentlich wir müssen) das Mosaikbild über dem Kircheingang vor fortschreitender Degradierung schützen. Viele kleine Steinchen, aus denen es gelegt wurde, sind abgefallen. Man sieht auch Querrisse. Wir wollen auch das Streichen im Innern der Kirche beenden, gleichzeitig mit dem Austausch der Kronleuchter und Lampen. Für diesen ganzen Bereich brauchen wir ein Erlaubnis des Denkmalschutzbeauftragten der Woiwodschaft, wie auch ein bestätigtes Denkmalschutzprogramm. Schon wird Vorarbeit geleistet (Vorgespräche und Treffen mit Denkmalschutzwerkstätten – den potenziellen Ausführenden der Arbeiten beim Mosaikbild und Innenraumarchitekten) um alles vorschriftsmäßig und fachmännisch abzuwickeln. Liebe Mitglieder der Pfarrgemeinde, wir möchten Euch bitten, so wie in vorigen Jahren finanziell diese Arbeiten, zu Gute unser Kirche, zu unterstützen. Dies kann wie früher geschehen durch Bereitschaftserklärungen zur weiterer Unterstützung, durch unmittelbare Überweisungen aufs Konto, oder über dazu befugte Mitglieder des Kirchengemeinderates. Über Alles wird bei entsprechender Gelegenheit, von der Kanzel Euch der Herr Pfarrer informieren. Pfarrgemeinderat - November 2013 Święto w Ocicach Trzy rocznice obchodzono 12 października w Ocicach: 75-lecie poświęcenia kościoła św. Józefa, 60-lecie śmierci ks. prałata Carla Ulitzki, głównego budowniczego oraz, już nie okrągłą rocznicę, 102-lecie urodzin ks. prałata Bernharda Gadego, pierwszego proboszcza. Przede wszystkim jednak parafianie Ocic cieszyli się ze szczęśliwego ukończenia generalnego i kosztownego remontu swojego kościoła. Kilka lat temu szlifowano posadzkę, zafundowano nowe ławki, ale głównym problemem był dach i sufit. Kościół powstał w latach 1937 – 38. Budowano tanio, bo i ludność Ocic była uboga, a czasy dla Kościoła nieprzychylne. Uroczystość sobotnią rozpoczął koncert Kwartetu Bramy Morawskiej pod batutą Andrzeja Rosoła. Prawdziwa uczta muzyczna! Wykonano kilka najpiękniejszych utworów religijnych klasyki muzycznej. Wraz z dźwiękami unosiły się ku niebu dusze słuchaczy. Mszę św. sprawował ks. biskup Paweł Stobrawa z Opola, mając przy boku wzruszonego proboszcza miejscowego Krystiana Hampla oraz poprzednika na tym stanowisku, ks. Henryka Wyciska. Ks. biskup mówił o znaczeniu kościoła w życiu społeczności parafialnej oraz wspomniał dwóch kapłanów stojących u początków świątyni, których tablicę pamiątkową miał za chwilę poświęcić. Długo dziękował na końcu mszy św. ks. proboszcz drżącym ze wzruszenia głosem wszystkim, którzy przyczynili się do szczęśliwego ukończenia dzieła odnowy kościoła i do uświetnienia tej jubileuszowej uroczystości. Mała procesja podeszła pod koniec do tyłu kościoła, gdzie Helmut Sauer z Niemiec i Danuta Hopko odsłonili tablicę pamiątkową ks. Carla Ulitzki i ks. Bernharda Gadego. Pan Sauer jest krewnym ks. Ulitzki, a że był przez wiele lat posłem Bundestagu, mógł swoim wpływem znacząco przyczynić się do uzyskania pomocy finansowej z Niemiec. Pani Hopko zaś jest projektantką tablicy i członkiem rady parafialnej. Tablica upamiętnia dwie główne postacie związane z początkiem 75-letniego kościoła św. Józefa, dwóch wielkich raciborskich kapłanów: ks. Carla Ulitzkę i Bernharda Gadego. Dzielnica Ocice ma za sobą starą historię, wzmianki sięgają XIII w., ale jej rozwój dokonał się w latach 30. ub. wieku. Miasto Racibórz nabyło folwarczne pola i opracowało plan zabudowy. Teren rozparcelowano na działki, pierwotnie o rozrzutnej wprost powierzchni 12 – 16 arów (później o połowę mniejsze), i zabudowano je jednolitymi dwurodzinnymi domkami. Z każdej strony był parter oraz obudowane poddasze. Domki przydzielono biedniejszym rodzinom raciborskim, zwłaszcza wielodzietnym. Zarówno grunta jak domy pozostały własnością miasta, ludzie płacili najem. Nieodłączną częścią dzielnicy Ocice była tzw. Mała Moskwa (Klein Moskau). Był to zespół baraków, prymitywnych mieszkań, postawionych między kościołem Matki Bożej i Ocicami przy ul. Górnej. Przeniesiono ludzi, których eksmitowano z miejskich mieszkań za niepłacenie czynszu. Uważani byli za element aspołeczny, odrzucony. Żyli tam w ogromnej ciasnocie; w jednym baraku potrafiło wegetować nawet 17 rodzin! Łatwo się domyśleć, że poglądy tych biedaków były bliskie komunistycznym, stąd też nazwa osady. Po wojnie część baraków rozebrano, inne przerobiono na magazyny lub garaże. Ale na nowym osiedlu Ocic też zrobiło się ciasno. Domki, obliczone pierwotnie na dwie rodziny, były często zamieszkały przez cztery! Wg rocznika z 1940 r. liczba ludności wyniosła ok. 2.600. Dziś, mimo domków popowodziowych i całych nowych ciągów ulicznych, mieszkańców jest tylko 2.000. Musiano wybudować ogromną szkołę, dzieci bowiem w wieku szkolnym było ok. 700. Ten aglomerat ludzi, pochodzących z różnych środowisk, trzeba było zintegrować, tworzyć z niej wspólnotę. Terytorialnie Ocice należały do parafii św. Mikołaja, gdzie proboszczem był znany prałat Carl Ulitzka. Cały swój autorytet zaangażował w dzieło budowy domu Bożego dla nowej części swej parafii. Kiedyś był posłem Reichstagu, miał dostęp do różnych funduszy, m.in. do tzw. Osthilfe. Jednak w 1933 r. rozwiązano jego partię Centrum i ks. Ulitzka utracił wszelkie wpływy polityczne, a nawet stał się osobą podejrzaną dla brunatnych partyjniaków. Dla swoich ludzi był jednak dalej Niekorowanym Królem, jak go nazywano. Na jego apel o wsparcie budowy kościoła w Ocicach odpowiedziała cała parafia. Wiedział bowiem, że sami mieszkańcy Ocic są za biedni do tego dzieła. 20 czerwca 1937 r. przyszła na plac budowy procesja ze Starej Wsi i ks. Ulitzka dokonał pierwszego wbicia rydla. Potem szło wszystko bardzo szybko: 20 października położono kamień węgielny, a rok później, 29 październiku 1938 r., ks. Ulitzka dokonał wstępnego poświęcenia nowej świątyni i można było odprawiać nabożeństwa. Uroczystej konsekracji dokonał ks. kardynał, arcybiskup Wrocławia Adolf Bertram 29 maja 1939 r. Następnym genialnym posunięciem ks Ulitzki było wykreowanie na duszpasterza nowo tworzącej się parafii młodziutkiego kapłana ks. Bernarda Gadego. Choć delikatny i ascetyczny z wyglądu, był już ks. Gade sprawdzonym bojownikiem w sprawach Bożych. Syn sztygara zabrzańskiego, wyświęcony w wieku 23 lat kapłanem, został w 1935 r. wikarym na Starej Wsi, ale dwa lata później zgłosił się jako ochotnik do opieki duszpasterskiej dla śląskich robotników sezonowych w Meklenburgii. Jego pracę duszpasterską władze uznały za nielegalną, uwięziły go, a następnie wydaliły. Wrócił na Starą Wieś, skąd ks. Ulitzka wysłał go w grudniu 1938 r. do Ocic. Nie było plebanii, mieszkał wśród swoich ludzi i na ich sposób w jednym z osiedlowych budynków. Plebanię wybudowano dopiero w 1950 r. Po wojnie był przez władze komunistyczne wygnany z parafii w 1953 r. Wrócił w opinii prawie męczeńskiej i doczekał się w Ocicach diamentowego jubileuszu kapłańskiego w styczniu 1995 r. Tydzień później umarł. Pod koniec życia był niewidomy. Troskliwym opiekunem stał się jego następca ks. Henryk Wycisk. Od 2000 r. proboszczem Ocic jest ks. Krystian Hampel, doskonały gospodarz parafii, organizator jubileuszowej uroczystości. Piękne jest to, że młodzi kapłani nie zapominają o swoich poprzednikach, pamiętając, że budują na założonych przez innych fundamentach, zarówno tych kamiennych jak i duchowych Ks. Jan Szywalski - 22.10.2013r Ocice w podziękowaniu swoim dwóm wielkim kapłanom 75 lat temu, kiedy konsekrowano kościół św. Józefa, robotnicze Ocice składały się ze stu skromnych domków osiedlowych, pięknej dużej szkoły i dostosowanego do potrzeb mieszkańców kościoła halowego bez wieży. Od tamtego czasu sporo się zmieniło - pisze dr Josef Gonschior w nawiązaniu do sobotnich uroczystości. Od tego czasu w dzielnicy zaszły znaczne zmiany. Potomkowie budowniczych tych domków osiedlowych lub nowi ich właściciele dokonali - często dostosowane do potrzeb czasu - znaczne przebudowy. Powstały nowe ulice: Czeska, Węgierska, Włoska, ks. prałata Gadego i Zakopiańska, przedłużono ulicę Kołłątaja. Przy nich powstały wille, wybudowane przez nowych mieszkańców z tzw. wyższych i średnich sfer. Szkołę za państwowe pieniądze pięknie wyremontowano i rozbudowano o halę gimnastyczną zaliczaną do najpiękniejszych obiektów w mieście. Również kościół wymagał remontu. Dzięki zaangażowanej radzie parafialnej, mającej w swym kręgu fachowców z różnych dziedzin życia gospodarczego, w tym aż kilku tzw. „budowlańców”, od kilku lat prowadzono z góry ustalony i dobrze przemyślany cykl remontowy. Rozpoczęto od osuszania ścian zewnętrznych, ochronnej konserwacji posadzki, wymiany podłóg drewnianych i ławek. Mieszkańcy, stosunkowo nielicznej parafii, bo liczącej zaledwie dwa tysiące wiernych, obserwując realizację tego cyklu renowacji i jego postępy, stosunkowo chętnie co roku składali ofiary na ten cel. Końcowa część – remont dachu z wymianą dachówek i ocieplenie stropu – nie byłyby jednak finansowo do udźwignięcia przez naszą małą parafię. Ale jak powiada niemieckie przysłowie „dem Strebsamen hilft der liebe Gott” („gorliwego i Pan Bóg wspomaga”) – sprawa remontu kościoła w między czasie wpisanego do rejestru „materialnych zabytków kultury województwa śląskiego” jako budowla modernistyczna, zyskała przychylność lokalnych władz komunalnych i niemieckiego wszechzwiązkowego ministerstwa kultury. U tego ostatniego wniosek na przydział dofinansowania, złożony przez parafię, został pozytywnie rozpatrzony również dlatego, ponieważ w tym wniosku wykazano iż świątynia służy do odprawiania nabożeństw zarówno dla większości polskiej jak i mniejszości niemieckiej. Ponadto zwrócono uwagę iż do granicy czeskiej kościół dzieli odległość zaledwie dziesięciu km, stąd tą budowlę modernistyczną będą odwiedzali zainteresowani z Opawy i Ziemi Hulczyńskiej. Zgodnie z zasadą iż Europa zaczyna się zrastać przede wszystkim na granicach, to przewidywanie sprawdziło się już 8 października, kiedy ok. trzydziesto osobowa grupa z Ziemi Hulczyńskiej wracając z Łubowic odwiedziła już w pełni odremontowany kościół św. Józefa. Mszę dziękczynną odprawił w sobotę 12 października w koncelebrze kilkunastu księży, ks. biskup Paweł Stobrawa, poświęcając przy okazji tablicę pamiątkową poświęconą dwom zasłużonym ks. prałatom tej parafii – Carlowi Ulitzce i Bernhardowi Gade. Na sobotę 12 października przypadło też wspomnienie 60. rocznicy śmierci budowniczego kościoła ks. prałata Ulitzki i 102. rocznicy urodzin długoletniego duszpasterza tej parafii ks. prałata Gade. W uroczystości oprócz parafian uczestniczyło wielu gości – również z Zagranicy. Między nimi najstarszy ministrant mieszkający obecnie w Wolfsburgu i projektant ocickiego cmentarza z Heiligenhaus. Ziemię Hulczyńską reprezentowała trzy osobowa delegacja. Nie zabrakło polityków i władz naszego miasta – posła do Sejmu RP Henryka Siedlaczka, starostę Adama Hajduka, prezydenta Mirosława Lenka i radnego miejskiego z Ocic Henryka Majnusza. Z niemieckiego miasta Salzgitter przyjechali członek wszechzwiązkowego plenum CDU/CSU w Berlinie Helmut Sauer i były (1981 – 2001) nadburmistrz tego miasta Rudolf Rückert. Zaszczytu odsłonięcia tablicy po poświęceniu jej przez ks. biskupa dostąpili: krewny prałata Ulitzki - Helmut Sauer i projektantka tablicy i członek rady parafialnej z Ocic - Danuta Hopko. Ubogaceniem uroczystości kościelnych był półgodzinny piękny koncert w wykonaniu Kwartetu Bramy Morawskiej pod kierownictwem Andrzeja Rosoła. W czasie mszy zespół ten wykonał również prapremierę trzech części cyklu mszalnego skomponowanego przez starowiejskiego organistę Hugo Wieczorka ze słowami napisanymi przez ks. prałata Carla Ulitzkę. Po krótkim nabożeństwie na cmentarzu przy grobie ks. prałata Gade z modlitwami za wszystkich zmarłych ministrantów i lektorów, po południu w klasztorze Annuntiata odbyło się trzecie spotkanie ministrantów i lektorów ocickiej parafii. Najstarsi zorganizowali pierwsze spotkanie jeszcze ze współudziałem ks. Gadego w roku 1988, zaś drugie spotkanie ministrantów odbyło się w roku 2003. Przyjacielskie biesiadowanie znajomych z dawnych lat poprzedziły krótkie wprowadzenia na temat życia i twórczości obu ks. prałatów ( ofiar dwóch reżymów – niemieckich narodowych socjalistów i polskich komunistów), jak również wystawa zdjęć z ich pracowitego życia. Raciborska firma DudaBud ze Sudoła wykonała remont kościoła bardzo solidnie, zdaniem inspektora nadzoru budowlanego na co najmniej następne 75 lat. Ad multos annos ! – tej świątyni. Josef Gonschior Aktualności - 14 października 2013r - nasz racibórz. pl Jubileusz ocickiej perły modernizmu W 75. rocznicę wybudowania Kościoła św. Józefa i zakończenia gruntownej modernizacji tej modernistycznej świątyni w Raciborzu Ocicach, w sobotę, 12 października odbyła się uroczysta msza dziękczynna koncelebrowana przez biskupa pomocniczego diecezji opolskiej ks. Pawła Stobrawę. – W Ocicach odnajdujemy potwierdzenie prawdy, że człowiek ze swej natury jest otwarty na Boga i chciał żyć w bliskości Boga. Do czasu zbudowania swej świątyni ludzie tu mieszkający korzystali z posługi sakramentalnej w Kościele św. Mikołaja w Raciborzu. W latach 1937-38 dzięki staraniom ks. prałata Carla Ulitzki wybudowano kościół w Ocicach. Mieszkańcom bardzo zależało, aby wśród swoich zabudowań mieli również dom modlitwy. Dom dla całej wspólnoty parafialnej – powiedział podczas kazania ks. biskup. Po mszy nastąpiło uroczyste odsłonięcie tablicy pamiątkowej dwóch kapłanów, którzy odcisnęli trwały ślad na świątyni. Jubileuszowe obchody przypadły bowiem w 60. rocznicę śmierci jej budowniczego ks. Carla Ulitzki i 102. rocznicę urodzin długoletniego duszpasterza tej parafii i kustosza kościoła ks. prałata Bernarda Gadego. Tablice poświęcił biskup ks. Paweł Stobrawa. Nabożeństwo uświetnił występ Kwartetu Bramy Morawskiej pod dyrekcją Andrzeja Rosoła, który wykonał m.in. utwory Mozarta, Vivaldiego, Andrew Lloyda Webbera, a także prawykonania niektórych części cyklu mszalnego ze słowami ks. prałata Carla Ulitzki z muzyką skomponowaną przez starowiejskiego organistę Hugo Wieczorka. Partie solowe śpiewała Joanna Wojnowska (sopran). Jubileuszowe obchody padły na moment ukończenia remontu dachu w ocickim kościele. Prace wykonano ze środków własnych parafii, a także z dotacji władz komunalnych oraz wszechzwiązkowego ministerstwa kultury Niemiec. – Dokonaliśmy wymiany pokrycia wraz z rekonstrukcją dachu oraz modernizacją i dociepleniem całego stropu. Dużo wcześniej wykonana została izolacja całego obiektu, renowacja posadzki, wymiana ławek. Remont trwa kilka lat, prowadziliśmy go systematycznie i w sposób przemyślany, ponieważ postawiliśmy na profesjonalizm. Nasza świątynia to perła modernistyczna zaprojektowana przez architekta Feliksa Hinssena i wraz ze 100 domami i szkołą stanowi piękny przykład modernizmu – podkreślił reprezentujący radę parafialna Feliks Monasterski. W planach jest renowacja zabytkowej mozaiki, ktora zdobi wejście do kościoła. W rocznicowym nabożeństwie wzięli udział m.in.: poseł na Sejm RP Henryk Siedlaczek, starosta powiatu raciborskiego Adam Hajduk, prezydent Raciborza Mirosław Lenk, radny z Ocic Henryk Majnusz, a także krewny ks. Ulitzki, członek partii CDU/CSU w Berlinie, były poseł Bundestagu Helmut Sauer, były burmistrz miasta Salzgitter Rudolf Rückert, współbudowniczy cmentarza parafialnego w Ocicach Erhard Bullmann z Heiligenhaus, a także delegacja Towarzystwa Śląsko-Niemieckich Przyjaciół Ziemi Hulczyńskiej. Słowa podziękowania swej wspólnocie parafialnej, a w szczególności Radzie Parafialnej przekazał proboszcz ks. Krystian Hampel. Oprawą muzyczną wzruszony był raciborzanin z Ostroga Helmut Sauer. – Pieśni, które usłyszałem podczas mszy, śpiewałem jeszcze jako dziecko. Poprosiłem pana dr. Josefa Gonschiora, by przesłał mi słowa i nuty. Chcę, aby chór w mojej parafii włączył je do swego repertuaru – przyznał gość z Niemiec. Informacje -14 października 2013r - nowiny. pl WIZYTA W POLSKO - NIEMIECKIEJ REDAKCJI RADIOWEJ MITTENDRIN - (opublikowano 2 września 2013; można odsłuchać poprzez kliknięcie w poniższe linki) http://www.youtube.com/watch?v=9MdwE4aLp8Y http://www.youtube.com/watch?v=51XCFGE-240 http://www.youtube.com/watch?v=uyuHdby3-p4 Drodzy Parafianie, Już w najbliższych dniach dobiegnie końca remont dachu kościoła oraz sufitów. Kończymy zaplanowane prace zgodnie z harmonogramem, odbiory poszczególnych prac przebiegają bez zakłóceń. Również finansowanie naszej inwestycji jest zgodne z planowanymi wydatkami. W końcu przyszłego tygodnia planujemy demontaż wewnętrznych rusztowań, które jako pierwsze oznaki remontu pojawiły się w kościele i - niestety jako ostatnie - znikną. Miejmy nadzieję, ze nic złego się nie wydarzy przy ich demontażu, tak jak nic złego, na szczęście w trakcie remontu się nie wydarzyło. W kilku zdaniach przedstawiamy opis wykonanych prac. Najważniejsze z nich to: - wymiana części konstrukcji więźby dachowej jak również wzmocnienie więźby dachowej w miejscach koniecznych( zastrzały), - wymiana pokrycia dachowego wraz z ołaceniem, - wykonanie izolacji termicznej sufitów, - regulacja zawiesi konstrukcji wieszarowej więźby dachowej, - wymiana sufitu kościoła, - wymiana obicia belek stropowych i atrap belek stropowych, - wymiana podbitki przy rynnach, - roboty tynkarskie, - malowanie sufitu kościoła, - pomosty na strychu. Dodatkowo wykonano: - ocieplenie ścian naw bocznych - wymiana częściowa instalacji odgromowej oraz częściowa naprawa cokołu kościoła i komina. W związku z otrzymanymi dotacjami z Federalnego Ministerstwa Kultury Niemiec, Urzędu Miasta Racibórz oraz Starostwa Powiatowego w Raciborzu ciąży na nas obowiązek kompleksowego rozliczenia zakresu rzeczowego i finansowego inwestycji. Również musimy uzyskać potwierdzenie prawidłowości wykonania prac przez Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Katowicach. Całość prac zostanie rozliczona niezwłocznie w terminach wynikających z zawartych umów. Rozliczenie inwestycji zostanie podane do wiadomości Parafian po zatwierdzeniu przez w/w instytucje. Przeprowadzając remont zabezpieczyliśmy nasz kościół z zewnątrz na kilkadziesiąt lat użytkowania. W czasie najbliższej zimy wszyscy parafianie odczują większy komfort termiczny jak również nastąpi znaczne ograniczenie kosztów eksploatacyjnych wynikających z oszczędności zużycia gazu na cele grzewcze kościoła. W związku z obowiązkami wynikającymi z umów z donatorami zmieniliśmy również tablicę informacyjną na dziedzińcu. Wszystkim Parafianom bardzo dziękujemy za wyrozumiałość i cierpliwe znoszenie uciążliwości jakie występowały podczas codziennego życia kościoła, a szczególnie podczas uroczystości specjalnych typu ślub, komunia itp. Sukces w postaci sprawnego i bezpiecznego remontu jest naszym wspólnym sukcesem i to co już wykonaliśmy oraz planujemy w najbliższym czasie jest naszym wspólnym wkładem materialnym w opiekę nad naszą świątynią. Rada Parafialna - wrzesień 2013 Informacja o stanie prac remontowych kościoła za miesiąc czerwiec 2013 r. Drodzy Parafianie, z przyjemnością możemy popatrzeć na postęp robót, związanych z remontem naszego kościoła. W ciągu minionego miesiąca wykonanych zostało wiele prac, które widać z zewnątrz i wewnątrz kościoła . Wykonuje się również wiele prac, których nie widać ponieważ wykonywane są w przestrzeni między rusztowaniami wewnętrznymi a dachem. Prowadzimy dokumentację fotograficzną prac remontowych. Zdjęcia obrazujące postęp robót zamieszczone są na naszej stronie internetowej: www.parafiaocice.pl w zakładce „galeria”. Prosimy wejść na stronę parafii i naocznie zapoznać się z warunkami w jakich te prace są wykonywane. Doskonale widać na nich jak prowadzone są prace termo modernizacyjne stropu nad kościołem, prace związane z zabezpieczeniem konstrukcji więźby dachowej oraz fatalny stan niektórych belek. Stan techniczny odkrytych elementów konstrukcyjnych więźby dachowej pokazuje jak niezbędnym było podjęcie tego remontu. Na zewnątrz widać natomiast postępujące prace polegające na zdejmowaniu starych dachówek, wymiany łacenia dachu, zakładania specjalnej folii oraz układanie nowych dachówek. Miejmy nadzieję, że wszystkie prace będą przebiegać jak dotychczas sprawnie i bezpiecznie. W razie pytań chętnie udzielimy osobiście informacji. Upoważnioną przez Radę Parafialną osobą do udzielania informacji o pracach budowlanych jest Pan Eugeniusz Pradela, pozostałych informacji o całości naszych działań udzieli Feliks Monasterski. Bardzo dziękujemy za wykazywaną cierpliwość przy znoszeniu ograniczeń, za bezpieczne korzystanie z kościoła i otoczenia wokół. Z upoważnienia Rady Parafialnej Koordynator projektu Feliks Monasterski Bescheid über den Stand der Dachrenovierung unser St. Josefkirche im Monat Juni 2013 Sehr geehrte Pfarrgemeindemitglieder, mit Freude dürfen wir die Vorschreitung der Renovierungsarbeiten bei unser Kirche verfolgen. Im vergangenen Monat wurden viele Arbeiten durchgeführt die von Außen und Innen der Kirche gut zu sehen sind. Es werden auch viele Maßnahmen ergriffen die man nicht sieht, weil diese im Raum zwischen den inneren Gerüsten und dem Dach stattfinden. Wir führen eine Foto – Dokumentation von den Renovierungsarbeiten. Die Bilder die den Fortschritt und Verlauf dieses Umbaues zeigen, können Sie auf unser Internetseite: www.parafiaocice.pl , Kapitel „galeria“ verfolgen. Wir bitten die Internetseite unser Pfarrgemeinde zu besuchen um selbst sich zu überzeugen bei welchen Bedingungen diese Arbeiten durchgeführt werden. Sehr gut sieht man dabei - wie die Thermo – Modernisierung der Decke über der Kirche durchgeführt wird, die Sicherung der Konstruktion des Dachstuhles, und in welchem fatalen Zustand manche Balken sich befinden. Der technische Zustand der entblößten Bestandteile der Dachstuhlkonstruktion zeigt wie unentbehrlich das aufnehmen der Renovierung war. Von Außen sieht man den Fortschritt der Arbeiten verbunden mit der Demontage von alten Dachsteinen, Austausch der Dachlatten, Auflage einer besonderen Folie und Aufsetzung neuer Dachsteine. Wir wollen hoffen, dass alle weitere Arbeiten, so wie bis jetzt, zügig und ohne Unfall durchgeführt werden können. Im Falle von Fragen werden wir diese persönlich beantworten wollen. Vom Gemeinderat berechtigt zum erteilen von Auskunft über den Baubereich ist Herr Eugeniusz Pradela. Allgemeine Informationen über den ganzen Bereich, verbunden mit der Renovierung der Kirche, erteilt Herr Feliks Monasterski. Wir bedanken uns besonders für ihr Verständnis und Geduld bei der Bewältigung von Erschwernissen, die sich während der laufenden Nutzung der Kirche ergeben, wie auch für das Einhalten der Sicherheitsmassnahmen in und außerhalb der Kirche. Im Auftrag des Kirchengemeinderates Koordinator des Vorhabens Feliks Monasterski Remont dachu kościoła 2013 - na bieżąco, w fotograficznym skrócie ( można obejrzeć poprzez kliknięcie na poniższy link) https://picasaweb.google.com/114405971177527251873/RemontKoscioA?authkey=Gv1sRgCM6_kuaL1t6ItQE# Informacja o stanie prac remontowych kościoła za miesiąc maj 2013 r. Drodzy Parafianie, Z początkiem maja rozpoczęliśmy tak długo wyczekiwany remont naszego kościoła. W chwili obecnej trwają prace polegające na zabezpieczeniu wnętrza kościoła na czas remontu oraz stawianie rusztowania na zewnątrz. Wybudowane zostało rusztowanie dla pomostu roboczego wewnątrz kościoła do prac związanych z sufitem podwieszonym (wymiana tynku, ocieplenie styropianem, wymiana atrap drewnianych, wykonanie nowego tynku). Z początkiem następnego tygodnia przystępujemy do zasadniczych prac remontowych. Odkryty zostanie dach kościoła i dopiero wtedy będziemy mogli jednoznacznie określić stopień degradacji więźby dachowej. Na tej podstawie zostanie doprecyzowany zakres prac do wykonania. Jak wcześniej informowaliśmy mamy już zakupiony materiał: dachówki, drewno oraz wełna mineralna. Wszystkie te materiały składowane są w hurtowniach materiałów budowlanych i w stosownym momencie zostaną dostarczone na plac budowy. Prace remontowe wykonuje raciborska firma „DUDA-BUD” Robert Duda. Kierownikiem Budowy z ramienia wykonawcy jest Pan Roman Mucha, posiadający stosowne uprawnienia budowlane prowadzenia tego rodzaju prac. Inspektorem Nadzoru Inwestorskiego jest nasz parafianin, wybitny fachowiec posiadający uprawnienia budowlane do kierowania i nadzorowania robót budowlanych w specjalności konstrukcyjno – budowlanych oraz uprawnienia do nadzorowania prac przy zabytkach nieruchomych, Pan Eugeniusz Pradela. Pan Eugeniusz Pradela wykonuje funkcję Inspektora Nadzoru społecznie, nie pobierając z tego tytułu żadnego wynagrodzenia. Dziękujemy również Grupie Technicznej z naszej Rady Parafialnej za czuwanie nad prawidłowym postępem prac (zabezpieczenie wnętrza kościoła przed potencjalnym uszkodzeniem wyposażenia). Remont kościoła niesie za sobą pewne ograniczenia związane z funkcją np. ograniczenia komunikacyjne ale miejmy nadzieję, że nie będą one dla Was zbyt uciążliwe. Prosimy bardzo o zachowanie szczególnej ostrożności w kościele gdzie jest wiele „pułapek” mogących być potencjalną przyczyna jakichś zdarzeń związanych z bezpieczeństwem (podkłady pod słupy na posadzce, zastrzały i słupy rusztowań). Również bardzo prosimy respektować zewnętrzne oznaczenia stref niebezpiecznych w okolicy rusztowań, prosimy nie wchodzić na teren oznaczony jako zasięg prac budowlanych (taśmy, tablice ostrzegawcze). Rodziców dzieci prosimy o zwrócenie szczególnej uwagi na zachowanie ich pociech wiedzionych naturalna ciekawością, o nie przebywanie w strefach prac budowlanych. O postępie prac budowlanych będziemy Was Drodzy Parafianie informować w comiesięcznym raporcie w gazetce parafialnej. Prosimy bardzo o nie żądanie wypożyczania dokumentacji projektowej i Dziennika Budowy, z czym mieliśmy ostatnio do czynienia. Jedynymi organami do wglądu i posługiwania się tymi dokumentami są zgodnie z Ustawą Prawo Budowlane: Inspektor Nadzoru, Kierownik Robót, Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego oraz przedstawiciel Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków. Są to organy kontroli których praca i podejmowane decyzje gwarantują spełnienie wymagań przy tego typu inwestycji. W razie pytań chętnie udzielimy osobiście informacji. Upoważnioną przez Radę Parafialną osobą do udzielania informacji o pracach budowlanych jest Pan Eugeniusz Pradela, pozostałych informacji o całości naszych działań udzieli Feliks Monasterski. Bardzo dziękujemy za wykazywaną cierpliwość przy znoszeniu ograniczeń, za bezpieczne korzystanie z kościoła i otoczenia wokół. Z upoważnienia Rady Parafialnej Koordynator projektu Feliks Monasterski Audycja nadawana przez RADIO VANESSA FM w trzech odsłonach ( można odsłuchać poprzez kliknięcie w poniższe linki) kosciol ocice 1.mp3; kosciol ocice 2.mp3; kosciol ocice 3.mp3 Informacja Rady Parafialnej o przyczynach działań związanych z remontem naszego kościoła, stanie prac organizacyjnych oraz zamierzeniach na najbliższy okres. Trochę historii: W okresie międzywojennym dotarł na Śląsk styl modernistyczny w architekturze. Między innymi w tym stylu powstała nowa, robotnicza dzielnica miasta Racibórz- Ocice. Składa się ona z ok. 100 jednolitych w swym wyglądzie domków osiedlowych oraz szkoły i kościoła. Budowniczym kościoła był ksiądz Prałat Carl Ulitzka a jego wieloletnim, pierwszym proboszczem (1938 – 1990), uważany za wzór kapłaństwa, bogobojny i skromny ks. Prałat Bernhard Gade. Patronem, konsekrowanego w roku 1938 r. kościoła został św. Józef (opiekun robotników). Dzień dzisiejszy: Dzięki opracowanym w ostatnich latach dwom wystawom poświeconym budowlom modernistycznym w Raciborzu i na Śląsku, zwrócono uwagę na cenne walory stylistyczne kościoła św. Józefa w Raciborzu-Ocicach. Podjęte w 2011 r. starania o wpis do rejestru zabytków województwa śląskiego przyniosły pozytywne skutki i w styczniu 2012 r. kościół p.w. św. Józefa został zaliczony w poczet zabytków kultury. Zbudowany w okresie recesji gospodarczej w Niemczech z mało trwałych materiałów budowlanych, pilnie wymaga intensywnego remontu. Do tej pory wykonano izolację fundamentów i ścian, remont (renowację) posadzki, wymianę drewnianych podłóg i ławek. Było to możliwe i zostało przeprowadzone dzięki dużej, przez lata świadczonej aktywnej ofiarności tej małej stosunkowo parafii (ok. 2000 wiernych). Koszty niezbędnego remontu zaczynającego przeciekać dachu, Rada Parafialna nie byłaby w stanie pokryć jedynie z zebranych darowizn obecnych i dawnych członków parafii, za które z całego serca dziękujemy. Zrozumienie i pomoc osiągnięto we władzach samorządowych (Prezydent Miasta Racibórz), planujących udzielić dotacji na remont kościoła w tym roku oraz w Ministerstwie Kultury Niemiec, które wyraziło zgodę na pokrycie reszty kosztów remontu dachu z funduszy federalnych przeznaczonych na utrzymanie zabytków kultury w Europie Wschodniej. Sukces, w tym wypadku uzyskanie dotacji z Niemiec, ma „wielu ojców”. Na pierwszym miejscu należy tu wymienić dobrą współpracę w tym zakresie Rady Parafialnej z Mniejszością Niemiecką oraz znalezienie niezbędnej, pośredniczącej instytucji pozarządowej w Niemczech. W efekcie wspólnych starań została nią rzymsko-katolickiej parafia w Düren (Nadrenia-Westfalia) Zamierzenia na przyszłość: Remont dachu zaplanowano na wiosnę i lato bieżącego roku. Obejmować on będzie wzmocnienie konstrukcji więźby dachowej, impregnację przeciwpożarową i przeciwgrzybiczną, wymianę dachówek na nowe, nowe obróbki blacharskie, nową instalację odgromową, izolację cieplną stropu nad kościołem oraz prace wykończeniowe. Parafia posiada wszystkie niezbędne dokumenty potrzebne do prowadzenia prac remontowych: - zatwierdzony projekt budowlany, - pozwolenie konserwatorskie, - pozwolenie na budowę. W wyniku ogłoszonego przetargu Rada Budowy wyłoniła wykonawcę tej inwestycji a Ksiądz Proboszcz zatwierdził ten wybór. Z wykonawcą podpisano już stosowną umowę. Zakupione zostały niezbędne, podstawowe materiały budowlane (dachówka oraz wełna mineralna) które pozostają w depozycie u dostawców do czasu rozpoczęcia robót. Prace remontowe potrwają do września 2013 r. a uroczyste zakończenie planowane jest na sobotę 12 października 2013 r., tj. dokładnie w 60 rocznicę śmierci ks. Prałata Ulitzki i 102 rocznicę urodzin ks. Prałata Gade. Dziękczynne nabożeństwo w odnowionym kościele św. Józefa będzie muzycznie oprawione prapremierą wyjątków mszy śpiewanej, do której tekst napisał Carl Ulitzka. Równocześnie Rada Parafialna planuje uczczenie obu księży wspólną tablicą pamiątkową. Zarówno Carl Ulitzka jak Bernhard Gade – tak różni w swej osobowości – byli prześladowani przez oba polityczne systemy totalitarne panujące w naszej części Europy – niemieckich narodowych socjalistów i polskich komunistów. Obaj, wśród wielu cnót, które ich wyróżniały ponad przeciętność, chociaż wyraźnie deklarowali swoją narodowość, byli otwarci i czynnie służyli mniejszościom narodowym: polskiej i niemieckiej. Powszechność oraz ponadnarodowy charakter Katolickiego Kościoła stał w ich poczynaniach zawsze na pierwszym miejscu. W tym obydwaj mogą być zaliczeni do grona pionierów wspólnej, ponadnarodowej Europy. Ks. Krystian wraz z Radą Parafialną - luty 2013 Bescheid des Pfarrgemeinderates über die Gründe der Bemühungen zur Renovierung unserer Kirche, Stand der organisatorischen Vorbereitungen und Pläne für die nächste Zukunft. Etwas aus der Geschichte: In der Zwischenkriegszeit kam auch der modernistische Baustil nach Oberschlesien. Unter anderem entstand das neue Arbeiterviertel Ratibor-Ottitz. Es besteht aus ungefähr 100 einheitlichen Siedlungshäusern, einer Schule und einer Kirche. Bauherr dieser Kirche war Prälat Carl Ulitzka und der erste Pfarrer war der musterhafte gottesfürchtige und sehr bescheidene Prälat Bernhard Gade. Er bekleidete sein Amt viele Jahre, von 1938 bis 1990. Als Schutzpatron der im Jahre 1938 konsekrierten Kirche wählte man den Hl. Josef (Behüter der Arbeiter). Stand heute: Als Ergebnis zweier in den letzten Jahren durchgeführten Ausstellungen über die modernistischen Bauten in Ratibor und Oberschlesien wurden auch die stilistischen Vorzüge der St. Josefkirche in Ratibor-Ottitz wahrgenommen. Die im Jahre 2011 unternommenen Bemühungen, diese Kirche in das Denkmalschutzregister der Woiwodschaft Schlesien aufzunehmen, waren im Januar 2012 erfolgreich. Die St. Josefkirche ist seitdem als Kulturdenkmal anerkannt. Sie war während der wirtschaftlichen Rezession der Zwischenkriegszeit aus weniger dauerhaften Baumaterialien errichtet worden und brauchte dringend eine Renovierung. Bis jetzt wurden die Grundmauern und die Wände isoliert, der Fußboden renoviert, der hölzerne Dielenteil und die Bänke ausgewechselt Dies war möglich durch die langjährige Opferbereitschaft der relativ kleinen Pfarrgemeinde (ungefähr 2000 Seelen), für die wir aus ganzem Herzen danken. Die Kosten der Sanierung des undichten Daches konnte der Kirchengemeinderat nicht aus weiteren Spenden decken. Verständnis und Hilfe fand man bei den Ratiborer Kommunalbehörden (Oberbürgermeister der Stadt Ratibor), die im laufenden Jahr eine Zuwendung für die Renovierung der Kirche erteilten, und im Deutschen Bundeskulturministerium das bereit ist, die Restkosten der Dachrenovierungskosten zu tragen. Diese letztgenannte Zuwendung stammt aus denjenigen deutschen Bundesmitteln, die unter anderen für die Erhaltung von früheren deutschen Kulturdenkmälern in Osteuropa zur Verfügung stehen. Ein Erfolg, hier die Zuteilung einer Zuwendung aus Deutschland, „hat viele Väter“. An erster Stelle soll hier die gute Zusammenarbeit des Kirchengemeinderates mit der deutschen Volksgruppe vor Ort erwähnt werden. Weiterhin mußte eine nach deutschen Vorschriften unentbehrliche außerstaatliche Institution als vermittelnder Partner in Deutschland gefunden werden. In unserem Fall half uns die Römisch – Katholische Pfarrgemeinde in Düren (Nordrhein – Westfalen). Zukunftspläne: Die Dachrenovierung ist für Frühling und Sommer des laufenden Jahres geplant. Dabei wird der Dachstuhl verstärkt und es werden eine Feuerschutzimprägnierung und eine Resistenzimprägnierung gegen Pilzbefall angebracht. Die Dachziegel werden erneuert, Klempner-Blecharbeiten werden durchgeführt, eine neue Blitzschutzanlage wird angebracht, die Decke über der Kirche wird wärmegedämmt und kleinere Schäden werden beseitigt. Die Gemeinde besitzt alle nötigen Unterlagen und Genehmigungen zur Durchführung der Renovierungsarbeiten: - ein bestätigtes Bauprojekt, - die Erlaubnis des Denkmalschutzbeauftragten, - die Bauerlaubnis. Nach der erforderlichen Ausschreibung hat der Baurat eine Firma zur Ausführung aller Arbeiten ausgewählt, der Pfarrer hat diese Auswahl bestätigt. Mit der Baufirma wurde ein entsprechender Vertrag geschlossen. Eingekauft wurden bisher die wichtigsten benötigten Baumaterialien (Dachziegel und Mineralwolle), die als Depositum bis zum Anfang der Bauarbeiten beim Verkäufer verbleiben werden. Die Renovierungsarbeiten werden bis zum September dauern und ihr feierlicher Abschluss ist für Samstag, den 12 Oktober 2013 geplant, das ist genau am 60. Todestag des Prälaten Ulitzka und am 102. Geburtstag von Prälat Gade. Der Dankgottesdienst in der frisch renovierten St. Josefkirche wird musikalisch begleitet werden mit einer Uraufführung einiger Teile der III. Deutschen Singmesse, zu der Texte von Prälat Ulitzka verwendet werden. Gleichzeitig will der Kirchengemeinderat beide Priester mit einer gemeinsamen Gedenktafel ehren. Sowohl Carl Ulitzka wie auch Bernhard Gade – so verschieden sie waren in ihren Charakterzügen – wurden verfolgt von den totalitären Systemen, die in unserem Teil Europas regierten – von den deutschen Nationalsozialisten und von den polnischen Kommunisten. Beide Priester bekannten sich klar zu ihrer Nationalität, sie waren aber für andere offen und dienten auch den Volksminderheiten, zunächst der polnischen, später der deutschen. Die Allgemeinheit und der übernationale Charakter der katholischen Kirche standen immer für beide Prälaten an erster Stelle. Deshalb können beide als Vorkämpfer eines gemeinsamen überstaatlichen Europas angesehen werden. Drodzy Parafianie, mamy ogromny zaszczyt poinformować Was o szczęśliwym finale starań o pozyskanie dotacji na remont naszego kościoła parafialnego pw. Świętego Józefa w Raciborzu – Ocicach. W dniu 12 grudnia 2012 r. otrzymaliśmy w końcu upragnioną wiadomość z parafii w Duren/Niemcy o pozytywnym rozpatrzeniu naszego wniosku w Ministerstwie Kultury Niemiec i przyznaniu nam bezzwrotnej dotacji na wykonanie generalnego remontu dachu naszego kościoła. W ten sposób mamy już w 100% zabezpieczenie finansowe naszej inwestycji, którą jak Bóg da, rozpoczniemy na wiosnę 2013 r. Z tego miejsca chcielibyśmy jako Rada Parafialna podziękować tym wszystkim, którzy przyczynili się do tego sukcesu finansowego: - w pierwszym rzędzie dziękujemy Wam Drodzy Parafianie za systematyczne wpłaty na konto parafialne z przeznaczeniem na planowany remont dachu i dalsze zamierzenia. - następne podziękowania należą się naszej partnerskiej parafii pw. Św. Łukasza w Duren/Niemcy, którzy są gwarantem przed rządem niemieckim w naszej sprawie i skutecznie załatwili wiele urzędowych spraw z tym związanych, - kolejne podziękowania należą się następującym wszechzwiązkowym instytucjom Republiki Federalnej Niemiec: Związkowi Wschodnio- i Środkowoniemieckich Stowarzyszeń CDU/CSU (OMV) w Bonn, Ministerstwu Kultury w Bonn, Urzędowi Zarządzania i Administracji w Kolonii. - podziękowania należą się również naszym władzom samorządowym, Prezydentowi Miasta Raciborza za zagwarantowanie w budżecie na rok 2013 kwoty na dotację na remont naszego kościoła. Jesteśmy przekonani i deklarujemy z całą odpowiedzialnością, że otrzymane środki finansowe przeznaczymy na profesjonalne wykonanie remontu, zgodnie z pozwoleniem na budowę, dokumentacją techniczną i sztuką budowlaną. O postępach prac związanych z tą inwestycją będziemy Was Drodzy Parafianie na bieżąco informować. Za Radę Parafialną – koordynator projektu Feliks Monasterski 16 grudzień 2012r Liebe Pfarrgemeinde, mir kommt eine große Ehre zu Euch über ein glücklichen Abschluss der Bemühungen um Subventionen für die bevorstehende Renovierung unser St. Josefkirche in Ratibor – Ottitz, zu benachrichtigen. Am 12. Dezember 2012 bekamen wir schließlich aus der partnerschaftlichen Pfarrgemeinde St. Lukas in Düren die Nachricht nach der wir uns schon lange gesehnt haben. Das Bundeskulturministerium in Bonn nach der Überprüfung des Antrages hat diesen positiv eingeschätzt worauf das Bundesverwaltungsamt diesen bewilligt hat. So haben wir schon 100 % -ig den Finanzierungsplan abgesichert und wenn Gott will fangen wir im Frühjahr mit den Bauarbeiten an. Von dieser Stelle möchten wir als Pfarrgemeinderat allen danken die zu der Absicherung der Finanzierung beigetragen haben. - an erster Stelle danken wir Ihnen – den jetzigen und früheren Pfarrgemeindemitgliedern, die systematisch für die Renovierung des Daches der Kirche Spenden auf das Bankkonto eingezahlt haben. - Der nächste Dank geht an die Partnergemeinde St. Lukas in Düren die als Garant in unser Sache vor der Bundesregierung steht und mit Erfolg viele damit verbundene Formalitäten erledigte, - weiter danken wir folgenden Deutschen Bundesanstalten den Ost- und Mitteldeutschen Vereinigungen der CDU/CSU (OMV) den Beauftragten der Bundesregierung für Kultur und Medien dem Bundesverwaltungsamt - Dank gehört sich auch den Selbstverwaltungsbehörden, dem Präsidenten der Stadt Ratibor, für die Garantie einer Zuwendung im Stadtbudget des Jahres 2013 – für die Renovierung des Dachstuhles unser Kirche. Wir sind überzeugt und garantieren mit voller Verantwortung, dass die erhaltenen Zuwendungen und Spenden professionell für die Durchführung der Renovierung verwendet werden, in Eintracht mit der Baugenehmigung, der technischen Dokumentation und bestehenden Baukunst. Über die Fortschritte der Arbeiten werden wir Sie – werte Pfarrgemeindemitglieder - laufend informieren. Für den Gemeinderat – Koordinator des Projektes Feliks Monasterski 16 Dezember 2012 Szanowni Parafianie! Miło mi jest poinformować, w imieniu Rady Parafialnej o stanie prac inwestycyjnych w naszym kościele. Pomimo, że nie widać tego gołym okiem prace związane z inwestycją: generalny remont dachu postępują do przodu. Trwa cały czas najtrudniejsza i mocno skomplikowana sprawa uzyskania wszystkich pozwoleń przewidzianych Prawem Budowlanym oraz składanie i kompletowanie wniosków o dofinansowanie naszych zamierzeń z różnych źródeł: krajowych i zagranicznych. Ale po kolei. Wykonany Projekt Techniczny remontu naszego kościoła został pozytywnie oceniony i zatwierdzony przez Wojewódzkiego Śląskiego Konserwatora Zabytków w Katowicach, Kurię Diecezjalną w Opolu oraz Starostwo Powiatowe w Raciborzu. Mamy ważne pozwolenie na budowę. Wobec powyższego, w świetle prawa możemy przystąpić do prac remontowych. Czynimy również (miejmy nadzieję skuteczne) starania o pozyskanie dodatkowych środków na potrzeby tego remontu. Złożone zostały wnioski do 3 różnych instytucji mogących nam udzielić wsparcia finansowego. Każda z tych instytucji ma swoje wysokie wymagania do spełnienia, potrzeba wykazać się dokumentacją uzasadniającą takie wsparcie, więc prace te trwały przez ponad rok. Biurokracja rządzi się własnymi prawami, wymagania są ogromne, ale myślę, że skutecznie uda nam się to wszystko niebawem zrealizować. Złożyliśmy wnioski o dotacje do następujących instytucji: Ministerstwo Kultury Niemiec - Urząd Miasta Racibórz - Starostwo Powiatowe w Raciborzu. W najbliższych dniach (tygodniach) rozstrzygnięte zostaną nasze wnioski, z dużą dozą prawdopodobieństwa pozytywnie. Poinformujemy Was o tym niezwłocznie. Aby złożyć te wnioski należało przedstawić (szczególnie do Niemiec) dziesiątki dodatkowych dokumentów, przetłumaczyć je na język niemiecki (tłumaczenia przysięgłe), zdobyć wiele pozwoleń i uzgodnień, znaleźć partnerską parafię w Niemczech, która w naszym imieniu zawnioskuje do rządu niemieckiego o wsparcie itd. Bardzo dużą pomocą w tym względzie wykazuje się Pan Josef Gonschior, bez pomocy którego nie bylibyśmy w stanie wiele uczynić i za co jesteśmy Mu bardzo wdzięczni. Również przepisy związane z dotacjami wiążą nam ręce. Nie możemy rozpocząć prac przed otrzymaniem dotacji pod groźbą jej nie przyznania. To jest dla nas największy stres, ponieważ część prac moglibyśmy już zacząć (jak choćby zakup dachówek czy drewna oraz ogłosić przetarg na wybór firmy budowlanej), ale niestety nie możemy. Praktycznie uciekł nam ten sezon budowlany – ryzykiem byłoby liczyć na długą i bezdeszczową jesień. Mając to na uwadze zmieniliśmy harmonogram prac, przekładając całość prac na wiosnę 2013 r. Jak Bóg pozwoli w zimie kupilibyśmy podstawowe materiały oraz wybrali w drodze przetargu firmę wykonawczą. Drodzy Parafianie, w tym miejscu mamy do Was prośbę o dużą wyrozumiałość związaną z potencjalnymi niedogodnościami. Mamy tu na myśli szczególnie większy dyskomfort termiczny w kościele w nadchodzącą zimę. Odkrytego stropu nad kościołem jesienią 2011 r. nie możemy przykryć wełną mineralną jak to jest w projekcie, do czasu uzyskania dotacji. Liczymy się z wizytą osób z Niemiec i gdybyśmy zaczęli prace wcześniej, moglibyśmy mieć ogromne kłopoty. Dlatego prosimy o wyrozumiałość i zrozumienie że tak musi być oraz w razie potrzeby założenie cieplejszych ubrań J. Myślę, że tych kilka uwag przybliży Wam stan zaawansowania remontu naszego kościoła. W dalszym ciągu apelujemy o wspieranie materialnie i duchowo naszych, wspólnych inwestycji. Zasady wpłat i numer konta parafialnego są podane w gazetce parafialnej i na stronie internetowej. W imieniu Rady Parafialnej: mgr inż. budownictwa Feliks Monasterski - listopad 2012 Informacja Rady Parafialnej na temat planów inwestycyjnych w naszym kościele w 2012 r. W związku z licznymi pytaniami w trakcie kolędy dotyczącymi prac remontowych przedstawiamy poniżej krótką informację na ten temat. Jak już wcześniej Was informowaliśmy, stan techniczny dachu, stropu i elementów budowlanych naszego kościoła wymagają niezbędnych i gruntownych remontów. Ekspertyza techniczna, którą wykonał na nasze zlecenie niezależny, uprawniony konstruktor budowlany wykazała wiele pilnych do wykonania prac budowlanych. Dla celów sporządzenia ekspertyzy technicznej stanu naszego kościoła niezbędne było rozebranie części pokrycia dachowego, demontaż desek zniszczonej podłogi strychu oraz wywóz ok. 4 ton starej polepy i pozostałości budowlanych. Prace te pozwoliły w sposób jednoznaczny stwierdzić, że zakres prac musi być kompleksowy i przeprowadzony w 2012r gdyż dalsze wstrzymywanie prac może zagrozić naszej świątyni poprzez zalewanie wodą opadową i w konsekwencji zawilgocenie i degradację murów, stropu i ścian. Na podstawie tych wszystkich informacji otrzymaliśmy następujący niezbędny zakres prac do wykonania: 1. Docieplenie stropu wełną mineralną 20 cm z paroizolacją na ruszcie aluminiowym . 2. Wykonanie nowych elementów konstrukcji dachu oraz wzmocnienie konstrukcji dachu ( płatwie, wiatrownice) 3. Montaż dodatkowych ściągów stalowych fi 24-ok. 120mb 4. Wymiana obróbek blacharskich 5. Wymiana i uzupełnienie obróbek blacharskich na murach. 6. Impregnacja całej konstrukcji dachu ( owado, grzybobójcza i ogniochronna) 7. Wymiana pokrycia dachówek z łatami i kontr łatami oraz folią izolacyjną. 8. Demontaż i ponowny montaż instalacji ogromu. 9. Skucie zmurszałych i luźnych tynków i wykonanie nowych tynków zewnętrznych i wewnętrznych. 10. Wykonanie nowych pomostów technicznych z desek nad stropem kościoła. Naprawa konstrukcji dachu, wymiana dachówek na nowe oraz innych elementów dachu są pracami niezbędnymi dla zabezpieczenia naszego kościoła przed degradacją wodą opadową. Izolacja cieplna stropu pozwoli na zmniejszenie strat ciepła (pewien dyskomfort termiczny odczuwamy tej zimy, w związku z wywiezieniem starej polepy – co było konieczne). Pozostałe prace wykończeniowe są determinowane naprawą dachu i dopiero potem będziemy planować następny zakres prac. Chcę poinformować Was jeszcze o jednej sprawie, a mianowicie starań o wpis do rejestru zabytków naszego kościoła. Proces ten trwa cały czas , decyzja (miejmy nadzieję że pozytywna) Śląskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków o wpisaniu do rejestru zabytków nieruchomych województwa śląskiego budynku naszego kościoła parafialnego ma zostać podjęta do końca miesiąca stycznia 2012 r. (a więc już po wydaniu tego numeru gazetki). Temat wpisu był przedmiotem obrad Wojewódzkiej Rady Ochrony Zabytków w Katowicach w dniu 19.01.2012 r. Miałem zaszczyt uczestniczyć w posiedzeniu Rady z upoważnienia Księdza Proboszcza prezentując przygotowaną przez Radę Parafialną folder – prezentację nt. historii kościoła i odpowiadając na pytania członków Rady o wykonane już prace i plany na przyszłość. O końcowym werdykcie poinformujemy parafian natychmiast po otrzymaniu decyzji. Na koniec chciałbym zaapelować do Was Drodzy Parafianie o deklaracje dobrowolnych wpłat na fundusz remontowy naszego kościoła. Zasady i sposób wpłat jest taki sam jak w latach ubiegłych. Wszystkie zgromadzone środki finansowe zostaną przeznaczone na konieczne prace, a wydatkowane kwoty zostaną rozliczone i przedstawione Wam jak zwykle w informacji rocznej. Z góry wszystkim wpłacającym serdecznie dziękujemy. Rada Parafialna - styczeń 2012 Renowacja naszej figurki Matki Bożej. Prace renowacyjne polegały na całkowitym oczyszczeniu figury z nawarstwień starych farb, jak również wzmocnieniu pęknięć i uzupełnieniu ubytków. Zmywanie starych powłok farb było wykonywane przy użyciu specjalistycznych środków chemicznych wspomaganych ręcznie i mechanicznie. Po usunięciu starych warstw farby, przystąpiono do wypełnienia ubytków i wzmocniono spękania. Do powyższych prac zostały użyte materiały mineralne, by wytrzymałość podłoża była większa niż wypełniacza. Został zastosowany specjalny materiał do prac sztukatorskich firmy Baumit Bayosan. Po likwidacji spękań i ubytków, figura została pokryta podkładem impregnującym którego zadaniem jest zabezpieczenie struktury przed wnikaniem wilgoci, wyrównanie chłonności i polepszenie przyczepności dla powłoki ostatecznej. Na powłokę ostateczną została zastosowana farba która oprócz odporności na warunki atmosferyczne i zagrzybienie, jest również odporna na umiarkowane szorowanie, co powinno w przyszłości zapewnić łatwość wyczyszczenia i odświeżenia figury. Zostały również oczyszczone głazy. Do ich oczyszczenia z narośli i mchów został również zastosowany specjalny środek chemiczny a następnie zmywanie ciśnieniowe. Szczególnie trudne do usunięci okazały się zacieki z woskowych zniczy. Do ich likwidacji musiała zostać usunięta wierzchnia warstwa głazu ponieważ wosk wniknął bardzo głęboko. Mały głaz został dodatkowo zaimpregnowany by poprawić jego estetykę i ułatwić czyszczenie w przyszłości. Odnowiony został również postument z Chrystusem oraz wyczyszczona została jego podstawa. Proszę zwrócić uwagę że po odnowieniu uwidoczniło się piękno, misterność i precyzja wykonania postumentu. Arkadiusz Praszelik - sierpień 2011 Informacja Rady Parafialnej o postępie prac renowacyjnych i remontowych naszego kościoła parafialnego w 2011 r. Drodzy Parafianie, realizując przyjęte plany prac modernizacyjnych i renowacyjnych naszego kościoła parafialnego podjęliśmy wiele działań o których pragnę Was poinformować. Mając na względzie ogromne potencjalne koszty wszystkich niezbędnych prac podjęliśmy działania w celu pozyskania zewnętrznych środków finansowych na remont naszego kościoła. Warunkiem koniecznym do możliwości aplikacji o środki zewnętrzne jest posiadanie przez nieruchomość statusu obiektu zabytkowego. W związku z tym, w dniu 22.02.2011 r. w porozumieniu i z upoważnienia Księdza Proboszcza złożyłem wniosek do Śląskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków o wpisanie do rejestru zabytków nieruchomych województwa śląskiego budynku naszego kościoła parafialnego. Pismem z dnia 29.07.2011 r. ŚWKZ poinformował nas o zleceniu opracowania karty ewidencji obiektu uprawnionemu wykonawcy, prace te potrwają do końca października. Po tym czasie wydana zostanie decyzja ŚWKZ - miejmy nadzieję pozytywna. Odbyliśmy już kilka nieformalnych rozmów z partnerami krajowymi i zagranicznymi mających na celu pozyskanie środków finansowych, nie uprzedzając faktów, możemy być lekko optymistyczni w tym temacie. Dopóki nie będziemy mieli formalnie zamkniętego tematu wpisu do rejestru zabytków, nie możemy tych spraw uzewnętrzniać. W stosownym momencie, jako Rada Parafialna deklarujemy, że poinformujemy Was o tym szczegółowo. Również prace remontowe i renowacyjne przebiegają zgodnie z ustalonym planem. Jak już wcześniej Was informowaliśmy, stan techniczny dachu, stropu i elementów budowlanych naszego kościoła wymagają niezbędnych i gruntownych remontów. Negatywnym doświadczeniem były też lipcowy deszcz, który spowodował zalanie stropu kościoła, w wyniku nieszczelności pokrycia dachowego. Dla celów sporządzenia ekspertyzy technicznej stanu naszego kościoła niezbędne było rozebranie części pokrycia dachowego, demontaż desek zniszczonej podłogi strychu oraz wywóz ok. 4 ton starej polepy i pozostałości budowlanych. Koszt tych prac wyniósł ok. 20.000 PLN. Prace te pozwoliły w sposób jednoznaczny stwierdzić, że zakres prac musi być kompleksowy i przeprowadzony w 2012 r., gdyż dalsze wstrzymywanie prac może zagrozić naszej świątyni poprzez zalewanie wodą opadową i w konsekwencji zawilgocenie i degradację murów, stropu i ścian. Doraźnie planujemy jeszcze w tym roku uszczelnienie silikonem pokrycia dachowego w celu zapobieżenia zalaniu przez wody opadowe ścian i stropu w sezonie jesienno – zimowym. Opracowana ekspertyza techniczna, wykonana przez zewnętrznego uprawnionego konstruktora wykazała następujący niezbędny zakres prac do wykonania: Docieplenie stropu wełną mineralną 20cm z paroizolacją na ruszcie aluminiowym. Wykonanie nowych lub wzmocnienie konstrukcji dachu ( płatwie, wiatrownice) Montaż dodatkowych ściągów fi 24-ok. 120mb Wymiana obróbek blacharskich - pasy nadrynnowe Wymiana i uzupełnienie obróbek blacharskich na murach. Impregnacja całej konstrukcji dachu ( owado, grzybobójcza i ogniochronna) Demontaż i ponowny montaż rynien. Wymiana pokrycia dachówek z łatami i kontr łatami oraz folią izolacyjną. Wymiana podbitki z deską czołową przyrynwową. Demontaż i ponowny montaż instalacji ogromu. Skucie zmurszałych i luźnych tynków i wykonanie nowych tynków zewnętrznych i wewnętrznych. Wykonanie nowych pomostów technicznych z desek nad stropem kościoła. Możliwe, że przy tej okazji lub później w zależności od zebranej kwoty, decyzji rady parafialnej i innych czynników nastąpi wymiana tynków sufitów z malowaniem całości kościoła lub tylko sufitu oraz naprawa i konserwacja atrap belek sufitowych. Szczegółowy kosztorys inwestorski jest opracowywany przez Pana Eugeniusza Pradelę i niebawem będziemy znali przypuszczalny koszt tych prac. Jak można zauważyć, w tym roku nie tylko sam obiekt kościoła był przedmiotem prac renowacyjnych, ale również elementy otoczenia zewnętrznego. Widząc zniszczenia dokonane przez czynniki atmosferyczne podjęliśmy decyzję o zleceniu prac renowacyjnych figury maryjnej, głazów oraz postumentu z Chrystusem. Prace renowacyjne polegały na całkowitym oczyszczeniu figury z nawarstwień starych farb, jak również wzmocnieniu pęknięć i uzupełnieniu ubytków. Zmywanie starych powłok farb było wykonywane przy użyciu specjalistycznych środków chemicznych wspomaganych ręcznie i mechanicznie. Po usunięciu starych warstw farby, przystąpiono do wypełnienia ubytków i wzmocniono spękania. Do powyższych prac zostały użyte materiały mineralne, by wytrzymałość podłoża była większa niż wypełniacza. Został zastosowany specjalny materiał do prac sztukatorskich firmy Baumit Bayosan. Po likwidacji spękań i ubytków, figura została pokryta podkładem impregnującym, którego zadaniem jest zabezpieczenie struktury przed wnikaniem wilgoci, wyrównanie chłonności i polepszenie przyczepności dla powłoki ostatecznej. Na powłokę ostateczną została zastosowana farba która oprócz odporności na warunki atmosferyczne i zagrzybienie, jest również odporna na umiarkowane szorowanie, co powinno w przyszłości zapewnić łatwość wyczyszczenia i odświeżenia figury. Zostały również oczyszczone głazy. Do ich oczyszczenia z narośli i mchów został również zastosowany specjalny środek chemiczny a następnie zmywanie ciśnieniowe. Szczególnie trudne do usunięcia okazały się zacieki z woskowych zniczy. Do ich likwidacji musiała zostać usunięta wierzchnia warstwa głazu ponieważ wosk wniknął bardzo głęboko. Mały głaz został dodatkowo zaimpregnowany by poprawić jego estetykę i ułatwić czyszczenie w przyszłości. Odnowiony został również postument z Chrystusem oraz wyczyszczona została jego podstawa. Proszę zwrócić uwagę że po odnowieniu uwidoczniło się piękno, misterność i precyzja wykonania postumentu. Koszt tych prac wyniósł ok. 2500 PLN. Szczegółowe rozliczenie wydatków związanych z remontem i modernizacją zostanie przedstawione jak zawsze w rozliczeniu rocznym i podane Wam Drodzy Parafianie do wiadomości. Miejmy nadzieję, że wszystkie działania te już podjęte jak i przyszłe będą przez Was Drodzy Parafianie wspierane duchowo i materialnie na dotychczasowych zasadach na chwałę Bożą, jak i pożytku doczesnego. W imieniu Rady Parafialnej: Feliks Monasterski sierpień 2011 Szanowni Parafianie! W ostatnim czasie zwrócono się do mnie z zapytaniem, co to są „prace związane z dociepleniem sufitu kościoła” o których mówił Ksiądz Proboszcz w kontekście robót zaplanowanych do zrealizowania w najbliższym czasie. Otóż, Drodzy Parafianie, Ksiądz Proboszcz użył skrótu myślowego, mówiąc w ten sposób. Chciałbym w kilku słowach pokazać co i z jakiego powodu powinniśmy i chcemy zrobić jako Wspólnota Parafialna dla naszego kościoła. Po pierwsze, dokonaliśmy w większym zespole oceny stanu technicznego naszego kościoła, dokumentacja fotograficzna jest do wglądu na stronie internetowej pod adresem: http://www.parafiaocice.neostrada.pl/strop/album/index.html Tam są zamieszczone zdjęcia (tylko niektóre) obrazujące jak wygląda stan naszego dachu, stropu nad nawą główna, murów poddasza, obróbek blacharskich oraz ciągów komunikacyjnych poddasza. Jednoznacznie widać postępującą degradację pokrycia dachu, zaciekanie murów w miejscach braku obróbek blacharskich oraz zamakanie polepy strychu. W związku z powyższym w pierwszej kolejności planujemy naprawę pokrycia dachowego ze wszystkimi pracami towarzyszącymi. Jest to ogromne, ale niezbędne przedsięwzięcie budowlane, organizacyjne a przede wszystkim kosztowne. Dopiero po tych pracach, możemy przystąpić do następnych. Rozważamy w planach remont konstrukcji sufitu kościoła wraz z jego dociepleniem. Konieczność tego remontu jest zasadna. Ze względu na duże straty ciepła należy docieplić strop nad kościołem i wykonać remont belek i podsufitki ze względu na pojawiające się ubytki, co może zagrozić bezpieczeństwu przebywających w kościele. Wykonaliśmy wstępną ekspertyzę stanu technicznego stropu nad kościołem dokonując odkrywek w celu określenia stanu konstrukcji stropu. Ze względu na docieplenie wełną musimy mieć pewność, że strop wytrzyma dodatkowe obciążenie. Zakres prac będzie obejmował docieplenie wełną mineralną, remont podsufitki i belek stropowych, remont oświetlenia i instalacji elektrycznej wewnętrznej, malowanie kościoła. Plany mamy ambitne i do zrealizowania. Wzorem lat poprzednich w trakcie kolędy rozprowadzone są dobrowolne deklaracje wpłat na potrzeby remontu naszego kościoła. Myślimy, że zaakceptujecie nasze plany. Tak jak poprzednie prace tak i te będą realizowane i nadzorowane przez fachowców o najwyższych kwalifikacjach, tak aby każda złotówka była wydana należycie i z pożytkiem dla naszej świątyni i nas wszystkich. W imieniu Rady Parafialnej mgr inż. Feliks Monasterski - marzec 2010 *Co się stało tak naprawdę ....* Specjalnie powołana przez Kurię Archidiecezji Białostockiej komisja bada niezwykłe zdarzenie, które miało miejsce w kościele św. Antoniego w Sokółce. Z badań dwóch niezależnych lekarzy specjalistów wynika, iż to, co znaleziono w naczyniu liturgicznym wypełnionym wodą, w którym wcześniej umieszczona była konsekrowana Hostia, jest fragmentem ludzkiego mięśnia sercowego. Z opisu zdarzenia przedstawionego nam przez ks. Andrzeja Dębskiego, rzecznika prasowego białostockiej kurii, wynika, że podczas udzielania Komunii św. w kościele pw. św. Antoniego w Sokółce jeden z księży upuścił konsekrowaną Hostię. Umieszczono ją w naczyniu liturgicznym zwanym vasculum wypełnionym wodą. - Zrobiono to, żeby Komunikant rozpuścił się w wodzie, gdyż wierzymy, że jeżeli to nastąpi, rozpuszczony chleb eucharystyczny nie jest już ciałem Chrystusa - tłumaczy ks. Andrzej Dębski. Po kilku dniach ktoś zajrzał do vasculum i zobaczył, iż woda w nim jest barwy czerwonej, a Komunikant całkowicie się nie rozpuścił i posiada w swoim centrum jakby czerwoną plamkę. To zastanowiło księży, którzy ten zachowany fragment Komunikanta wyłożyli na kawałek płótna zwanego korporałem, aby Ten wysechł. Czerwony fragment Hostii po wyschnięciu nie zniknął, to skłoniło księży do tego, by Komunikant poddać badaniom. - Przeprowadzili je dwaj niezależni lekarze. Obaj stwierdzili, że substancja z centrum Hostii jest fragmentem mięśnia ludzkiego serca. Dlatego ks. abp Edward Ozorowski, metropolita białostocki, powołał specjalną komisję, która ma zbadać całą sprawę dotyczącą tego niezwykłego zjawiska - powiedział nam ks. Andrzej Dębski. - Pierwsze, czym się zajmą członkowie komisji, będzie zbadanie, czy nie było tu ingerencji osób trzecich - dodaje. Komisja na razie przesłuchała księdza, który włożył Komunikant do vasculum z wodą. Ten o przebiegu zdarzeń zeznawał pod przysięgą. Nie wiadomo jeszcze, ile zajmie komisji zbadanie tego niezwykłego zdarzenia. Jednak na pewno, z uwagi na powagę sprawy, nie będzie ona działać w pośpiechu. - Dopiero gdy będziemy mieć pewność, że doszło do zjawiska nadprzyrodzonego, zawiadomimy o nim Stolicę Apostolską - oświadczył ks. Andrzej Dębski. Adam Białous, Białystok-październik 2009 Ksiądz - felietonista (z okazji 50-lecia święceń kapłańskich) Trafną ocenę rzeczywistości w połączeniu z duszpasterskim doświadczeniem i życiową mądrością odnaleźć można w "Zapiskach wiejskiego proboszcza". Książeczkę tę tworzy zbiór felietonów ukazujących się na łamach "Gościa Niedzielnego". Autorem ich jest zabełkowski kapłan, ks. Hubert Mikołajec. W felietonach ukazał on osobiste wspomnienia nierzadko przeplatane anegdotami. W sposób prosty a zarazem optymistyczny opisał nieustanne zmagania człowieka z codziennością. Poruszone zaś tematy nie są pozbawione refleksji i moralnego przesłania. Bliskie są szczególnie mieszkańcom Raciborszczyzny. Wiele publikacji poświęcił bowiem miejscom i ludziom tu żyjącym. W zbiorze zamieszono felietony z ostatnich lat oraz te z lat sześćdziesiątych,kiedy to ks. Hubert Mikołajec zaczynał publikować w "Gościu". Teksty dłuższe napisane w młodości, jak np. " Czarny Beppo" przybrały formę opowiadań. Początkowo utrzymywałem luźne kontakty z " Gościem". Byłem wówczas młodym zapracowanym wikarym, gdyż duszpasterstwo szczególnie w parafiach miejskich jest czasochłonne - opowiada ks. Hubert Mikołajec. Bardziej regularna wsółpraca zaczęła się od 1996r. Z inicjatywą zebrania felietonów w książkę wyszedł "Gość Niedzielny", wydawcą było zaś Wydawnictwo Świętego Krzyża w Opolu. Ks. Hubert Mikołajec urodził się 1935r. W Raciborzu Ocicach. Po maturze w 1954r. studiował w seminarium w Nysie i Opolu, gdzie w 1959r. przyjął święcenia. Jako wikariusz służył w kościołach w Opolu, Koźlu, Zabrzu, a następnie w Pawłowie. Od 1985r. jest proboszczem w parafii św. Jadwigi w Zabełkowie. Szczególnym zamiłowaniem ks. Mikołajec darzy literaturę piękną. Sięgając w młodości po pióro, zastanawiałem się czy warto pisać; tyle pięknych książek za ten czas można przeczytać- wspomina. Ksiądz szczególnie upodobał sobie niemiecką klasykę. Zamiłowanie poparte znajomością języka pozwoliło mu na skompletowanie m.in. wszystkich pozycji Tomasza Manna. Z rodziną niemieckiego pisarza utrzymywał bliskie kontakty. Korespondował z jego córką Eryką i synem Golo Mannem, słynnym historykiem. Zabełkowianina pasjonowały też podróże. Poza wizytami w Niemczech i Szwajcarii, odwiedził m.in. Włochy, Holandię, Danię, Francję i Ziemię Świętą. Kilka jego felietonów nawiązuje do tych wypraw, zawsze jednak w kontekście ciekawych wydarzeń i spotkanych tam ludzi. Chętnie pisał o sporcie, którego jest miłośnikiem. Znajomość sportu pomagała mi w duszpasterstwie z młodzieżą. Gdy byłem wikarym w Zabrzu, królował tam słynny wtedy Górnik Zabrze, a z nim tak znani piłkarze, jak Lubański, Oślizło czy Kostka z Markowic. Będący u szcytu sławy Kostka chodził do naszego kościoła w Zabrzu, a jego obecność bardziej działała na młodzież niż kazanie księdza. Z tygodnikiem ks. Hubert Mikołajec współpracował anonimowo, publikując pod pseudonimem w rubryce "Kącik wiejskiego proboszcza". Kiedy przed Bożym Narodzeniem, podczas promocji książki, wydało się, kto jest autorem felietonów zaprzestał pisania. Czasem "Gość" molestuje mnie, by znów publikować- mówi kapłan. / wrzesień 2009 / *Drodzy Parafianie,* zakończyliśmy pomyślnie 3 (i ostatni) etap renowacji naszej posadzki w kościele. W czwartek, 23.04.2009 pracownicy firmy Polers wykonali druga impregnację posadzki po sezonie zimowym i tym samym zakończyli wszystkie prace z tym związane. Impregnacja została wykonana specjalnym preparatem ECLIPSE POROUS SURFACE TREATMENT o następujących właściwościach: impregnat przeznaczony do zabezpieczania powierzchni z kamienia naturalnego. Stosowanie środka ECLIPSE POROUS SURFACE TREATMENT skutecznie zabezpiecza powierzchnie uniemożliwiając ich zaplamienie, wnikanie wilgoci, soli, plam cementowych. Zabezpiecza przed powstawaniem rdzawych plam powstałych w wyniku zachodzenia naturalnej reakcji chemicznej cząsteczek żelaza (znajdujących się w kamieniu), a wodą pochodzącą z powietrza lub pozostającą na posadzce w trakcie mycia. W kwietniu 2010 r. zgodnie z umową i przyjętym harmonogramem prac odbędzie się przegląd gwarancyjny, którego zadaniem będzie określenie ewentualnych miejsc w których posadzka wymaga jakichś prac, na koszt firmy wykonującej renowację. Świadomi tego, że materiał z którego wykonana jest posadzka kościoła nie jest najwyższego gatunku, planujemy po kilkunastu latach użytkowania, w miejscach najbardziej narażonych na ścieranie, wykonać krystalizację posadzki. Proces ten można opisać w skrócie w następujący sposób: krystalizacja polega na wydobyciu głębi koloru posadzki, jej powierzchniowym utwardzeniu i zabezpieczeniu oraz nadaniu lustrzanego połysku przy jednoczesnym zachowaniu antypoślizgowości. Miejmy nadzieję, że będziemy mogli użytkować posadzkę w naszym kościele przez następnych kilkadziesiąt lat, na chwałę Bożą i ku wygodzie i zadowoleniu estetycznym Parafian. Feliks Monasterski *V rocznica wejścia Polski do Unii Europejskiej.* Ideologowie komunistyczni budowali w nas przez lata uprzedzenie, strach, niechęć, wstręt, pogardę, nienawiść do Zachodu. Konsekwentnie odcinali nas - nie tylko paszportem, ale i najróżniejszymi oszczerstwami, które rzucali na Zachód, ażeby nas do niego zniechęcić. I ta propaganda zrobiła swoje. Mamy uprzedzenia, obawę. Wobec Niemiec, Francji, Anglii, Włoch - wobec całego Zachodu. Mało z tego. Wszczepiali nam niechęć nie tylko do Zachodu, ale i do Wschodu, Południa, Północy. Do naszych braci sąsiadów z Bloku Wschodniego. Do Czechów, Węgrów, Litwinów. Odcinali nas, zamykali nas w tej naszej polskości związanej bezpośrednio i szczelnie z Moskwą. Chcieli, żebyśmy zapomnieli o tym, że dawniej tak nie było, że mieliśmy kontakty z całym światem, z całą Europą. Nie tylko kontakty, ale i pokrewieństwa, i powinowactwa. I zapraszaliśmy na tron polski tych ludzi bez strachu, że nas wynarodowią. I najwyższy czas, żeby ten mur znieść, żeby tę „żelazną kurtynę” usunąć, która nas dzieliła i dalej dzieli od Zachodu, ale i od Wschodu, Północy i Południa. Żeby usunąć te strachy, te fobie, te obawy, te kompleksy, te zahamowania. To nie tak, żebyśmy się mieli wyzbyć swojej tożsamości narodowej. Nie żebyśmy mieli zaprzestać być Polakami. To tylko będzie pogłębiona Polska, wzbogacona Polska. Ktoś powie: „Przecież to, o czym tu mówimy, dotyczy poprzedniego pokolenia. My z tym nie mamy nic wspólnego”. A więc nie jest tak. W nas drzemią tamte fobie. Przekształciły się może głównie w kompleks niższości. Czujemy się ubogimi krewnymi narodów Europy. I z tego trzeba sobie zdawać sprawę. I świadomie z tego kompleksu wyrastać. A do tego trzeba nam polskiej kultury, profesjonalizmu, polskiej odwagi, fantazji, pomysłowości, inicjatywy. Nie na pokaz, nie żeby zaimponować, ale żeby być prawdziwie współtwórcą polskiej Europy. Ale gdy już mowa o kompleksach, trzeba natychmiast powiedzieć o kompleksie, który jest odwrotnością poprzedniego. My jesteśmy z natury przekorni. I gdyśmy słyszeli o „złym Zachodzie”, tośmy zaczęli być go ciekawi. Gdy mówiono nam o pogardzie - zaczęliśmy podziwiać. I tak daliśmy się wciągnąć w kolejny kompleks - bezkrytycznego zachwytu Europą. Co jest równie niebezpieczne jak poprzedni kompleks. Nie można akceptować wszystkiego, co się w Europie dzieje - ani w kulturze, ani w życiu społecznym czy politycznym. Trzeba mieć obiektywny osąd. I wiedzieć, czego się chce. I pozostać sobą. Mądry kronikarz kiedyś napisze, że dla Polski prawdziwy koniec drugiej wojny światowej to nie był rok 1945 ani nawet rok 1989. Mądry kronikarz napisze, że prawdziwym końcem drugiej wojny światowej dla Polski był rok 2004, bo stał się początkiem normalnego życia Europy. Bo w tym roku, 2004, powróciliśmy do Europy. Powróciliśmy - bośmy zostali stamtąd wyrwani. Przez Jałtę. Chociaż od 89 roku mamy prawdziwą Rzeczpospolitą Polską, ale w nas zostało dużo z lat niewoli. Za długo tkwiliśmy pod okupacją - hitlerowską, a potem radziecką. I to spustoszenie, które wywołały w naszej kulturze narodowej i osobowej, trwa do dziś. Do dziś jeszcze z tego w części nie wyrośliśmy, nie wyzbyliśmy się tego kaftana, co się nazywa "człowiekiem sowieckim". Stąd też Unia Europejska - jej struktury, styl życia, sposób myślenia, sposób pracy - to jest dla nas zupełna zmiana kierunku, o 180 stopni. Ktoś mi powie: "Przesada. Znam Zachód, byłem tam. Widziałem go wiele razy. I mogę powiedzieć: nie ma jakichś zasadniczych różnic pomiędzy nami a Zachodnią Europą". Co innego jechać tam w charakterze turysty. Nawet co innego stanowi praca w charakterze zbieracza truskawek i kalafiorów w Holandii czy winogron we Francji. To jeszcze nie jest życie w Europie. Trzeba uważnie nadsłuchiwać wszystkich odgłosów tego zachodniego świata. Trzeba bardzo wyczulić się na to, co znaczy życie w zachodnim świecie. Na pewno to oznacza profesjonalizm: dużą fachowość, wiedzę, specjalizację. Dużą pracowitość. Precyzyjną organizację pracy. Ale to oznacza kulturalny sposób bycia, również kulturalny wygląd zewnętrzny człowieka. Już dość z łachmaniarskim wyglądem. Teraz człowiek musi się dobrze prezentować. Nie może być odrażający, byle jaki, czy nawet brudny, flejtuch. Musi być przyzwoicie ubrany, uczesany. Zachowujący się nienagannie - przy stole, w gabinecie, w rozmowie, w kontaktach, przy posiłkach, tak w zachowaniu jak w umiejętności wyrażania się. Należy nieustannie zdawać sobie sprawę z tego, że nasiąkliśmy "bylejakością" i że trzeba przeorientować swój styl życia, nie nerwowo, ale stopniowo i bez kompleksów. Trzeba więc mieć cierpliwość do siebie i mieć cierpliwość do świata, w który wchodzimy. Nie należy się go bać. Trzeba liczyć na geniusz polski, który tkwi w każdym z nas, który tkwi w narodzie polskim. Który jest sprawdzony po tysiąc razy. A wreszcie - bądźmy razem. Wspierajmy się wzajemnie. Wtedy nas uszanują, gdy będziemy stanowili zwartą społeczność. Przyjmujmy to, co dobre. Uczmy się tego, co dobre. Odrzucajmy to, co głupie, małe, płaskie, płytkie, niewarte spojrzenia. Dopiero wtedy nastąpi prawdziwy koniec wielkiej wojny. Rok 2004 był dla nas historyczną datą. Ważną tak bardzo jak 1918 rok i odzyskanie niepodległości kiedyś. (na podstawie: „My w Europie – Europa w nas”, „Prawdziwy koniec II wojny światowej”: ks. Mieczysław Maliński) Feliks Monasterski. Ty jesteś biznesmenem. O kim myślimy, gdy mówimy biznesmen ? Gdy zatrzymamy się przy tym słowie, to musimy stwierdzić, że pojawiło się ono dopiero po upadku systemu komunistycznego. Owszem, był dawniej „badylarz”, był „prywaciarz” ale tworzyły one inną kategorię, tamten ustrój posługiwał się nimi w innych celach, chciał wyrobić w nas przekonanie, że mamy do czynienia z oszustem lub wyzyskiwaczem, który chce się dorobić na krzywdzie ludzkiej. Biznesmen to po prostu „człowiek interesu”. Dawniej było jedno przedsiębiorstwo, które nazywało się „państwo”. Wszyscy obywatele byli pracownikami tego przedsiębiorstwa. Obywatel miał tylko wykonywać polecenia, które otrzymywał. Partia troszczyła się o wszystko: o popyt i podaż, ile czego ma być produkowane, ilu absolwentów w ciągu danego roku musi opuścić szkolne mury i rozpocząć pracę, gdzie postawić most, ile ma kosztować chleb, ile ma zarabiać murarz a ile architekt itp. Krótko mówiąc, był to model państwa nadopiekuńczego, które z obywatela czyniło bezwolną jednostkę. I nagle tamta rzeczywistość opadła jak mgła i naszym oczom ukazała się zupełnie nowa sytuacja. Ta nowa sytuacja sprowadza się do stwierdzenia: „ Teraz ty zajmiesz się wszystkim osobiście”. I choć upłynęło trochę lat, są ludzie, którzy wciąż nie zrozumieli, co się stało. Myślą i mówią językiem tamtego ustroju. Nie dość na tym. Marzą o tym, żeby państwo w dalszym ciągu funkcjonowało na dawnych zasadach. Każdy miał swoją pensję, każdy miał pracę (co jest nieprawdą), każdy zarabiał – plus minus równo (co również jest nieprawdą). Człowiek w robocie się nie przemęczał. Teraz siedzimy na bezrobotnym. Jest to obraz uproszczony, ale tak jakoś myśli wielu ludzi. Zapominają, że państwo komunistyczne było państwem fikcji: istniało dzięki zaciąganym pożyczkom, które teraz musimy spłacać. Pytamy, co się więc zmieniło ? Dawniej byliśmy zniewoleni przez państwo, teraz została nam przywrócona wolność osobista. Teraz sami decydujemy o swoim losie. My jesteśmy odpowiedzialni za siebie i za społeczeństwo, w którym żyjemy. Mówiąc w skrócie: my jesteśmy biznesmenami. Zdziwisz się: „Nie mam fabryki, nie mam sklepu, nie mam kamienicy, nie mam parcel – w ogóle nic nie mam, jak to jestem biznesmenem ?!” Masz siebie. I to jest twoja największa wartość – ty sam, każdy z nas. Gdybyś miał nawet Rolls-Roysa i milion dolarów na koncie, to byłbyś najwyżej kapitalistą. Biznesmenem jesteś dlatego, że ty sam stanowisz wartość. Każdy z nas stanowi wartość. Przez to, że jest tym kim jest. W tej nowej rzeczywistości, którą możemy prowizorycznie nazwać kapitalistyczną, każdego nazywamy biznesmenem. Teraz my jesteśmy właścicielami siebie, teraz musimy manipulować i sterować sobą sami. I wszystko spadło nam na głowę. I popyt, i podaż, i handel, i przemysł, i gospodarka rolna. I co kupić, i co sprzedać, i za ile, i u kogo. I musimy się umieć w tym znaleźć. Jako biznesmen; jako człowiek interesu! Do swojego interesu wnosisz to, czegoś się nauczył w szkołach, to co otrzymałeś w domu, w zakładzie pracy, zdobyłeś podczas wyjazdów, także za granicę, na praktykę, na staż. Ale liczy się przede wszystkim – twoja inteligencja, twoja mądrość, twoja wyobraźnia, zdolność kojarzenia, szybkość reakcji, skłonność do ryzyka, solidność – twoja osobowość. To są najważniejsze twoje aktywa. Jesteś biznesmenem. Ludzie potrzebują twojej pomocy. Potrzebują ciebie. Potrzebują twojego kapitału – fachowego, intelektualnego, moralnego! Na to, żeby być biznesmenem – niezależnie od tego, czy jesteś uczniem, studentem, żoną, matką, dziewczyną, chłopcem, ojcem, mężem i nic więcej, na to, żeby być biznesmenem, aby wytrzymać to tempo, szczególnie zadbaj o swoją religijność. Innymi słowy: idź przez życie praktykując swoją religię. Razu pewnego św. Wincenty a Paulo spotkał siostrę zakonną z dzbankiem, w którym była zupa dla chorych w szpitalu. Siostra zaczepiła go w drodze i mówi: „Proszę ojca, my mamy tyle pracy. Od rana do samej nocy. Czy ojciec uważa, że naprawdę to jest konieczne, żebyśmy codziennie były na Mszy Świętej? Czy nie wystarczy w niedzielę?” I jak anegdota mówi, on się tak na nią z miłością popatrzył i powiedział: „Żeby siostrze ten dzban z zupą nie zaciążył. On jest jeszcze lekki. Ale może zaciążyć. I żeby nie zaciążył, na to jest Msza Święta”. I my tak popatrzmy również na swoje życie. Na Mszę Świętą niedzielną. Chociażby na nią. Nie mówiąc o modlitwach rannych i wieczornych. Nam też może zaciążyć nasza praca. Aby nam ten nasz dzban nie zaciążył, umiejmy się modlić. Ksiądz Mieczysław Maliński w książce „A gdy się modlić będziecie …”: pisze: „Uważaj, żebyś się nie stał automatem do robienia pieniędzy, maszyną do liczenia, istotą, która tylko o nich myśli i marzy, im poświęca swój czas, swoje siły. Bo jeszcze chwila i przestanie istnieć dla ciebie dom, praca, odpoczynek, świętowanie, zniknie przyjaźń, miłość człowieka i Boga, a zostaną ci tylko one: pieniądze, które obiecywały wszystko, a nie dały nic, co ludzkie”. (F.R.M) kwiecień 2009 Pytania na które w Wielkim Poście warto znać odpowiedź Kto może ustanowić dni święte i dni pokuty w Kościele katolickim? Ustanawianie dni świątecznych oraz dni pokuty, wspólnych w całym Kościele, ich przenoszenie i znoszenie, należy do papieża. Natomiast biskupi diecezjalni mogą wyznaczać szczególne dni świąteczne lub pokutne dla swoich diecezji albo miejsc tylko w pojedynczych wypadkach. Kto może udzielić dyspensy (czyli zwolnienia) z obowiązku dnia świątecznego lub pokutnego? Proboszcz może udzielić w poszczególnych wypadkach dyspensy (zwolnienia) od obowiązku zachowania dnia świątecznego lub dnia pokuty, albo dokonać zamiany tego obowiązku na inne uczynki pobożne. Po co istnieją dni pokuty? Na podstawie prawa Bożego jesteśmy zobowiązani do czynienia pokuty. Stąd Kościół wyznaczył dni pokuty. Polegają one na tym, aby wtedy modlić się więcej, wykonywać dobre uczynki, podjąć akty umartwienia np. przez lepsze wypełnianie własnych obowiązków, zachowywanie postu i wstrzemięźliwości. Kiedy przypadają dni pokuty? Dniami pokutnymi są piątki całego roku oraz czas Wielkiego Postu. Co to jest wstrzemięźliwość, a co to jest post? Wstrzemięźliwość to rezygnacja ze spożywania mięsa lub innych pokarmów, zgodnie z zarządzeniem Konferencji Episkopatu (piątki w ciągu roku). Natomiast post (post ilościowy) polega na ograniczeniu się do spożycia w ciągu dnia tylko jednego posiłku (post ścisły) - obowiązuje w środę popielcową i Wielki Piątek. Kto jest zobowiązany do wstrzemięźliwości, a kto do postu? Ściśle mówiąc do zachowania wstrzemięźliwości zobowiązane są osoby, które ukończyły czternasty rok życia. Natomiast do zachowania postu (postu ilościowego) zobowiązani są wszyscy katolicy pełnoletni, aż do rozpoczęcia sześćdziesiątego roku życia. W niektórych krajach nie ma obowiązku powstrzymywania się od spożywania mięsa w piątek, ponieważ to Konferencja Episkopatu określa sposób postu i wstrzemięźliwości, choć wówczas te formy pokuty powinny być zastąpione uczynkami miłości. opr. ks. Krystian - marzec 2009 Nasze jubileusze Dom Boży pełen chwały, na ziemski patrzy krąg. Dom ten opromieniały, wszak z Bożych wyszedł rąk. Boże wielbim Cię, Boże prosim Cię, O Panie użycz sił, bym w Twoim domu żył. Tak śpiewa się po śląsku na kiermasz – z okazji rocznicy poświęcenia kościoła. Niedawno – 31.05-01.06.2008, obchodziliśmy uroczyście 70 lat istnienia kościoła i szkoły, ale właściwa uroczystość poświęcenia kościoła przypada na 29.05.2009. W październiku 1938 ksiądz prałat Ulitzka dostał zezwolenie na tymczasowe poświęcenie kościoła, aby dać wiernym z Ocic możliwość korzystania w czasie zimy już z własnej świątyni. I tak 70 lat temu przybył 23.12.1938 r. pierwszy duszpasterz do kościoła św. Józefa w Ocicach Ks. Bernard Gade, który nam był przez 57 lat duszpasterzem i ojcem w bardzo ciężkich czasach. Życie nowej parafii rozpoczęło się od przeprowadzenia misji trwających całe trzy tygodnie od 01.01.1939 do 22.01.1939 roku. Dały one widoczne efekty, spoiły ówczesnych mieszkańców Ocic z kościołem i stanowiły wyraźny impuls do rozwoju życia duchowego parafii. Misje te prowadzili ojcowie redemptoryści. Jak zapowiedział nasz obecny ksiądz proboszcz – my również stoimy na progu misji parafialnych, które planowane są na miesiąc wrzesień. Oby i one dały obfite plony, połączyły wszystkich mieszkańców z kościołem i parafią i rozwiązały wiele problemów tak jak 70 lat temu. Od samego początku bytności w swojej parafii ksiądz Gade zatroszczył się o potrzebne wyposażenie kościoła, powstały Stacje Drogi Krzyżowej, które zostały poświęcone w Wielkim Poście 1939 roku. Do Bożego Grobu udało się zdobyć piękną figurę Jezusa o do grobu złożonego , która przetrwała do naszych czasów. Podówczas zamówiono również chrzcielnicę i naczynia do sprawowania liturgii i mszy świętej. Od sióstr Sercanek, które prowadziły w Raciborzu Dom Dziecka otrzymała parafia figurę Zmartwychwstałego Pana. Urządzono też skromne ołtarze boczne. Na jednym z tych ołtarzy – ołtarzu Serca Jezusowego stała w okresie Bożego Narodzenia skromna szopka słomą kryta, dopiero w czasie wojny ks. Gade zakupił naszą obecną szopkę we Wrocławiu. Została ona wykonana w Bawarii w Oberammergau, w miejscowości rzeźbiarzy. (Szopka była zamówiona do Ameryki, ale realizacji tego zamówienia przeszkodziła wojna). 18.05.1939 roku odbyła się po raz pierwszy u nas Pierwsza Komunia Święta. Było to w Święto Wniebowstąpienia Pańskiego (czwartek), który wówczas był świętem oficjalnym. Niewielu zostało jeszcze tych, którzy 70 lat temu przyjęli Pierwszą Komunię Świętą w naszym nowym kościele. I jeszcze jedna bardzo ważna data z życia naszego kościoła. 29.05.1939 r. odbyła się uroczysta konkordancja kościoła przez Jego Eminencję Kardynała Adolfa Bertrama z Wrocławia, wielkiego dobrodzieja naszej nowej świątyni. Po południu tego samego dnia udzielił Ks. kardynał Bertram sakramentu bierzmowania 350 dzieciom. W roku 1939 odbyła się również pierwsza procesja Bożego Ciała w parafii, ale nie przeszła ulicami osiedla, bo były one w bardzo złym stanie, lecz ścieżkami parku należącego do rodziny Zimmer. Należy też wspomnieć o jeszcze jednym jubileuszu: nasz parafianin, który urodził się na osiedlu, ksiądz Hubert Mikołajec - proboszcz parafii w Zabełkowie - obchodzi 50 lat świeceń kapłańskich, które otrzymał 21.06.1959 roku w Opolu. Życie człowieka naznaczone jest różnymi uroczystościami i rocznicami, i podobnie kościół parafialny, którego jesteśmy członkami, ma swoją historię i swoje jubileusze. W tym roku tak się składa, że zebrało się ich wiele, ponieważ 70 lat temu otrzymaliśmy naszą świątynię, która coraz bardziej pięknieje. Zobowiązuje nas to do utrzymania i renowacji kościoła, w którym się gromadzimy w ciągu całego roku na Eucharystię i ku chwale Bożej. Dorota Borus- marzec 2009 O BRACIACH NASZYCH NAJMNIEJSZYCH Człowiek od tysięcy lat miał czynić sobie ziemię poddaną i robił to z wielkim zacięciem. Jednym z elementów ludzkiej działalności stało się udomowienie wielu stworzeń, w tym kotów i psów. Wyrywając te zwierzęta z ich naturalnego środowiska ludzie przez wieki czynili z nich stworzenia sobie podległe, ale także w jakiś sposób ... bezbronne. Ten bardzo długi proces dotarł także do Ocic i zakończył się w naszych... kojcach i budach. Ten na pozór niereligijny temat zaczyna nurtować mnie każdej zimy, kiedy wspomniane zwierzaki, ich zdrowie i los, jeszcze bardziej zależą wyłącznie od nas. I wtedy serce się ściska, że życie niektórych psów w obejściu jest gorsze niekiedy od tych bezpańskich. Bo często miska strawy nie wystarczy, gdy buda mokra i zimna, łańcuch krótki, a na dworze -20 w skali Celsjusza. Należy więc apelować o serce i sumienie w naszych kontaktach z czworonogami (ale przecież także ptakami!). Człowiekowi wrażliwemu, ale także religijnemu, nie powinna smakować kolacja, jeśli "jego" pies czy kot trzęsie się z zimna! Ja wiem, że adresatów mojego apelu nie ma w naszej dzielnicy wielu, ale są, a jednego widzę kilka razy w tygodniu. Kto tak czyni - pewnie nie czyta tych słów. Bądźmy jednak apostołami miłosierdzia w odniesieniu nie tylko do ludzi, lecz także do stworzeń nam podległych, nie bójmy się upomnieć sąsiada, jeśli brak mu litości (albo pieniędzy, kto wie?), przecież jesteśmy w Europie, a nie w buszu. Za pasem Gromniczna; NIE BÓJMY SIĘ BYĆ DOBRZY, bo... "coście jednemu z tych maluczkich uczynili..." Marek Rapnicki - luty 2009 Racibórz 21.12.2008r. *List Rady Parafialnej do parafian* *Drodzy Parafianie,* kończymy już powoli prace zaplanowane i zatwierdzone przez Radę parafialną, związane z 1 częścią remontu naszego kościoła. Wykonaliśmy izolację przeciwwilgociową murów, wymianę podłóg pod ławkami, wymianę rynien i rur spustowych oraz nowe schody na chór. Przywrócony został stan pierwotny ścian i cokolików. Wykonane zostały nowe ławki, balustrada i sufit chóru oraz renowacja posadzki, zgodnie z zaleceniami Miejskiego konserwatora zabytków. Na te wymienione tylko w ogólnym zarysie prace złożyliście Drodzy Parafianie deklaracje wpłat oraz wpłaciliście deklarowane kwoty czy to na konto Parafialne czy to w gotówce. Powyższy zakres prac podyktowany był koniecznością ich przeprowadzenia, ze względu na postępującą degradację murów kościoła oraz wnętrza. Obecnie, pragniemy Was poinformować o powodach i zakresie dalszych prac, również mających całkowite uzasadnienie techniczne i konserwatorskie. W dniu 5.12.2008 r. przeprowadziliśmy ekspertyzę stanu technicznego konstrukcji więźby dachowej, pokrycia dachu, stanu stropu nad nawą główną, tynków, obróbek blacharskich i innych elementów budowlanych. Dokonaliśmy wstępnej oceny stanu technicznego wymienionych elementów, ponieważ już wcześniej docierały do nas opinie o nienajlepszym ich stanie. W znacznej części potwierdziły się te przypuszczenia a nawet w niektórych miejscach stan się pogorszył. Dotyczy to przede wszystkim pokrycia dachu – w wielu miejscach dachówki wykazują nieszczelności przez które dostaje się woda opadowa nad strop kościoła. Również stan techniczny ślepej podłogi, tynków i obróbek blacharskich wieży pozostawia wiele do życzenia. Nie omawiamy szczegółowo wszystkich stwierdzonych usterek, będzie je można ocenić w momencie np. rozebrania deskowania stropu nad nawą główną od strony poddasza. Pełny zakres prac będzie możliwy do oceny i zaplanowania po zatwierdzeniu wstępnego planu prac modernizacyjnych 2 etapu przez Was Parafianie, Księdza Proboszcza, Radę Parafialną, Diecezjalnego Kustosza Zabytków, Miejskiego Konserwatora Zabytków oraz Nadzór Budowlany w zakresie do tego upoważnionym. Wstępny plan prac modernizacyjnych naszego kościoła przewiduje: 1. rozebranie zniszczonej podłogi z desek stropu nad nawą główną, 2. rozebranie izolacji cieplnej z wełny szklanej (obecnie w stanie szczątkowym), wykonanie oględzin konstrukcji drewnianej więźby dachowej po wykonanych odkrywkach i jej ewentualna naprawa, 3. impregnacja grzybobójcza, owadobójcza i ogniochronna więźby dachowej, wykonanie konstrukcji z elementów aluminiowych pod ocieplenie, 4. wykonanie paroizolacji na stropie nawy głównej i bocznych, 5. wykonanie ocieplenia stropu z wełny mineralnej, 6. wykonanie nowych pomostów roboczych poddasza, 7. częściowe przełożenie dachówki i uszczelnienie pokrycia silikonem dekarskim lub zaprawą wapienną, 8. wykonanie obróbek blacharskich na wieży kościoła, 9. uzupełnienie tynków na wieży kościoła, 10. naprawa tynków sufitów i malowanie sufitów, 11. konserwacja imitacji belek i pomalowanie ich na kolor dostosowujący do pozostałych elementów drewnianych w kościele, 12. malowania ścian kościoła oraz niezbędne prace konserwatorskie ołtarzy, figur i wystroju. Prace powyżej wymienione są niezbędne dla poprawy stanu technicznego i wizualnego naszego kościoła oraz przyniosą oszczędności energii cieplnej traconej w trakcie ogrzewania poprzez sufit kościoła. Jesteśmy świadomi ogromu prac i kosztów związanych z planowanymi pracami. Chcemy te prace przygotować starannie od strony zakresu, wyceny kosztów, możliwości finansowych Parafii oraz przy pełnej akceptacji ich zasadności. Pragniemy się zwrócić jako Rada Parafialna o zrozumienie potrzeb w tym zakresie, o pomoc materialną dla realizacji tych zamierzeń. Z Waszą Pomocą drodzy Parafianie, możemy znów dokonać wiele dobrego dla naszego kościoła. Prosimy o składanie deklaracji wpłat na fundusz remontowy naszego kościoła, o szczegółach którego będzie mówił jeszcze wiele razy Ksiądz Proboszcz. W imieniu Rady Parafialnej: Feliks Monasterski, przy współpracy z Eugeniuszem Pradelą. Ks. Krystian Hampel . Planowane roboty na rok 2009 i kolejne lata. W dniu 24.10.2008r. parafia zawarła umowę z firmą stolarską Paweł Waniek, na wykonanie drzwi wewnętrznych w kościele w raz z montażem. Termin realizacji tej umowy ustalono w umowie na pierwszy kwartał 2009r. Według kalkulacji koszt wykonania dwóch sztuk drzwi wewnętrznych w raz z montażem wyniesie 4000,0zł. W 2009r. rada parafialna zakłada również wykonanie bezkolizyjnego podjazdu do kościoła dla osób niepełnosprawnych. Szacunkowo koszt konstrukcji w całości metalowej wyniesie około 8000,0zł. Jak już ks. Proboszcz zapowiedział, że będą prowadzone przez radę parafialną i specjalistów prace studyjne w celu określenia faktycznego stanu technicznego konstrukcji drewnianej nośnej stropu kościoła jak i konstrukcji drewnianej dachu zwanej w języku budowlanym ustrojem wieszrowo-kleszczowym. Wykonanie ocen i ekspertyz jest niezbędne dla przygotowanie dokumentacji technicznej obejmującej: -usunięcia ze stropu poszycia z desek zaatakowanych przez kornika, -konserwacja elementów drewnianych stropu i dachu, preparatami grzybo i owadobójczymi, -uszczelnienie pokrycia połaci dachu, -otynkowanie wieży kościoła, -wykonanie obróbek blacharskich, -docieplenie stropu kościoła, -wykonanie nowych pomostów komunikacyjnych na stropie na poddaszu. Taki kierunek prac jest w pełni uzasadniony i w kolejnych działaniach i latach pozwoli na renowację belek stropowych(„atrap”) wewnątrz kościoła, jak również właściwe wzmocnienie tynku pomiędzy belkami ”atrapami”. Końcowym ciągiem przewidywanych zamierzeń i prac na 2009r. i kolejne lata będzie malowanie całości kościoła. Rada Parafialna w raz z Ks. Proboszczem składają podziękowania tym wszystkim rodzinom, które wywiązały się z obowiązku chrześcijańskiego i parafialnego za współudział w ponoszeniu kosztów renowacji i utrzymania naszej świątyni p.w. ŚW Józefa. Dziękujemy również i tym Parafianom, którzy w sposób bezinteresowny angażują się w wystrój liturgiczny wnętrza kościoła, jak również tym którzy starają się o prządek i estetykę wokół kościoła i na cmentarzu, angażującym się w pomoc charytatywną w parafialnym „Caritas” i tym Parafianom, którzy bez rozgłosu i anonimowo budują Dzieło Chrystusowe na polu parafialnym. Rada Parafialna życzy wszystkim zdrowia, szczęścia i Bożego błogosławieństwa, aby przychodzący Bóg jako Dzieciątko Jezus , zamieszkał nie tylko w kościele w ubogiej stajence, ale przede wszystkim by narodził się w naszych sercach i zawsze przebywał w naszych rodzinach. Rada Parafialna parafii Św. Józefa //////////////////////////////////////////////////////////////// //////////////////////////////////////////////// //////////////////// Wrzesień 2008r *Szanowni Parafianie,* jak już wspominał Ksiądz Proboszcz, ostatnie zebranie Rady Parafialnej poświęcone było w znacznej części pracom remontowym naszego kościoła. Podsumowaliśmy dotychczasowy zakres wykonanych prac pod względem technicznym jak i finansowym. W trakcie dyskusji padło wiele ciekawych i koniecznych do zrealizowania w następnych latach propozycji. I tak kontynuując prace przy renowacji posadzki kościoła w miesiącu październiku 2008 r. przeprowadzona zostanie impregnacja posadzki specjalnymi preparatami przed sezonem zimowym (druga taka impregnacja będzie wiosną 2009 r.). Ma to za zadanie ochronę posadzki przed skutkami zimy (zasolenie, śnieg, piasek z obuwia). Równocześnie z impregnacją, firma POLERS wykona szlifowanie balasek wokół ołtarza w celu odświeżenia i poprawienia ich stanu technicznego i wizualnego. Przy tej okazji chcę przekazać informację (mamy wiele pytań na ten temat), że niemożliwym jest rozebranie tych balasek dla poprawienia komunikacji wokół ołtarza. Konserwator zabytków kategorycznie odrzucił wstępny wniosek w tej sprawie, podając jako argumenty: wymogi prawa, konieczność zachowania substancji historycznej, brak wskazań technicznych. Jedynie, gdyby te balaski zagrażały bezpieczeństwu wiernych i nie byłoby możliwości ich naprawy, wtedy byłaby podstawa do pozytywnej decyzji. Rozważamy również w planach remont konstrukcji sufitu kościoła wraz z jego dociepleniem. Konieczność tego remontu jest zasadna. Ze względu na duże straty ciepła należy docieplić strop nad kościołem i wykonać remont belek i podsufitki ze względu na pojawiające się ubytki, co może zagrozić bezpieczeństwu przebywających w kościele. Musimy wykonać ekspertyzę stanu technicznego stropu nad kościołem dokonując odkrywek w celu określenia stanu konstrukcji stropu. Ze względu na docieplenie wełną musimy mieć pewność, że strop wytrzyma dodatkowe obciążenie. Planujemy przeprowadzić prace przygotowawcze w miesiącu październiku 2008 i wtedy podejmiemy decyzję co dalej ( docieplenie wełną mineralną, remont podsufitki i belek stropowych, remont oświetlenia i instalacji elektrycznej wewnętrznej, malowanie kościoła). Omawiana była też sprawa renowacji organów, które również potrzebują prac konserwatorskich. Czyniliśmy starania o pozyskanie dofinansowania z budżetu państwa na ich remont. Niestety nie mamy na to szans, ponieważ nasz instrument niej jest unikatem na skalę kraju, a takie tylko projekty są dofinansowane przez Ministerstwo Kultury, musimy więc starać się o inne źródła finansowania. Przeprowadziłem kilka rozmów z ks. dr Grzegorzem Poźniakiem z kurii opolskiej, który zajmuje się remontami organów w naszej diecezji i mamy obiecane, że zostanie wykonany gruntowny przegląd stanu naszego instrumentu wraz z szacunkiem kosztów. O wyniku tego przeglądu poinformujemy Parafian. Z innych, ale niezbędnych prac bieżących podjęliśmy decyzję o wykonaniu nowych drzwi wejściowych w nawach bocznych, ze względu na ich bardzo zły stan techniczny. Ubytki ciepła są ogromne i należy temu natychmiast zapobiec. Postanowiliśmy o wykonaniu podjazdu do kościoła, dla wózków i osób niepełnosprawnych wg projektu Pan Eugeniusz Pradeli, naszego parafianina. Zbieramy oferty cenowe od firm. Wyboru dokonamy wg kryterium najkorzystniejszej oferty. Również remont stajenki bożonarodzeniowej uznany został za konieczny, gdyż tak chętnie oglądane elementy stajenki wymagają pilnej naprawy. Obecnie już trwa konserwacja stajenki i wszystkich figurek szopki bożonarodzeniowej u człowieka, który tym sie profesjonalnie zajmuje i powinna być gotowa do końca listopada. Padło wiele jeszcze innych propozycji mniejszego kalibru prac koniecznych do wykonania, one również dzięki waszej hojności są lub będą realizowane. Plany mamy ambitne i do zrealizowania. Wzorem lat poprzednich w trakcie kolędy rozprowadzone będą dobrowolne deklaracje wpłat na potrzeby remontu naszego kościoła. Myślimy, że podzielacie i akceptujecie nasze plany. Tak jak poprzednie prace, tak i te będą realizowane i nadzorowane przez fachowców najwyższej jakości, tak aby każda złotówka była wydana należycie i z pożytkiem dla naszej świątyni i nas wszystkich. Jeżeli macie Drodzy Parafianie jakieś pytania lub uwagi dotyczące prac remontowych naszego kościoła, proszę o kontakt telefoniczny: +48 606404071, 032 4190308, mailowy: qprofit@op.pl lub osobisty (ul. Węgierska 29). W imieniu Rady Parafialnej napisał mgr inż. Feliks Monasterski *Nie chodzi wcale o klapsa!* Ustawodawstwo, które zakazuje całkowicie stosowania kar cielesnych w swojej istocie tylko pozornie służy tymże dzieciom. Nie służy dzieciom, a godzi w rodzinę, uderza w nią i o to chodzi wszystkim liberałom wszelkiego zabarwienia. Ten element w rękach odpowiedzialnych rodziców, dobrze i prawidłowo pojęty wręcz służy dziecku. Pytamy: skąd dziś cały krach medialny o to, czy klaps może mieć miejsce, czy -broń Boże- nie? A właśnie bierze się z głosów ludzi reprezentujących tzw. nową antropologię, tzn. postmodernistyczną. Rodzi to nową pedagogikę, że czyny – jakiekolwiek są – nie pociągają za sobą konkretnych konsekwencji. Pociąga to za sobą olbrzymie negatywne skutki. Choćby tylko tzw. bezstresowe wychowanie pociągnęło za sobą już tyle tragedii, że trzeba już w niektórych szkołach zatrudniać ochronę, wprowadzać monitoring … Władza chce mieć pieczę nad rodzinami, a właściwie nad dziećmi, by mogły nawet w stan oskarżenia postawić swoich rodziców. I o to chodzi! Dla wielu tzw. ekspertów rodzina jest czymś złym; mówię o prawdziwej rodzinie. Bo rodziną nie jest dwoje przypadkowo spotkanych ludzi (nie daj Boże tej samej płci), którzy katują swoje dziecko, a sobie nigdy nie ślubowali miłości, uczciwości i troski wzajemnej. Trudno tu mówić o rodzinie. Nie dajmy się ogłupić! Ludzi maltretujących swoje i jakiekolwiek dzieci, i jakichkolwiek ludzi i jakimikolwiek metodami i sposobami trzeba ścigać prawnie, karać, izolować i pouczać. A jednocześnie trzeba postawić pytanie: czy tak nagłaśniane przez media sprawy katowania swoich dzieci rzeczywiście miały miejsce w rodzinach? Więcej, w chrześcijańskich rodzinach, w których zasady chrześcijańskie i Pan Bóg - jak pisał św. Augustyn - są na pierwszym miejscu? Bo wtedy - jak dalej ciągnął ten święty Doktor Kościoła - wszystko jest na swoim miejscu. Dzisiaj nadużywa się pojęć, wkładając w nie treść, której one w ogóle nie posiadają. Stąd już bardzo łatwo do nowomowy, postawienia wielu rzeczy na głowie, a zasady chrześcijańskie to oczywiście be, a wierzący to znaczy zacofany. Wielu daje się na to nabrać i to pod pozorem tolerancji, wolności, nawet godności, która dla świata bezbożnego nic nie znaczy, a przynosi światu naszemu tylko śmieć i cierpienie. O co tak naprawdę chodzi? Nie chodzi o „klaps”. Więc o co? Niech każdy sam zdrowo i rozsądkowo przemyśli. Ks. Krystian Hampel lipiec 2008 *Pośród śmierci trwa życie, pośród kłamstwa trwa prawda, pośród ciemności trwa światło. Stąd wnioskuję, że Bóg jest życiem, prawdą i światłem.* *Mahatma Gandhi* *Może jest jakieś wyjście…..* Prawie każdy z nas boryka się ze swoimi problemami i nie potrafi sprostać wielu sytuacjom. Są takie chwile w życiu, kiedy zbierają się nad nami burzowe chmury i nie potrafimy odnaleźć radości, która by je rozwiała. Wydaje się wtedy, że życie wymyka nam się spod kontroli. Żyjemy wieloma sytuacjami, zajmując się nimi wszystkimi na raz czujemy coraz więcej rozterek i coraz większy chaos. Nie wykreślimy z naszego życia problemów - i tak: jaką pracę mam znaleźć, czy ją znajdę, czy dam sobie radę, z kim mam się spotykać, kto ma być moją żoną, moim mężem, jaki kierunek studiów wybrać, gdzie pojechać na urlop, czy mnie w ogóle na to stać itd. - będą raz mocniej, a raz słabiej przewijać się przez naszą codzienność. Odpowiednio musimy je ocenić, rozważyć i podjąć decyzję. Nie możemy uciekać się tylko do rozmyślania jak to będzie, nie możemy pójść z prądem wydarzeń, które mogą wprowadzić w nas pustkę i bezsens. Odrobina wysiłku może przynieść niespodziewane rezultaty. Problemy odpowiednio wykorzystane i ukierunkowane mogą uwrażliwić nas wobec życia, by odkrywać je na nowo i to co w nim się robi. Życie toczy się, czy z nami, czy bez nas. Jeżeli odnajdziemy się w nim to możemy o wiele doskonalej przeżyć każdą chwilę. Przygoda - życie, to zarówno piękne jak i trudne chwile. Zmierzmy się z nimi, pokonujmy je i dojrzewajmy nie tylko w sensie fizycznym, lecz przede wszystkim duchowo. Otwórzmy się na Boga, który pragnie przyjść do nas w każdej chwili naszego życia. W tym przygotowaniu musimy stawiać czoła problemom. Poszukując odpowiedzi wobec pytań coraz bardziej wnikamy w swoje życie. Pokonanie problemów to nabranie do nich dystansu, to jakby wspięcie się na górę z której widać więcej i dalej. Wspinanie się na górę, uczy nas poznawać samych siebie. Zmierzając się z trudem zmierzamy się ze swoimi ograniczeniami. Stawiając im czoła stajemy się coraz bardziej wytrwali. Kiedy zaczynamy rozumieć swoje problemy, nauczymy się z nimi żyć i je wykorzystywać. Doświadczenia te pogłębiają naszą świadomość, kim jestem i na co mnie stać. Problemy ukazują nam, że choć nie jesteśmy idealni, to jesteśmy w stanie odpowiednio dokonać wyboru, kiedy stajemy na rozdrożu dróg. Wyjście na górę, na spotkanie z Bogiem jest wejściem w siebie aby uczynić harmonię wewnętrzną. Odpoczynek, nabranie dystansu wobec różnych spraw, rozeznanie woli Bożej, odwaga, uświadomienie sobie z czym mam walczyć… to są jedne z wielu owoców tego miejsca i czasu. Jeśli opanujemy sprzeczności w naszych myślach, emocjach, pragnieniach, życie - jakiekolwiek ono będzie - stanie się możliwością dalszego rozwoju. Nasza codzienność, jeśli odizolujemy z niej zło, staje się skarbnicą. Mam walczyć ze złem, a nie ze swoim życiem. Kiedy będziemy wciąż próbowali coraz doskonalej współpracować z Bogiem, nasza codzienność przyniesie nam radość. (do artykułu wykorzystano materiały ks.Dominika przygotowała D.H lipiec 2008) *Kiedy wiesz, że za tobą już wieki i ważny czas życia.* W zasadzie jest tak: gdy masz już trochę życia za sobą, czeka cię niemała niespodzianka, a mianowicie zaczynasz widzieć życie i świat po prostu inaczej. Życzenia masz inne, wiatr wieje inaczej, a ty jeszcze idziesz, choć już inaczej. Spojrzenie twoje i wrażliwsze jest i łagodniejsze; ruchy też: powolniejsze, niż dawniej, nie tak gwałtowne. W końcu już wiesz, że nie najważniejsze jest gromadzenie, lecz granice i ograniczenia, które mogą być czymś dobrym dla ciebie, bo pogłębiają w tobie to, co dotychczas jeszcze nie zostało pogłębione. Nie trzeba już wielkich sukcesów, tak jak wielkich miłości, bo wielkie cuda raczej się rzadko zdarzają. Powoli wystarczają małe cuda, jak jeden telefon, zrozumienie, przyjazny gest. Nagle otwiera się coś, co dotychczas nie widziałeś, co nawet ważne nie było, ale to dlatego, że wtedy byłeś pochłonięty sobą i tym, co miałeś. Dla jednych jest to czas autentycznego dojrzewania, gdzie nie chodzi o to, by dopasowywać innych do siebie, ale by zastosować w życiu to, co się już zdobyło w wiedzy i mądrości. To dlatego z upływem lat jedni stają się mądrzejsi (czytaj: zajmują się tym, co naprawdę najważniejsze), a inni wprost przeciwnie. Bardzo wiele zależy od historii życia. To też wiek spowolnienia, ale on daje szansę na kontakt z sobą, z Bogiem, przez co umożliwia refleksję. Przeżycia mogą być przez to znacznie intensywniejsze, z kolorytem i głębią doznań. Pomiędzy tym, co nazywamy sukcesem, a to, co jest porażką (czy jest zawsze porażką?) jest los naszego życia. Nie zawsze sukces jest sukcesem w ostatecznym rozrachunku życia, a porażka tym, co porażkę jest. Jednocześnie odkrywamy, że jest jakaś ważna rzecz, z którą warto się identyfikować i ją wypełniać, tym samym stając się dla innych, zwłaszcza ,,młodszych” tymi, którym mogę wskazać drogę. U innych i z innymi nie tak prosto i szczęśliwie, bowiem już wiesz, że bliskość to też i cierpienie, że miłość to również i krzyż, a spychanie odpowiedzialności za szczęścia własne na innych jest niedorzecznością, a nawet świadczy o niedojrzałości. Nie ma bowiem w ostateczności czegoś takiego, jak spotkanie “odpowiedniego człowieka” dla mnie, a tylko tyle, aby samemu życie “wypełnić” dane ci od Boga. Powoli zanika w tobie to, że świat oto staje przed tobą otwarty wielkim swoim horyzontem i tym samym wszystko jest możliwe. Otóż nie! Pozwalamy sobie też na powroty do dzieciństwa i trudno powiedzieć, czy to pierwsza oznaka starości, czy też tylko nostalgia minionego dziecięcego i młodzieńczego czasu. Czas się jeszcze nie kończy, lecz najgorzej to go marnować. Wielka próba, by go starannie przeżyć .... Próba, ważna zwłaszcza, gdy ma się pięćdziesiąt lat za sobą, to jest pół wieku do przystani Ostateczności! *Ks. Krystian Hampel czerwiec 2008* Od nowa ,,Idę łowić ryby” – powiedział święty Piotr po tym, jak ukrzyżowano Jezusa, położono w grobie, zamknięto ty samym Jego rozdział życia. Cóż będę robił, jak nie to, co robiłem dotychczas ? - zda się mówić Piotr. I ma rację. Łowić ryby potrafi, nie będzie się nudził. Aż tu nagle pojawił się On - Jezus, ten sam, co wskrzeszał, uzdrawiał, rozmnażał chleb. A więc żyje! Jest Bogiem, pokonał śmierć, wszystko tak, jak mówił. Ile razy wydaje się nam, że nie warto; że wszystko skończone, nie tak, jak myśmy tego chcieli. Podobno Pan Bóg śmieje się tylko raz: wówczas, gdy patrzy na nasze plany. Plany warto mieć, gorzej, gdy nie sięgają nieba, albo są drogą do czegoś zupełnie przeciwnego ... Uwierzyć Bogu. Ile razy myśmy to już słyszeli, przerabiali w życiu. Niektórzy mówią, że ,,wszystko się jakoś ułoży”; tak, ale nie bez Ciebie. Chrystus właśnie przychodzi do Ciebie, i wtedy, gdy według Ciebie ,,wszystko się skończyło”. Niestety, często uciekamy, nie ma nas w domu. Pamiętam raz w rozmowie z małżeństwem i to już nie tak młodym, jak zapytałem sugerując, że trzeba mieć czas dla Boga, dla duszy, dla kościoła, na Eucharystię, wtedy usłyszałem zdumiony, że ‘my żyjemy na wysokich obrotach’. Nieraz wydaje się, że to my zagonimy świat, że my, i moje ja, i ja, i ja. Małe dzieci w dużych butach. Nie pragnie Chrystus naszego smutnego życia, ale potrzebuje i chce nas. To odczytuję od Chrystusa, gdy przychodzi do zrezygnowanego Piotra. Zdaje się mówić: to Ja Jestem, popatrz, dotknij, poczuj mą Obecność. Choć ważne jest to, co ja odczuwam, czym ja żyję, to nie może mnie to determinować, bo wówczas nie rozpoznam Tego, który wciąż mówi: ,,nie bójcie się”, a po zmartwychwstaniu: ,,Pokój wam” . Z takim darem przychodzi Bóg, gdy w niego uwierzymy! Jeśli więc pełno w nas lęku, to znaczy, że jeszcze nie zaufaliśmy Temu, który powiedział: ,,Jam zwyciężył świat”. A nam się czasami zdaje, że to my zwyciężyliśmy świat ... Ks. Krystian Hampel kwiecień 2008 Nasza radość Boże, po stokroć święty, mocny i uśmiechnięty – I żeś stworzył papugę, zaskrońca, zebrę pręgowaną – Kazałeś żyć wiewiórce i hipopotamom – Teologów łaskoczesz chrabąszcza wąsami – Dzisiaj, gdy mi tak smutno i duszno, i ciemno – Uśmiechnij się nade mną. Ks. J. Twardowski Historia ludzkości to pełna niespodzianek przygoda ludzi szukających szczęścia i radości. Nikt z nas nie chce być człowiekiem smutnym, załamanym czy zrozpaczonym. Radość sprawia, że nasze życie odsłania swoje najpiękniejsze oblicze, że z entuzjazmem podejmujemy nasze codzienne obowiązki i że odnajdujemy w sobie siłę do mierzenia się z trudnościami. Radość jest wielkim dobrem. Paradoksem radości jest jednak to, że nie możemy jej sobie zagwarantować. Wtedy, gdy próbujemy ją zatrzymać, im bardziej za nią tęsknimy, im bardziej jej szukamy, tym bardziej oddala się ona od nas i tym szybciej przemija. Skupiając się na dążeniu do radości, niepostrzeżenie oddalamy się od jej źródła. Źródłem radości nie są bowiem nasze pragnienia czy stany psychiczne. Jedynym źródłem radości są osoby, które kochamy oraz miłość, którą od nich przyjmujemy i którą im okazujemy. Gdy brak jest dojrzałej miłości, wtedy człowiek nie może doświadczyć radości lub jego radość okazuje się powierzchowna i szybko znika. Nie ma radości bez miłości. Radość jest osiągalna jedynie dla tych ludzi, których stać na bezinteresowność i którzy nie są nadmiernie skoncentrowani na samych sobie czy na własnych przeżyciach. Doświadczenie radości jest udziałem jedynie tych, którzy są na tyle dojrzali, że nie skupiają się na dążeniu do radości, lecz na dążeniu do szlachetnego życia. Tacy ludzie nie podążają za iluzją łatwego szczęścia i nie mylą radości z przyjemnością. Oni wiedzą, że radość pojawia się wtedy, gdy jej nie szukamy. Drogą do radości jest spotykanie się z tymi, z którymi łączy nas miłość i dla których stajemy się bezinteresownym darem. Tu właśnie znajduje uzasadnienie biblijna zasada, że więcej jest radości w dawaniu niż w braniu. Nie dziwmy się zatem temu, że wokół nas coraz więcej jest obecnie ludzi nieszczęśliwych, zazdrosnych czy agresywnych. Są to bowiem ci, którzy nadmiernie skupiają się na sobie i na swoich potrzebach oraz na własnych oczekiwaniach w odniesieniu do innych ludzi. To są ludzie, którzy oczekują miłości od innych, ale sami nie podejmują wysiłku, by kochać. Radość zaczyna się w tej samej chwili, w której przestajesz szukać własnego szczęścia, by dawać je innym. Jesteś darem dla swego bliźniego. Sprawiasz radość innym, gdy zgadzasz się zapomnieć o sobie. Cokolwiek czynisz, czyń z myślą o drugim człowieku. Tyle jest w życiu dróg i możliwości sprawiania radości innym. Sam napełniasz się radością, że coś dobrego uczyniłeś, ale także sprawiasz radość innym, gdy mogą korzystać z pracy twoich rąk i twego umysłu. Tworzone przez ciebie dobro nigdy nie zginie. Ono będzie trwało zawsze. Nie tylko ty, ale i drugi człowiek przeżywa trudne chwile. Dlatego twoje oblicze ma być pogodne i radosne. Czasem w geście wyciągniętej dłoni, w przebaczeniu, uśmiechu, w dobroci – radujesz człowieka cierpiącego, smutnego, przegranego. (wybrała i przygotowała D.H. kwiecień 2008) Jestem radosny, wy też bądźcie! Jan Paweł II Radość jest potrzebą, siłą i wartością życia Johannes Kepler Rób przede wszystkim to, co potrafisz zrobić najlepiej i czynisz to z radością. Andrzej Glas Szatan boi się ludzi radosnych. św. Jan Bosko Wierzaj mi, prawdziwa radość jest rzeczą poważną. Seneka Poezja z rozstaju dróg: *,,Modlitwa o wybór właściwej drogi"* Dziś kiedy jestem na rozstaju dróg Jest tam ze mną mój Pan Bóg Wierzę szczerze Panie Boże Twa opieka właściwą drogę wybrać mi pomoże! W ręce Twe składam mój los Prosząc na cały głos Ojcze nasz w Niebie proszę o jasny umysł abym, Mogła podjąć słuszną decyzję. *,,Dla Boskiej Matki"* Majowe Słońce gorące Złote kaczeńce na łące, I w ogrodzie wiosenne kwiatki. To wszystko dla Boskiej Matki! W gałęziach drzew sławi Cię ptaszka śpiew A na Ziemi Maryjo Matko nasza, Strapiony lud o opiekę Cię uprasza. Prosimy Cię Matko Syna Bożego Wyproś nam łaskę u Niego! *,,Miłościwy Bóg "* Jezu zmartwychwstały Ciebie sławi Świat Cały Słońce na wysokim niebie Gorącymi promieniami chwali Ciebie! Skowronek nad polami Chwali Cię swymi trelami- Sosna wysoka kłania się w pokorze! Miej litość nad nami Zmartwychwstały Boże! *,,Wielki Bóg"* Wielki Boże stworzycielu Z Tobą przez życie idzie wielu, Z Tobą w radości i rozterce, Dla Ciebie bije moje serce ! Wielki Boże przyjacielu Chronisz przed zgubą wielu, Do Ciebie biegniemy z trwogą, Ty nas prowadzisz prostą drogą! Wielki Boże nauczycielu Z Twych nauk korzysta wielu, Prosimy Cię w pokorze - Prowadź nas przez życie Boże ! Autorką wierszy jest uczennica klasy VI naszej szkoły Karolina Schinke. Dziękujemy ///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// /////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// /////////////////////////////////////////////////////// *CZTERY PRAWA DUCHOWEGO ŻYCIA* Obok praw fizycznych, które rządzą naszym światem materialnym istnieją także prawa duchowe, które regulują nasz stosunek do Boga. *PRAWO PIERWSZE* BÓG MIŁUJE CIEBIE I MA DLA TWOJEGO ŻYCIA WSPANIAŁY PLAN. Nie jest tak łatwo w to uwierzyć, ale tak jest ! Powtarzaj to sobie często, codziennie. Właśnie wstałem, ofiaruję ci Boże cały ten dzień, Ty mnie kochasz i mam w tym życiu wypełnić to, czego Ty chcesz. Twój bowiem plan wobec mnie jest najlepszy. *PRAWO DRUGIE* CZŁOWIEK JEST GRZESZNY I W KONSEKWENCJI ODDZIELONY OD BOGA , DLATEGO TEŻ NIE MOŻE ZNAĆ ANI PRZEŻYWAĆ BOŻEJ MIŁOŚCI I PLANU SWOJEGO ŻYCIA Człowiek jest istotą grzeszną, słabą, która jest zbuntowana wobec Boga. Wspólnota z Bogiem została zerwana przez człowieka i to zerwanie jest grzechem. Im człowiek dalej od Boga , tym bardziej będzie osamotniony i narażony na wszelkiego rodzaju nałogi. Warto pamiętać, że Bóg jest święty, a człowiek grzeszny. Sposób na pokonanie tej przepaści podaje nam jedynie trzecie prawo: *PRAWO TRZECIE* JEZU CHRYSTYS JEST JEDYNYM BOŻYM ROZWIĄZANIEM PROBLEMU GRZECHU I WINY CZŁOWIEKA. PRZEZ NIEGO MOŻESZ POZNAĆ BOŻĄ MIŁOŚC I PLAN DLA TWEGO ŻYCIA. Innymi słowy: Bóg przerzucił pomost nad tą przepaścią, gdy dał Syna swego, który umarł za całą naszą podłość i kary On już wziął na siebie. Jednakże nie wystarczy tylko inteaktualna znajomość tych trzech praw. Pamiętać trzecia o czwartym prawie duchowego życia, a mianowicie: *PRAWO CZWARTE* MUSIMY OSOBIŚCIE PRZYJĄĆ JEZUSA CHRYSTUSA JAKO ZBAWICIELA I PANA. WTEDY DOPIERO MOŻEMY POZNAĆ I PRZEŻYWAĆ BOŻĄ MIŁOŚĆ I JEGO PLAN DLA NASZEGO ŻYCIA. Chrystus Pan mówi ,,Oto stoję u drzwi i kołacząc, jeśli kto posłyszy mój głos i drzwi otworzy, wejdę do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze mną”. (Apokalipsa Św. Jana 3,20) Co to znaczy przyjąć Chrystusa? Otóż znaczy to tyle: - odwrócenie się od swojego ,,ja” i nawrócić się do Boga - pozwolić Jezusowi na wejście do naszego życia pozwalając Mu na przekształcenie nas według Jego woli. Nie wystarczy tylko rozumieć, że Jezus Chrystus jest Synem Bożym i umarł za nasze grzechy. Nie chodzi też o religijne wzruszenia. Musimy przyjąć Jezusa Chrystusa przez wiarę, aktem naszej dobrej woli. Wobec powyższego : Oto przykład własnej modlitwy: ,,Panie Jezu. Potrzebuję Cię. Uznaję swoją grzeszność. Otwieram Ci drzwi mojego życia i przyjmuję Cię, jako swojego Zbawiciela i Pana. Dziękuje Ci, że przebaczyłeś moje grzechy umierając za mnie na krzyżu. Proszę o kierowanie przez Ciebie moim życiem. Uczyń mnie takim, jakiego mnie pragniesz”. Amen. *Modlitwa za kapłana ( tekst zaczerpnięty z miesięcznika ,,W drodze”)* Niedawno zrobiłem sobie krótki urlop. Trzy samotne dni w górskim czeskim kurorcie, jazda na nartach, dłuższy sen, spacery, zaległa lektura. W niedzielę pojawiłem się z dużym wyprzedzeniem w maleńkim neogotyckim kościółku, z pięknym, choć nieco zaniedbanym, wnętrzem. Usiadłem wygodnie w ławce. Na każdej leżały modlitewniki i kartki z tekstem jakiejś modlitwy. Zaciekawiony przyjrzałem się bliżej jej treści. Moja znajomość czeskiego jest niemal żadna, ale z pewnością właściwie odebrałem jej treść. Po zakończonej liturgii odmówili ją wszyscy obecni. „Panie Jezu, dziękujemy Ci, że mamy między sobą księdza, Twojego sługę i wykonawcę boskich tajemnic. Prosimy Cię, daj mu wierność i wytrwałość w tak świętej służbie, a nam żywą wiarę, żeś Ty go posłał. Uczyniłeś go naszym duchowym przewodnikiem, daj mu ducha mądrości i rady. Daj mu szczerość ojcowskiej miłości, a nam dar uwagi i gorliwości, abyśmy uważnie słuchali jego słów. Wybrałeś go spośród nas i dla nas. Człowieka, który musi się borykać ze słabościami naszymi i swoimi. Daj nam i jemu cierpliwość i wzajemne zrozumienie. Daj mu zdrowie w jego ciężkiej służbie. Bo jesteś naszym dobrym Pasterzem i doprowadzisz nas do nieba”. Miałem i mam przed oczami słowa modlitwy, którymi wspólnota modliła się za swojego kapłana. Było i jest mi wstyd za formę mojego katolicyzmu. Za podejście do Kościoła jak do przedsiębiorstwa o charakterze usługowym. Za dyskusje i rozmowy na temat niskiego standardu świadczonych przez Kościół usług. Czy przypadkiem przez ostatnie osiemnaście lat wolności nie zgubiliśmy, jako polscy katolicy, czegoś bardzo ważnego? Jarosław Gambal *Ci, którzy po zwycięstwie spoczęli na laurach są już martwi.* Antoine de Saint-Exupery *Człowiek zawsze może wstąpić na lepszą drogę - póki żyje.* Henryk Sienkiewicz Człowieka tak bardzo pochłaniają myśli i plany na przyszłość, że przypomina sobie o życiu dopiero wtedy, gdy jego dni na ziemi są policzone. Ale wówczas na wszystko jest już za późno. Paulo Coelho Remont naszego kościoła. Drodzy Parafianie! W zasadzie skończyliśmy etap prac jakim jest renowacja posadzki kościoła. Pisząc w zasadzie, mam na myśli wykonanie podstawowych czynności renowacyjnych – te zostały pomyślnie i z widomym skutkiem wykonane. Dla utrzymania jakości naszej posadzki wymagana jest również impregnacja jej w okresie późnojesiennym i wczesnowiosennym specjalnym środkiem: ECLIPSE POROUS SURFACE TREATMENT – impregnat przeznaczony do zabezpieczania powierzchni z kamienia naturalnego. Stosowanie środka ECLIPSE POROUS SURFACE TREATMENT skutecznie zabezpiecza powierzchnie uniemożliwiając ich zaplamienie, wnikanie wilgoci, soli, plam cementowych. Zabezpiecza przed powstawaniem rdzawych plam powstałych w wyniku zachodzenia naturalnej reakcji chemicznej cząsteczek żelaza (znajdujących się w kamieniu), a woda pochodząca z powietrza lub pozostającą na posadzce w trakcie codziennego mycia. Stosowanie środka nie zmienia naturalnej barwy kamienia i nie pozostawia filmu na powierzchni. Dla zachowania świetności posadzki po wykonanej renowacji oraz zabezpieczenia przed wnikaniem brudu i wilgoci zaleca się częste przemywanie jej preparatem ECLIPSE NEUTRAL CLEANER – uniwersalnym środkiem myjącym, wysoce skutecznym i łatwym w zastosowaniu. Renowacja posadzki zabytkowej jest dużym wyzwaniem dla Inwestora, jak również dla Wykonawcy. Technicznie o wiele prostszym rozwiązaniem jest wykonanie nowej posadzki na sprawdzonym i prawidłowym podłożu. W przypadku naszego kościoła były 2 zasadnicze przeszkody uniemożliwiające wykonanie nowej posadzki: brak zgody konserwatora zabytków oraz koszt. Wg szacunków wykonanie nowej posadzki z kamienia (marmur) byłoby min. sześciokrotnie droższe od renowacji. W pracach renowacyjnych, a jeszcze bardziej restauracyjnych na posadzkach zużytych, bądź zabytkowych mamy do czynienia z wieloma problemami. Ogromną wagę ma tu prawidłowe rozpoznanie zakresu i głębokości zniszczeń w stosunku do miejsc, gdzie posadzka pozostała w stanie nienaruszonym np. w zakamarkach, kątach, lub pod meblami, oraz pomiarów łatą kontrolną w krytycznych miejscach rzeczywistej płaskości posadzki. Daje to odpowiedź z jak wielką głębokością koniecznych do zebrania warstw musimy się liczyć, zanim płaszczyzna posadzki zostanie w dostateczny sposób splanowana. Przed przystąpieniem do tych prac, winne zostać naprawione spoiny, pęknięcia i usunięte wszystkie ubytki. Jeśli posadzka nigdy nie była planowana, lub wykazuje znaczne zużycie eksploatacyjne (jak nasza) - nieodzownym okaże się, użycie narzędzi na spoiwie metalowym, z jak największym fizycznie ziarnem diamentu, gwarantującym wymagana wydajność operacji planowania. Prace planowania są niezwykle pracochłonne i wymagają użycia bardzo drogich zestawów narzędzi, by móc usunąć wszelkie ślady zużycia, oraz wcześniejszych błędów ułożenia. Prawidłowo wykonywane planowanie zbiera równomiernie warstewkę po warstewce, z całej powierzchni posadzki, poczynając od wierzchołków nierówności, naroży płytek aż nie zniknie ostatnia, najgłębsza rysa, lub zapadlina. Dlatego im więcej wierzchołków jednocześnie obejmuje średnica robocza maszyny, tym większa poprawność planowania i przywracania płaszczyźnie - płaskości. Własność ta jest tym ważniejsza, im ciemniejsze kolory ma kamień posadzki, im większe jest wnętrze i im wyższy jest oczekiwany standard, lub dominuje przewaga intensywnego, bocznego oświetlenia (co jest cechą naszego kościoła).Jednym z najważniejszych wskaźników jakości obróbki kamienia jest uzyskany połysk. Decyduje on o walorach estetycznych posadzki i uzasadnia poniesione nakłady. Prace renowacyjne przeprowadzała firma „Polers” w składzie: Panowie Zbigniew Kuźniarz – brygadzista, Adam Szulc oraz Andrzej Płachta – pomocnik. Ogromna wiedza i doświadczenie oraz profesjonalizm zespołu roboczego warte są podkreślenia. Po zakończeniu u nas prac pracownicy firmy „Polers” pojechali do Malmoe w Szwecji na renowację elewacji zabytkowej kamieniczki. Chciałbym parę słów napisać również na temat właściwości kamienia z jakiego wykonana jest nasza posadzka. Naturalny kamień jest klasyfikowany w dwóch ogólnych kategoriach: kamień krzemionkowy i kamień wapienny. Kamienie krzemionkowe są to; granity, kwarcyty, serpentynity, łupki i steatyty. Są one trwałe i łatwe w utrzymaniu w normalnych warunkach użycia. Do kamieni wapiennych należą; wapień, marmur, onyks i trawertyn, są równie trwałe, lecz bardziej wrażliwe na warunki użycia. Marmur ma zarówno naukową jak i handlową definicję. Naukowo marmur był wapieniem, który przeszedł metamorfozę w wyniku intensywnych ciśnień i wysokich temperatur wewnątrz ziemi. Zmieniło to jego krystaliczną strukturę i wprowadziło inne minerały, które wytworzyły wartościowe kolory i żyłkę. Komercyjnie - jakikolwiek kamień zdolny do nabrania połysku (z wyjątkiem granitu) jest znany jako marmur. To pojęcie zawiera w sobie; trawertyny, onyksy, serpentyny i wapienie. Trawertyn - marmur trawertynowy jest odmianą wapienia utworzonego w basenach wód przez powolne wytrącanie z gorących, bogatych w minerały - wód źródlanych. Charakterystyczne dla trawertynu "dziury, szczeliny" powstały na skutek uwięźnięcia w pułapce baniek dwutlenku węgla, kiedy kamień powstawał. Pomimo, że klasyczny trawertyn jest rozpoznawalny przez swój homogeniczny kolor od "ecru" - niebielonego płótna do ciemnych kolorów, to dostępne są również odmiany, ciemnej czerwieni do ciemnej brązowej żyłki. Wapień - Limestone jest szeroko używany jako kamień budowlany, ponieważ jest łatwo dostępny i łatwy w obróbce. Jest to kamień osadowy , odkładał i formował się z szkieletów i muszli stworzeń morza, które żyły w ogromnych, ciepłych morzach miliony lat temu. Wiele krajowych wapieni jest biało-szare, po wypolerowaniu otrzymamy w kolorze od pastelowych odcieni żółtego do jasno-brązowego. Importowane wapienie dostępne są w kolorach sięgających od kolorów odcieni beżowego do ciemno brązowego, czerwonego i czarnego. Kiedy występuje mineralny dolomit, to wapień staje się mocniejszy i zdolny do wypolerowania tym samym sposobem jak metamorficzny marmur (dostępny pod handlową nazwą - jura marmor, lub złociste sławniowice). Onyks - marmur Onyx jest przeświecającym, warstwowo odłożonym kalcytowym, niezwykle cennym kamieniem, typowo w odcieniach pastelu. Formował się w jaskiniach ze skał wapiennych jako stalaktyty i stalagmity przez powolne strącanie zimnej, bogatej w minerały wody poprzez setki tysięcy lat. Wg przeprowadzonej ekspertyzy nasza posadzka wykonana jest prawdopodobnie z marmuru: złociste Sławniowice. Z tego też powodu występują w naszej posadzce nieprzebrane ilości pastelowych kolorów. W trakcie prac renowacyjnych próbowaliśmy znaleźć 2 identyczne płyty kamienia (o tym samym odcieniu, barwie i fakturze) – bez skutku. Ogromnym sukcesem jest odtworzenie pierwotnego stanu posadzki w takim kształcie, jak to zrobiono ponad 70 lat temu. Odtworzony został cały koloryt kamieni użytych w naszym kościele, wypłaszczyznowano całą posadzkę oraz uzupełniono ubytki. Tak wyglądała posadzka pierwotnie jak ją widzimy dzisiaj. Ze względu na ogromne zniszczenia posadzki musieliśmy podjąć decyzję, że pierwszoplanowym celem jest jej wartość użytkowa. Stosując tzw. flekowanie uratowaliśmy ją przed dalszą degradacją, ale czasami efekt wizualny nie odpowiada naszym pierwotnym oczekiwaniom. Na szczęści nie jest tych miejsc zbyt wiele. Również jakość niektórych płyt może budzić zastrzeżenia, ze względu na ich płaszczyznowe rozwarstwianie się (łuszczenie). Powodem takiego stanu rzeczy jest słabszy materiał kamienia oraz czynniki fizykochemiczne użytkowania posadzki (przede wszystkim wilgoć). W trakcie prac renowacyjnych staraliśmy się wynaleźć wszystkie miejsca o słabszych właściwościach i zabezpieczyć je poprzez specjalne preparaty. Posadzka prezbiterium wykończona jest w wyższym stopniu polerowania (800) niż w pozostałych miejscach (400). Ma to uzasadnienie w późniejszym użytkowaniu. Wizytówką każdej pracy z posadzką kamienną jest nie tylko końcowy efekt wizualny, ale i walory użytkowe. Wykonaliśmy polerowanie posadzki poza prezbiterium o niższym stopniu połysku, ponieważ na bardzo gładkiej powierzchni posadzki odwiedzający kościół ludzie, szczególnie starsi, kobiety z ich specyficznym obuwiem, a nawet mężczyźni w obuwiu na skórzanych spodach – czują się niepewnie, nie mają pewności kroku. A jeśli dołączy do tego woda, na mokrej posadzce, lub odwrotnie na suchej - ziarenka piasku, to poczujemy się, jak na ślizgawce z wszystkimi niosącymi przez ten stan zagrożeniami. U osób mniej sprawnych, starszych, każdy krok na takiej posadzce wywołuje stres z realnym zagrożeniem urazu kończyn. Również wnoszony na obuwiu piasek, śnieg z solą itp. są realnym zagrożeniem dla połysku. Bardzo szybko w miejscach intensywnego ruchu tworzą się matowienia i rysy, niszcząc tym samym uzyskane efekty renowacyjne. W gablotce przed kościołem oraz na stronie internetowej naszej parafii (www.parafia-ocice.webpark.pl) prezentujemy dokumentację fotograficzną, obrazującą poszczególne etapy prac. Na zdjęciach widać najpierw zniszczoną posadzkę, następnie poszczególne fazy remontu aż po efekt końcowy. Zainteresowani podejrzą szczegóły dotyczące techniki i zastosowanego sprzętu do prac renowacyjnych. Na koniec chciałbym podziękować tym wszystkim, którzy przyczynili się do pomyślnego zakończenia prac. Przede wszystkim dziękujemy Wam Parafianie za ofiarę, życzliwość i wyrozumiałość w trakcie prac oraz członkom Rady Parafialnej za czynną pomoc w realizacji. W imieniu Rady Parafialnej: Feliks Monasterski Drodzy Parafianie Pragniemy Was poinformować o dalszych naszych zamierzeniach dotyczących prac remontowych w naszym kościele. Dzięki Waszej hojności wykonaliśmy dotychczas wiele prac remontowych, przywracając stan techniczny kościoła do wymaganego (izolacja przeciwwilgociowa) jak również poprawiliśmy wygląd i komfort przebywania w kościele ( min. nowe ławki, prezbiterium, tapicerka). Następnym naszym zamierzeniem jest przywrócenie stanu technicznego i wizualnego posadzki naszego kościoła do nowości – renowacja posadzki. Otrzymaliśmy ofertę techniczną i cenową na wykonanie takich prac, bez konieczności rozbierania posadzki, metodą bezpyłową, a więc gwarantującą minimalne potencjalne zniszczenia jakiegokolwiek wyposażenia czy elementu naszego kościoła. Obecnie prowadzimy rozmowy z firmą POLIMER SYSTEM z Łodzi jako potencjalnym wykonawcą, mające na celu doprecyzowanie spraw technicznych, umownych, harmonogramu robót, gwarancji itp. Firma POLIMER SYSTEM przedstawiła Radzie Parafialnej referencje wykonania podobnych robót w wielu obiektach. Chcemy zweryfikować te referencje poprzez rozmowy ze zleceniodawcami tych prac oraz poprzez wizytację wykonanych obiektów. Planujemy rozpocząć prace renowacyjne posadzki naszego kościoła wiosną 2008 r. ze względu na konieczność otwierania drzwi na czas robót. Wcześniejsze rozpoczęcie prac podniosłoby nam koszty ze względu na straty ciepła ogrzewanego kościoła. OPIS PRAC: Technologia renowacji polega na równomiernym zbieraniu warstwy po warstwie z całej powierzchni posadzki- poczynając od wierzchołków nierówności, naroży płytek aż do zniknięcia ostatniej, najgłębszej rysy lub zapadliny. Proces szlifowania wydobywa głębię koloru posadzki, powoduje jej powierzchniowe utwardzenie i zabezpieczenie oraz nadanie lustrzanego połysku przy jednoczesnym zachowaniu antypoślizgowości. Posadzka po renowacji wygląda jak nowo położona i natychmiast po jej zakończeniu nadaje się ona do dalszej eksploatacji. Jest powierzchniowo odporna zarówno na wnikanie do wewnątrz różnorodnych substancji jak i brudu. TECHNOLOGIA WYKONANIA PRAC: ETAP I SZLIF POSADZKI PRZY UŻYCIU TARCZ DIAMENTOWYCH Pierwszy szlif polega na wyrównaniu powierzchni oraz usunięciu zabrudzeń, które wniknęły głęboko w strukturę płytek- maszyna szlifująca ma odpowiednio dużą średnicę, dzięki temu ma zdolność samoczynnego wyprowadzania płaszczyzny. Dalsze szlifowanie to kolejne usuwanie rys i przywracanie posadzce idealnej gładzi i połysku. ETAP II WYPEŁNIENIE UBYTKÓW I PĘKNIĘĆ Przed przystąpieniem do właściwej obróbki posadzki występujące ubytki i pęknięcia w postaci wyszczerbionych narożników kafli, ubytki wewnątrz kafla wypełnia się żywicami epoksydowymi. Kolorystyka żywic jest dobierana odpowiednio do barwy posadzki. ETAP III KRYSTALIZACJA POSADZKI Proces polega na wydobyciu głębi koloru posadzki, jej powierzchniowym utwardzeniu i zabezpieczeniu oraz nadaniu lustrzanego połysku przy jednoczesnym zachowaniu antypoślizgowości. ETAP IV WYMIANA FUG Proces polega na usunięciu istniejących fug i wypełnieniu masą żywiczną. Liczymy jako Rada Parafialna na przychylną życzliwość Parafian do naszych zamierzeń. Nad całością prac czuwać będą z ramienia Rady Parafialnej uprawnieni inspektorzy nadzoru budowlanego, posiadający stosowne i wymagane uprawnienia budowlane i konserwatorskie: Eugeniusz Pradela i Feliks Monasterski. Przedstawił mgr inż. Feliks Monasterski.

VARIA - NA CZASIE

Święto w Ocicach

Ocice w podziękowaniu swoim dwóm wielkim kapłanom

Jubileusz ocickiej perły modernizmu

Pytania na które w Wielkim Poście warto znać odpowiedź